Του Νίκου ΧατζηγιαννάκηΞανά πολιτικός τζόγος για το «Σκοπιανό». Ξανά διπλωματία με λαοσυνάξεις και μακεδονικές πανοπλίες με κραυγές και αναθέματα. Ξεμύτισαν απ’ τη ναφθαλίνη πολιτικάντηδες, εθνικιστές, «μακεδονομάχοι», αρχαιολάγνοι, ιστορικοί με τσιτάτα, θρησκόληπτοι , αφελείς και πλανημένοι, ένας ετερόκλητος κόσμος με διαφορετικές αφετηρίες και βλέψεις, πονηρές ή και αγαθές. Το θυμικό έρχεται άλλη μια φορά να στραπατσάρει την απλή λογική. Γιούργια απάνω τους, που θα μας κλέψουν το όνομα, την ψυχή μας.
Το γαργαλούν αυτό το θυμικό «περισπούδαστοι» αναλυτές. Ταπεινωμένος, σου λένε, ο λαός απ’ τα μνημόνια, θα ξεσπάσει με αφορμή το «Σκοπιανό». Ευσεβείς πόθοι και τζάμπα μάγκες στης χώρας το κασίδι, κρυμμένοι πίσω από σημαίες και σύμβολα. Η ιλαρότητα στον τόπο αυτό ξανά προς τη «δόξα» τραβά, δηλαδή στον περίγελο της ιστορίας.
Το κάζο 25 χρόνων μάθημα δεν έγινε. Εκατόν τριάντα χώρες έχουν αναγνωρίσει το κράτος των Σκοπίων σαν Δημοκρατία της Μακεδονίας. Εμείς το ονομάζουμε επίσημα «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Το πολιτικό μας σύστημα δέχτηκε το 2008 στο Βουκουρέστι σύνθετη ονομασία, που θα περιέχει τον όρο Μακεδονία (το καταμαρτυρούν πλείστες δηλώσεις πολιτικών και οι αποκαλύψεις των wikileaks). Όμως, τίποτα απ’ όλα αυτά φαίνεται να πτοεί τους «Ηρακλείς» του έθνους. Δεν καταλαβαίνουν πως η άρνηση σύνθετης ονομασίας, στρώνει το χαλί για το νέτο σκέτο Μακεδονία. Τέτοια εθελοτυφλία και αυτοαναφορική στάση δεν ξανάγινε.
Επικίνδυνες παρέεςΟι γνήσιες εθνικές ευαισθησίες φυσικά είναι θεμιτές και καλοδεχούμενες, αλλά κάποτε αυτός ο λαός πρέπει να κόψει την όρεξη σκοτεινών κύκλων που παίζουν πόκερ πάνω στα συναισθήματα του. Όποιοι ελαφρά τη καρδία συγχρωτίζονται και ανέχονται πατριδοκάπηλους και κήρυκες μισαλλοδοξίας, όποιοι αλαλάζουν ακούγοντας πύρινους λόγους από επίδοξους σωτήρες δίπλα σε γραφικούς, ή και φασιστοειδή, που αποζητούν «κάποιο λοχία να μας σώσει», γίνονται συνυπεύθυνοι στο έγκλημα. Η επιπολαιότητα πληρώνεται πάντα πολύ ακριβά. Τέτοιες κακές παρέες έκαναν και οι φιλήσυχοι Γερμανοί, θρέφοντας το τέρας του ναζισμού, ώσπου βρέθηκαν στη δίνη του ολέθρου.
Οι αλυτρωτισμοί μειοψηφιών σε αρκετά έθνη (και στο δικό μας) ποτέ δεν εμπόδισαν τους λαούς να έρθουν κοντύτερα, δεν μπορούν να αποτελούν βολικό άλλοθι τριβών και στασιμότητας. Άλλωστε, αυτός ο γκροτέσκο αλυτρωτισμός εθνικιστικών κύκλων της πΓΔΜ, αποτελεί βασικό στοιχείο της διαπραγμάτευσης. Το ζήτημα τελικά δεν είναι να ρίξεις στο καναβάτσο, να ταπεινώσεις το γείτονα «γυφτοσκοπιανό», όπως περιφρονητικά τον αποκαλούν, αλλά να του δώσεις χώρο να αυτοπροσδιοριστεί, να σταθεροποιηθεί, να βρει την ταυτότητα του, να ενταχθεί στους διεθνείς οργανισμούς, για να κατακτήσεις την ψυχή του. Πολύ περισσότερο αν έχεις να κάνεις με ένα νεοπαγές, ασταθές και ανομοιογενές εθνολογικά κράτος με εσωτερικές αντιθέσεις. Μόνο έτσι ασφαλίζεις τα βόρεια σύνορα σου, για να μπορείς απερίσπαστα να επιδίδεσαι σε ειρηνικά έργα. Έτσι λειτουργούν τα σοβαρά κράτη, με το μάτι στραμμένο στο μέλλον.
Δυστυχώς, κάποιοι στη χώρα μας αρέσκονται στη δημιουργία θανάσιμων εχθρών και στη διαιώνιση διαφορών για να δικαιολογούν την ύπαρξη ή μάλλον την ανυπαρξία τους. Θέλουν μια χώρα φοβική, υστερική, να κονταροχτυπιέται με φαντάσματα, να βράζει στο ζουμί της, χωρίς εθνική αυτοπεποίθηση και δύναμη υπεροχής. Τρέφονται από μνησικακία και επιθετικότητα, μοιάζουν ευτυχείς να περιστοιχίζονται από πραγματικούς ή φανταστικούς εχθρούς, γιατί έτσι τάχα αναδεικνύεται η ανάδελφη φυλή μας και το μεγαλείο της. Οι άνθρωποι γουστάρουν εθνική απομόνωση, τη μικρή, πλην έντιμη, και αγέρωχη Ελλάδα. Αυτό το μείγμα κομπλεξισμού, απομονωτισμού και έκρηξης «μεγαλείου», μόνο σε εθνικές περιπέτειες οδηγεί. Αποδείχτηκε διαχρονικά διαβατήριο προς τη κόλαση.
Με τέτοια τα μυαλά είναι φυσικό να βαφτίζεται ταπείνωση και προδοσία κάθε προσπάθεια επίλυσης προβλημάτων και ομαλοποίησης σχέσεων με γείτονες. Το αίσθημα ήττας γεννά σκοτοδίνη και μίσος, βραχυκυκλώνει τη νηφάλια προσέγγιση γεγονότων, σπέρνει διχασμό, διαιρώντας το λαό σε πατριώτες και μειοδότες. Συνηθισμένη στο παρελθόν αυτή η επικίνδυνη συμπεριφορά κύκλων της δεξιάς και ακροδεξιάς, προκάλεσε μόνο ήττες και συμφορές. Μόνο που το σήμερα δεν μοιάζει με το χθες, η χώρα μας κρέμεται σε μια κλωστή, να την αποτελειώσουμε με νέα πάθη και διχασμούς;
Γιατί τώραΓιατί τόση πρεμούρα σήμερα, αναρωτιούνται με αφέλεια οι ανησυχούντες. Ας μείνει ανοιχτό το «Σκοπιανό» στους αιώνες των αιώνων. Πού να καταλάβουν οι δόλιοι πως ότι μένει πίσω, κακοφορμίζει. Το ίδιο δεν έγινε και με το τρομερό πισωγύρισμα της χώρας; Στοιβάζαμε κάτω απ’ το χαλί παθογένειες και ασχήμιες, ώσπου μας πήραν αμπάριζα τα ξεχειλισμένα βαλτόνερα. Δεν είναι κατάλληλη η στιγμή αποφαίνεται και η δειλή, άβουλη και μοιραία ΝΔ, δέσμια της ακροδεξιάς. Την πιάνει σύγκρυο και μόνο στην ιδέα ότι ο δαιμονοποιημένος Τσίπρας μπορεί να κλείσει μια χαίνουσα εθνική εκκρεμότητα. Θαυμάσια, τα ψηφαλάκια και το κομματικό συμφέρον, υπεράνω του εθνικού.
Από το «εθνικό» προσκλητήριο δεν λείπουν και κάποιοι ιεράρχες (ευτυχώς όχι πολλοί), άλλοτε μειλίχιοι κι άλλοτε ανεβασμένοι σε πολεμίστρες. Τότε, το 2008, με τη σύνθετη ονομασία, προσπερνούσαν αδιάφορα. Τι άλλαξε, αλήθεια, σήμερα, αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί; Πού πήγε ο αγαπητικός λόγος ειρήνης και καταλλαγής; Κι από πότε η εκκλησία ασκεί εξωτερική πολιτική σε ευαίσθητα και πολύπλοκα εθνικά θέματα, διχάζοντας το ποίμνιο της; Δεν λέω, θετικό πράγμα να σηκώνονται απ’ τον καναπέ οι πολίτες, ακόμα και οι συμπαθείς ρασοφόροι και μοναχές. Που ήταν, όμως όλοι αυτοί οι διαμαρτυρόμενοι, όταν κάποιοι, μέσα και έξω, έριχναν τη χώρα μας στο βάραθρο της χρεωκοπίας και εξαθλίωσης; Τόσο επιλεκτική ευαισθησία έχουν;
Θα το πούμε ξεκάθαρα. Στη χώρα αυτή το ζητούμενο ανέκαθεν ήταν η σύνεση, σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Αν τις αποκτήσουμε, αμήν και πότε, η Ελλάδα θα μεγαλουργήσει. Με φίλους γύρω της και παντού, ποτέ εχθρούς. Στο βαθμό τουλάχιστον που εξαρτάται από μας. Χωρίς υποχωρήσεις σε μείζονα θέματα και απαράγραπτα δίκαια.
•