Καλό ταξίδι Βασίλη...

Τον αποχαιρέτησε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ φίλος, σύντροφος συνάδελφός του Νίκος Φίλης, που μεταξύ άλλων τόνισε:

Αποχαιρετισμός από τον Νίκο Φίλη

«Αποχαιρετούμε σήμερα έναν ακριβό σύντροφο, ένα σημαντικό συνάδελφο, ένα φίλο, ένα μαχητή της Αριστεράς και της δημοσιογραφίας.

Ο Βασίλης συγκέντρωνε πολλά προτερήματα, ως άνθρωπος, ως δημοσιογράφος, ως ενεργός πολίτης. Ήταν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Έφυγε με το κεφάλι ψηλά και μας άφησε ένα λαμπρό παράδειγμα σεμνού αγωνιστή και ακάματου πνευματικού εργάτη. (...)

Η ένταξή του στην Αριστερά και το δημοσιογραφικό του λειτούργημα δεν ήταν δύο αντιτιθέμενες επιλογές. Δεν ήταν αριστερός της κάλπης και επαγγελματίας της αγοράς. Δεν αγνοούσε ότι το δημοσιογραφικό επάγγελμα πρέπει να ασκείται με βάση αρχές που στον πυρήνα τους συγκροτούν βασικές αξίες της Αριστεράς. Της δικής μας Αριστεράς, που δεν υπηρέτησε αυταρχικά καθεστώτα ούτε σαγηνεύτηκε από τις σειρήνες των μεταμοντέρνων αφηγήσεων. (...)

Είχε συνείδηση ότι η αξιοπρέπεια του δημοσιογράφου, δηλαδή η υποχρέωσή του να ενημερώνει χωρίς να υποκύπτει στις σκοπιμότητες των κυρίαρχων πολιτικών και οικονομικών κύκλων, περνάει και μέσα από την κατοχύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Γι’ αυτό ο Βασίλης υπήρξε συνδικαλιστής, απέκτησε το σεβασμό των συναδέλφων και αναδείχθηκε σε πρόεδρο της ΠΟΕΣΥ.

Ο Βασίλης χωρίς περιστροφές μιλούσε για την ανάγκη να ξαναγίνουν οι δημοσιογράφοι η φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή στο παιχνίδι της εξουσίας, να ελέγχουν την εξουσία και να μην περάσουν με το μέρος της.

Ακόμη και όταν έγινε βουλευτής, δεν πέρασε από την άλλη πλευρά. Διατήρησε την κριτική του συνείδηση, την αυθεντικότητά του, το δικαίωμά του να παρεμβαίνει χωρίς να υποχωρεί από τις αρχές του, αλλά ως οργανικό μέρος μιας συλλογικής προσπάθειας που εξέφραζε το λαϊκό αίτημα της δημοκρατικής ανατροπής. Γι’ αυτό, άλλωστε, συνέχισε να αρθρογραφεί. Τα τελευταία χρόνια από την «Αυγή», όπου ήρθε συνταξιούχος πλέον αλλά όχι απόμαχος, να προσφέρει εθελοντικά.

Θα τον θυμόμαστε λιγομίλητο και ουσιαστικό. Μαχητικό χωρίς ρητορισμούς. (...)

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση, και πολλοί από εμάς αναλάβαμε ευθύνες διακυβέρνησης, ο Βασίλης δεν διεκδίκησε τίποτα. Και χωρίς διδακτισμούς, σαν ένας από τους πολλούς, επέμεινε, μαζί με άλλους συντρόφους της γενιάς του, να διατηρεί της άγρυπνη συνείδηση του αριστερού και της Αριστεράς μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ.

Έχασε την άνιση μάχη με τον καρκίνο, την οποία όμως την έδωσε μέχρι την τελευταία του πνοή. Είχε κουραστεί, αλλά δεν είχε παραιτηθεί μπροστά στο μοιραίο. (...)

Καλό κατευόδιο Βασίλη. Θα σε θυμόμαστε στις καλές, αλλά και στις δύσκολες στιγμές μπροστά μας. Στο συνεχή αγώνα, στη Lotta Continua, για να βγούμε από την κρίση με τον λαό όρθιο.

Θα αναζητούμε έμπνευση από το παράδειγμά σου σε μια περίοδο όπου τα αδηφάγα συμφέροντα των επιχειρηματιών και της showbiz, ως μέρος του συστήματος του παλαιοκομματισμού, εξακολουθούν να καταπίνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. (...)»

Υπηρέτης αξιών

Αυτός ήταν ο Βασίλης Μουλόπουλος, ο έλκων την καταγωγή από την Τρίπολη της Αρκαδίας, άξιος συνεχιστής των αξιών που υπηρέτησε ο θείος του Κωνσταντίνος Μουλόπουλος, καταδικασθής τρεις εις θάνατον από το Στρατοδικείο Τρίπολης στις 13 Ιούνη και εκτελεσθής την 18^η Ιουνίου του 1949. Ο Κων/νος Μουλόπουλος στο στρατοδικείο προσποιήθηκε πως θα κάνει αποκαλύψεις. Για το λόγο αυτό οι αρμόδιοι τοποθέτησαν μικροφωνικές στην αίθουσα του δικαστηρίου και μεγάφωνα στην Πλατεία Άρεως, όπου ευρίσκονται τα δικαστήρια της Τρίπολης και φώναξαν δημόσιους υπαλλήλους, μαθητές γυμνασίων και πλήθος κόσμου για να ακούσουν τις φοβερές αποκαλύψεις και μαρτυρίες. Στην απολογία του Κ. Μουλόπουλου, όμως, ακούστηκε ποιος ήταν ο ρόλος του ΚΚΕ στην Εθνική Αντίσταση, ποιος τη δημιούργησε, ποια ήταν τα οράματα και τα ιδεώδη αυτού του αγώνα και πως οδηγηθήκαμε στον εμφύλιο πόλεμο. Κάτωχρος ο πρόεδρος του στρατοδικείου διέταξε να ξηλώσουν τα μεγάφωνα και να διώξουν άρον – άρον τον κόσμο που είχε συγκεντρωθεί. Με ψηλά το κεφάλι, περήφανος, θα συναντηθεί με το θείο του ο Βασίλης ως υπηρέτης αξιών και πανανθρώπινων ιδεών. Καλό ταξίδι Βασίλη...

Πέτρος Ζούνης