ΟΥΡΑΝΙΑ ΝΙΖΑΜΙΔΟΥΜια ζωή στον αγώνα
Το Σάββατο, 3 Μαρτίου 2018, πέθανε στα Γιαννιτσά, πλήρης ημερών, η αγωνίστρια της Ανανεωτικής Αριστεράς, Ουρανία Νιζαμίδου. Τα παρακάτω λόγια αναφέρθηκαν από τους συντρόφους της στην κηδεία της:
Κυρία Ουρανία,
ξέρουμε πως τους νεκρούς δεν τους προσφωνούν με το «κύριος» και «κυρία». Για εμάς, όμως, ήσουν πάντοτε και θα είσαι, θα ζεις στις καρδιές μας, ως «κυρία Ουρανία».
Αυτή την ώρα που συγκεντρωθήκαμε εδώ, για να σε αποχαιρετήσουμε, θέλουμε να σου πούμε δημόσια, αυτό που η μετριοφροσύνη σου δεν μας επέτρεπε να πούμε όσο ζούσες, ούτε και ιδιωτικά: ένα μεγάλο «ευχαριστώ».
Σε ευχαριστούμε, κυρία Ουρανία, γιατί αφιέρωσες τη ζωή σου στις πανανθρώπινες αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης, στις ιδέες της Αριστεράς. Όχι με λόγια, αλλά με πράξεις. Όχι θεωρητικά, αλλά με θυσίες και πόνο. Όχι για μια στιγμή, αλλά για μια ζωή. Όχι από μακριά, αλλά μέσα στο καμίνι του αγώνα.
Όταν νεαρό κοριτσόπουλο ονειρεύτηκες «ελεύθερη πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά» και εντάχθηκες στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, πολέμησες τους κατακτητές, το ναζισμό και το φασισμό, και έβαλες κι εσύ το μικρό σου λιθαράκι στην εποποιία της Εθνικής Αντίστασης.
Όταν το κράτος της εθνικοφροσύνης, των δωσίλογων και των ταγματασφαλιτών, ως ανταμοιβή για τους αγώνες σου, σε καταδίκασε σε ισόβια δεσμά και το σύντροφό σου Γιάννη Νιζαμίδη σε θάνατο.
Όταν, αρνούμενη να προδώσεις τις ιδέες σου και να υπογράψεις δήλωση μετανοίας, πέρασες τα νιάτα σου στις φυλακές.
Όταν βγαίνοντας από τη φυλακή, κυνηγημένη από το παρακράτος της Δεξιάς, συνέχισες αμετανόητη να αγωνίζεσαι μέσα από τις γραμμές της ΕΔΑ για την εθνική συμφιλίωση, τη δημοκρατική ομαλότητα και την προκοπή της πατρίδας.
Όταν η χούντα των συνταγματαρχών σε συνέλαβε το πρωί της 21ης Απριλίου και σε ξαναοδήγησε στη φυλακή, γιατί ήσουν επικίνδυνη για την «Ελλάδα των Ελλήνων Χριστιανών». Κι αν την πρώτη φορά, που το κράτος «της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας» σε χώρισε από το μικρό Γιαννάκη, δεν μπορούσες ίσως αρχικά να καταλάβεις τι σημαίνει αυτός ο χωρισμός, τώρα τη δεύτερη φορά, που σ’ έπαιρναν μακριά από το Βούλη, ώριμη πια γυναίκα, πήρες την πιο δύσκολη απόφαση για μια μάνα και ακολούθησες συνειδητά το δρόμο της θυσίας.
Σε ευχαριστούμε
Θέλουμε ακόμη να σε ευχαριστήσουμε, κυρία Ουρανία, γιατί είχες την τόλμη και την παλικαριά, σε εποχές πολύ δύσκολες, όταν το σοβιετικό μοντέλο ήταν παντοδύναμο, εσύ, μια κομμουνίστρια, να ορθώσεις το ανάστημά σου και να διαχωρίσεις τη θέση σου, μαζί με άλλους πρωτοπόρους συντρόφους σου, από ό,τι αποτελούσε δυσφήμιση του σοσιαλισμού: την έλλειψη δημοκρατίας στις ανατολικές χώρες, το μονοκομματικό κράτος, τον αυταρχισμό, την εξάρτηση από το ΚΚ της Σοβιετικής Ένωσης, την έλλειψη εσωκομματικής δημοκρατίας, το δογματισμό. Γιατί, καθώς οι προβληματισμοί αυτοί ωρίμαζαν ήδη από τα χρόνια της ΕΔΑ, από την πρώτη στιγμή, χωρίς δισταγμό, με τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968, πήρες το μέρος της Ανανεωτικής Αριστεράς, εντάχθηκες στο ΚΚΕ εσωτερικού και αγωνίστηκες μέσα από τις γραμμές του, κάτω από εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, λοιδορούμενη ακόμη και από παλιούς συναγωνιστές, για ένα σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία, με ανθρώπινο πρόσωπο. Για το δημοκρατικό δρόμο για το σοσιαλισμό. Με πολυκομματισμό, κοινοβουλευτισμό, σεβασμό στη θέληση της πλειοψηφίας του λαού. Αλλά και για την ανανέωση του κομμουνιστικού κινήματος, την ακηδεμόνευτη πορεία του, τη δημοκρατία μέσα στο κόμμα. Για τις βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές, για τα νέα κοινωνικά κινήματα, για την αυτονομία των μαζικών χώρων, για την Ευρώπη των λαών. Για όλες τις νέες ιδέες που έφερε στην ελληνική κοινωνία το ΚΚΕ εσωτερικού. Γιατί πίστεψες βαθιά πως ο σοσιαλισμός ή θα είναι δημοκρατικός ή δεν θα υπάρξει.
Τέλος, θέλουμε να σου πούμε «ευχαριστώ», κυρία Ουρανία, για το ήθος που δίδαξες. Με έργα και όχι με λόγια. Το ήθος των ανθρώπων της Αριστεράς. Για την αξιοπρέπεια με την οποία αντιμετώπισες τη φτώχεια, τους κατατρεγμούς και τις δυσκολίες της ζωής. Για τη σεμνότητα που σε χαρακτήριζε και που σ’ έκανε ποτέ να μη θελήσεις να εξαργυρώσεις τους αγώνες σου και να διεκδικήσεις τιμές που άξιζες. Για την αγάπη σου για το διάβασμα, τη μόρφωση, τις τέχνες, τα γράμματα. Για το σεβασμό που έδειχνες στην άλλη άποψη. Για την ευγένεια, την πραότητα και την ανεξικακία που σε χαρακτήριζε. Για τη λαϊκότητα που είχες και την αλληλεγγύη που έδειχνες στους συνανθρώπους σου: να συντρέξεις τους γείτονες στις χαρές και τις λύπες τους, να επισκεφτείς αρρώστους, να βοηθήσεις αναγκεμένους, να συλλυπηθείς με πενθούντες. Για την αγάπη και την εμπιστοσύνη που έδειχνες στους νέους ανθρώπους: να παραμερίσεις εσύ και ν’ ανοίξεις το δρόμο γι’ αυτούς. Γι’ αυτό που αφηρημένα ονομάζεται «διεθνιστική αλληλεγγύη», αλλά που για εσένα ήταν κάτι εντελώς προσωπικό: όταν άκουγες πως σε κάποιο σημείο του κόσμου ένας αγωνιστής της ελευθερίας και της δημοκρατίας κινδύνευε, μαύρος ή άσπρος ή κίτρινος, χριστιανός ή μωαμεθανός ή βουδιστής ή άθεος, δεν είχε καμιά σημασία, για σένα ήταν ένας άνθρωπος δικός σου, δεν ησύχαζες και ξεσήκωνες κι άλλους: «να τρέξουμε, να μαζέψουμε υπογραφές, να στείλουμε επιστολές διαμαρτυρίας, να προλάβουμε να σώσουμε το παλικάρι». Για την πίστη σου στο ότι το καλό στο τέλος θα νικήσει, ότι ο τόπος μας θα προκόψει, ότι η ανθρωπότητα θα προοδεύσει, ότι η ελευθερία και η δικαιοσύνη θα επικρατήσουν στον κόσμο.
Ένας αρχαίος σοφός είπε: Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή για έναν άνθρωπο, αν στο τέλος της ζωής του η μόνη απόδειξη πως έζησε είναι τα χρόνια του.
Εσύ, κυρία Ουρανία, τώρα που φεύγεις, μην ανησυχείς. Είναι πολλά άλλα πράγματα, και όχι τα χρόνια σου, που αποδεικνύουν πως έζησες.
Κι αυτά τα πράγματα θα κάνουν τη μνήμη σου αιώνια!
Θέμης Αχτσιόγλου