«BARBARA»Η αλήθεια ενός ρόλου
Του Στράτου Κερσανίδη Η Μονίκ Αντρέ Σερφ γεννήθηκε στις 9 Ιουνίου 1930 στο Παρίσι και πέθανε το 1997 στο Νεϊγί. Όμως στο πλατύ κοινό έγινε γνωστή ως Μπαρμπαρά και με το όνομα αυτό έγινε διάσημη στο χώρο του τραγουδιού. Αγαπήθηκε χάρη στην ευαισθησία των τραγουδιών της και τη δύναμη της μουσικής την οποία μετέφερε με το δικό της χαρακτηριστικό τρόπο. Είκοσι χρόνια μετά το θάνατό της ο Ματιέ Αμαλρίκ σκηνοθέτησε την ταινία «Barbara», σε μια προσπάθεια να προσεγγίσει με το δικό του τρόπο την προσωπικότητα της αινιγματικής τραγουδίστριας.
Στο σενάριο του Αμαλρίκ, ένας σκηνοθέτης, ο Ιβ, γυρίζει μια ταινία για την Μπαρμπαρά. Η πρωταγωνίστρια της ταινίας, η Μπριζίτ, δουλεύει πάνω στο χαρακτήρα που θα ερμηνεύσει, μελετά τις κινήσεις της μαθαίνει τα τραγούδια και αρχίζει να ταυτίζεται με το ρόλο. Η ταύτιση γίνεται όλο και πιο έντονη, καθώς η Μπριζίτ μοιάζει όλο και περισσότερο με την Μπαρμπαρά. Στο μεταξύ, ο Ιβ όσο πιο βαθειά προχωρά στην έρευνά του και όσο δουλεύει για την ταινία αρχίζει να αισθάνεται εξαρτημένος από τη γοητεία της ηρωίδας του. Μόνο που ούτε ο ίδιος πλέον μπορεί να ξεχωρίσει ποια είναι η ηρωίδα του: η Μπαρμπαρά ή η Μπριζίτ;
Η ταινία του Ματιέ Αμαλρίκ δεν είναι μια κλασική βιογραφία της Μπαρμπαρά. Περισσότερο θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε ποιητική. Αφού αυτό που κυριαρχεί είναι η ελευθερία στην αφήγηση, η οποία πιο πολύ μεταφέρει την ατμόσφαιρα του χώρου και της μουσικής και την αύρα της Μπαρμπαρά - Μπριζίτ (πώς να τις ξεχωρίσεις;) καθώς και την καταβύθιση του Ιβ στον ονειρικό κόσμο, που άθελά του έχει δημιουργήσει.
Ατμοσφαιρικό φιλμ το οποίο επιζητά τη συμμετοχή του θεατή μέσω όλων των αισθήσεων και όχι με την απλή παρακολούθηση της δράσης. Η οποία, άλλωστε, δεν υπάρχει ως τέτοια αλλά ως ένας χαλαρός οδηγός ο οποίος οδηγεί μέσα στο λαβύρινθο των συναισθημάτων κυρίως της Μπριζίτ (και της Μπαρμπαρά) αλλά και του Ιβ. Σαγηνευτική η ερμηνεία της Ζαν Μπαλιμπάρ στο διπλό ρόλο της Μπαρμπαρά - Μπριζίτ. Ο δε Ματιέ Αμαλρίκ, ο οποίος ερμηνεύει το «χαμένο» Ιβ, τιμήθηκε για τη σκηνοθεσία του με το βραβείο Ποιητικής Αφήγησης στο 70
ο Φεστιβάλ των Κανών.
strakersan@gmail.com
kersanidis.wordpress.com
«ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑΣ»Πίσω από το βολάν
Η Βουλγαρία είναι μια από τις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ η οποία βίωσε μια από τις χειρότερες οικονομικές κρίσεις, μετά από την αλλαγή του καθεστώτος. Αν και πέρασαν κάμποσα χρόνια από τότε, οι άνθρωποι ακόμη και σήμερα προσπαθούν να ορθοποδήσουν και να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητα.
Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι και ο μικροεπιχειρηματίας που δουλεύει ως ταξιτζής για να ξεπληρώσει ένα δάνειο. Όταν βλέπει πως η δόση του μεγαλώνει, πυροβολεί τον τραπεζίτη. Αλήθεια πως μπορεί ένας άνθρωπος να αντιδράσει όταν κάποιος του λέει κατάμουτρα: «Οι νόμοι γράφονται από εμάς για εμάς. Εμείς είμαστε ο θεός σε αυτή τη χώρα». Μια περίπτωση από τις έξι που παρακολουθούμε συνολικά στην ταινία του Στέφαν Κομαντάρεφ, «Ιστορίες μια νύχτας» (Posoki). Έξι ιστορίες μέσα σε ταξί με οδηγούς έξι ανθρώπους οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν, όπως και οι πελάτες οι οποίοι μεταφέρουν. Η εξομολόγηση μιας χώρας η οποία έρχεται αντιμέτωπη με το ίδιο της το πρόσωπο. Με το ίδιο της το παρελθόν, το οποίο απεμπόλησε για ένα καλύτερο μέλλον που όμως αποδείχτηκε εφιαλτικό.
«Που ήταν ο θεός όταν οι κόρες μας έγιναν πόρνες και οι γιοι μας εγκληματίες;», αναρωτιέται ένας από τους ήρωες αυτού του συγκλονιστικού σπονδυλωτού ρόουντ μούβι. Ενώ ένας άλλος, στην ερώτηση «αν μπορούμε να σώσουμε τη Βουλγαρία δίνοντάς της καινούργια καρδιά», απαντά, με κυνισμό: «Καμία ελπίδα. Δεν μπορείς να σώσεις ένα πτώμα».
Ο σκηνοθέτης σημειώνει: «Αυτή η ταινία γεννήθηκε στο πίσω κάθισμα ενός ταξί, μια κρύα μέρα του Ιανουαρίου του 2015. Ο οδηγός μού μίλησε για το πώς έγινε οδηγός ταξί μέσω μίας πρωτοβουλίας των βουλγαρικών κοινωνικών υπηρεσιών: είναι το πρώτο πράγμα που κάνουν οι άνθρωποι που χάνουν τη δουλειά τους. Ο σύντροφός μου είχε πρόσφατα απολυθεί από τη θέση του ως καθηγητής πυρηνικής φυσικής στη Βουλγαρική Ακαδημία Επιστημών. Μου ανέφερε σχετικές ιστορίες συναδέλφων του καθηγητών, επιστημόνων, ιερέων, μουσικών, αρτοποιών, που δουλεύουν ταξί μέσα στη νύχτα για να επιβιώσουν και να πληρώσουν τους λογαριασμούς τους. Μου είπε, επίσης, το αστείο ότι η Βουλγαρία είναι μια χώρα γεμάτη αισιοδοξία, καθώς την «εγκατέλειψαν» οι ρεαλιστές και οι απαισιόδοξοι εδώ και πολύ καιρό».
Σ.Κ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ «Game night» των Τζόναθαν Γκόλντσταϊν, Τζον Φράνσις Ντέιλι: Ο Μαξ και η σύζυγός του Άνι υποδέχονται στο σπίτι τους φίλους για το εβδομαδιαίο ραντεβού επιτραπέζιων παιχνιδιών. Αυτή τη φορά, όμως, το παιχνίδι αλλάζει, καθώς ο αδελφός του Μαξ, ο Μπρουκς, τους προτείνει κάτι διαφορετικό. Ένα παιχνίδι που ξεπερνά τα όρια αφού περιέχει μυστήριο και κίνδυνο. «Κάποιος σε αυτό το δωμάτιο θα απαχθεί. Όποιος βρει το θύμα κερδίζει το μεγάλο βραβείο», λέει ο Μπρουκς μιλώντας για το παιχνίδι και όλοι το δέχονται με ενθουσιασμό. Το βραβείο είναι ένα ολοκαίνουργιο σπορ αυτοκίνητο! Και πριν η παρέα προλάβει να συνειδητοποιήσει τους κανόνες του παιχνιδιού, δύο οπλισμένοι άνδρες σπάνε την πόρτα, μπουκάρουν στο σπίτι και μπροστά στα έκπληκτα μάτια των φίλων αρπάζουν τον Μπρουκς και εξαφανίζονται! Οι έξι φίλοι μετά την αρχική έκπληξη, συμφωνούν πως όλο το κόλπο ήταν πολύ ρεαλιστικά σχεδιασμένο και μπαίνουν στο παιχνίδι αναζητώντας το θύμα της απαγωγής. Όσο περνά, όμως, η ώρα ανακαλύπτουν πως το παιχνίδι παραείναι ρεαλιστικό και ταυτόχρονα τρομακτικό. Τόσο πολύ που μπορεί τελικά να μην είναι απλώς ένα παιχνίδι!
Μια ταινία που παρασέρνει, μια κωμωδία-θρίλερ, με αιχμηρό μαύρο χιούμορ και πολύ-πολύ διασκεδαστική. Γρήγορος ρυθμός, ανατροπές, γέλιο, πολύ καλές ερμηνείες. Όπως λέει ο ένας εκ των δύο σκηνοθετών, ο Τζόναθαν Γκόλντσταϊν: «Μερικές από τις αγαπημένες μου ταινίες είναι αυτές που αναμειγνύουν διάφορα είδη, οπότε το κοινό περνάει από το γέλιο στην κομμένη ανάσα, στην ίδια σκηνή. Η κωμωδία δουλεύει καλύτερα όταν ανατρέπεις τις προσδοκίες, το ίδιο ισχύει για ένα καλό θρίλερ. Θέλαμε να οδηγήσουμε τους θεατές σε ένα μονοπάτι όπου να νομίζουν ότι μας έχουν προσπεράσει και μετά να τους πετάξουμε μια στροφή που δεν την είχαν υπολογίσει».
«Πτυχή στο χρόνο» (A wrinkle in time) της Άνα ΝτεΒερνάι: Η Μεγκ Μάρι, μαθήτρια δημοτικού, είναι έξυπνο κορίτσι όπως και ο αδελφός της, Τσαρλς Γουάλας Μάρι. Όταν ο πατέρας τους εξαφανίζεται, ο Τσαρλς Γουάλας συστήνει την Μεγκ και το συμμαθητή της, Κάλβιν, σε τρία ουράνια πλάσματα τα οποία ήρθαν για να βοηθήσουν στην ανακάλυψη του εξαφανισμένου κυρίου Μάρι. Ένα μυστηριώδες ταξίδι σε φανταστικούς κόσμους αρχίζει. Ταινία φαντασίας.
«Ένα ήσυχο μέρος» (A quite place) του Τζον Κρασίνσκι: Σε ένα απομονωμένο σπίτι στο δάσος ζει μια τετραμελής οικογένεια μέσα στην απόλυτη σιωπή. Συνεννοούνται με νοήματα επειδή οποιαδήποτε θόρυβος μπορεί να ακουστεί και τότε η οικογένεια κινδυνεύει. Κάποια μυστηριώδη πλάσματα, που καταδιώκουν ό,τι κάνει τον οποιονδήποτε ήχο, απειλούν τη ζωή τους. Ένα ολέθριο λάθος προκαλεί έναν ήχο… Ο θεατής ταυτίζεται άνετα με την οικογένεια που πρωταγωνιστεί και, όσο κλιμακώνεται ο άγνωστος τρόμος (κάτι περίεργα όντα που δεν ξέρουμε ακριβώς πόσα είναι ούτε από πού προέκυψαν και εμφανίζονται αστραπιαία με τον παραμικρό θόρυβο, καθώς όλο τους το σώμα μοιάζει να «ακούει»…), τόσο περισσότερο συμπάσχει ο θεατής με το κάθε μέλος ξεχωριστά. Πολύ δυνατό θρίλερ που κόβει την ανάσα.
«Οι φύλακες του Χρυσού Αυγού» (Die haschenschule: Jagd nach dem goldenen ei) του Ούτε Φον Μούντσοου-Πολ: Ο πονηρός κούνελος Μαξ παγιδεύεται μέσα στη Σχολή Πασχαλινών Κουνελιών μέσα στο δάσος. Η σχολή απειλείται από μια συμμορία αλεπούδων οι οποίες έχουν βάλει σκοπό να καταστρέψουν το Πάσχα. Κι αυτό θα γίνει εάν καταφέρουν να κλέψουν το Χρυσό Αυγό. Όταν ο Μαξ γνωρίσει την όμορφη Έμι αποφασίζει να βοηθήσει τους φίλους του, αλλά και το Πάσχα το οποίο κινδυνεύει! Ταινία κινουμένων σχεδίων.
Σινεφίλ