Όπιο γυναικών, αυτές τις ασπρόμαυρες λωρίδες με τα διαδοχικά καρέ, είχε χαρακτηρίσει το ιταλικό φεμινιστικό περιοδικό Effe, το 1981, τα φωτορομάντζα, τα οποία πουλούσαν, ακόμα τότε, 5 εκατομμύρια αντίτυπα το χρόνο και απευθύνονταν κατά κύριο λόγο σε γυναίκες. Προϊόν με απίθανο σενάριο, μια μορφή φυγής όπου όλες οι επιθυμίες για ομορφιά, προσωπική καταξίωση, κυρίως για έρωτα με αίσιο τέλος, εκπληρώνονταν, και μάλιστα σε συσκευασία συναρπαστικής περιπέτειας. Το φωτορομάντζο είχε την ίδια μορφολογική δομή με τα παραμύθια, περισσότερο προσαρμοσμένο στην πραγματικότητα της εποχής. Ένα κλειστό σύμπαν, όπως το είχε χαρακτηρίσει ο Μάρσαλ Μακ Λούαν, του οποίου οι θεωρίες ήταν πολύ δημοφιλείς τότε. Η τηλεόραση το συνέτριψε, αφού έδρασε ανταγωνιστικά με αυτό. Πάντως, το χάπι εντ ενός σύγχρονου φωτορομάντζου παρακολουθήσαμε το Σάββατο 19/5 στους δέκτες μας.
Ο θάνατος της Νταϊάνα πριν από 21 χρόνια, συνέβαλε στην ήδη μεγάλη μείωση του γοήτρου της αγγλικής βασιλικής οικογένειας, κατασκευάζοντας, ωστόσο, στη συνέχεια, μια νέα, ενδεχομένως πολύ πιο ανθεκτική, δημοφιλία, «κοντά στο λαό»: οι εικόνες της που συντηρούσαν το μύθο της και δεν σταμάτησαν να προβάλλονται, αυτές των παιδιών της, ακόμα και ο γάμος του Καρόλου με τον εφηβικό του έρωτα, καίτοι «υπαίτιος» για την καταστροφή της Νταϊάνα, ήταν ταυτόχρονα μια επαναστατική πράξη απέναντι στη μαμά βασίλισσα και το κατεστημένο του παλατιού. Ο γάμος του Ουίλιαμ με την κοινή θνητή και υπομονετική («waity Katie») Κέιτ Μίντλετον και τώρα αυτός του Χάρι με την Μέγκαν Μαρκλ ενσωματώθηκαν πλήρως στο τοπικό και διεθνές λάιφ στάιλ.
Δεν νομίζω να αμφισβητεί καμία/κανείς, ή να ενδιαφέρεται τέλος πάντως να το κάνει, το δυναμισμό και τις ικανότητες της Μέγκαν Μαρκλ, τα φεμινιστικά αντανακλαστικά της, αλλά ούτε και τους εκφοβισμούς που θα δέχτηκε ένθεν κι ένθεν ως μιγάδα. Πάντως, η οικογενειακή και προσωπική ζωή της Μαρκλ, (ακόμη και το ορφανό σκυλάκι που είχε υιοθετήσει συμπρωταγωνίστησε στο λαμπερό στόρι), το αντισυμβατικό της λουκ με τα ανέμελα μαλλιά, τις κοντές φούστες με τα γυμνά χωρίς καλσόν πόδια (ενάντια στο αυστηρό πρωτόκολλο), οι πικάντικες λεπτομέρειες της γνωριμίας της με τον Χάρι, τα μεγάλα ερωτηματικά -ποιου οίκου, άραγε, το νυφικό θα φορέσει η Μέγκαν;-, τέλος η «αποκάλυψη» ότι και στον οίκο των Ουίνδσορ υπήρχε μια μιγάς πριγκίπισσα, αναπαράχθηκαν σε όλες τις εφημερίδες του κόσμου.
Οι σκηνές με την αξιοπρεπή και συνεσταλμένη μητέρα της Μέγκαν, κυρίως της ίδιας της Μαρκλ που ανέβαινε μόνη τις σκάλες του παρεκκλησίου, δήλωση μιας ανεξάρτητης και αυτοδημιούργητης γυναίκας, υπερθεμάτισαν τόσο την πραγματικότητα που την μετέτρεψαν σε μυθοπλασία. Ενώ η αποχώρηση των νεονύμφων από το πάρτι με την ανοιχτή τζάγκουαρ συμπλήρωσε με το παραπάνω τη χολιγουντιανή εικόνα. Προς στιγμή, σκέφτηκα ότι πρόκειται για αναφορά στην ποπ βρετανική κουλτούρα καθώς ο Τζέιμς Μποντ, κι αυτός της αυτού μεγαλειότητας, του Πηρς Μπρόσναν (έχω κι εγώ τις εμμονές μου), είχε αντικαταστήσει την παραδοσιακή Άστον Μάρτιν του πράκτορα με Τζάγκουαρ, αλλά είχα δίκιο κατά το ήμισυ: δημοσίευμα με ενημέρωσε ότι το αυτοκίνητο ανήκε σε ποπ είδωλο που είχε πεθάνει και ο Χάρι το αγόρασε από τη μητέρα του ειδώλου.
Κατά τα άλλα, ο γάμος κόστισε 32 εκατομμύρια στερλίνες -και θα αποφέρει τουλάχιστον 500-, γι’ αυτό βρήκα πολύ μίζερο ότι δεν είχαν χαλαλίσει 2,3 χιλιάδες για μερικά μπουκάλια νερό και μερικά σάντουιτς για τους 800 καλεσμένους των φιλανθρωπικών οργανώσεων που έπρεπε να επευφημούν έξω από το κάστρο Ουίνδσορ τους σελέμπριτις και την οικογένεια – αντίθετα τους είχαν ειδοποιήσει ότι θα έπρεπε να μεριμνήσουν για τις ανάγκες τους οι ίδιοι.
Ανάμεσα στα καπέλα και το γκλάμουρ, με ανακούφιση βρήκα και δύο επικριτικά άρθρα στη Guardian: «Όταν επευφημούμε τη βασιλική οικογένεια, η δημοκρατία πάσχει. Η κομματιασμένη Βρετανία δεν μπορεί να μπαλωθεί με πανηγυρισμούς κι ένα φιλί…», επισημαίνει η Suzanne Moore. Ενώ ο ινδοβρετανός συγγραφέας Kenan Malik γράφει: «Αντιμέτωπος με έναν απειλητικό σκίνχεντ ή έναν αστυνομικό που με σταμάτησε για σωματικό έλεγχο, η πρώτη μου σκέψη ποτέ δεν ήταν: Αν υπήρχε ένας μαύρος στη βασιλική οικογένεια, τότε θα γινόμουν περισσότερο αποδεκτός».
Σοφία Ξυγκάκη