Θυμάμαι, και με πιάνει θλίψη, γρήγορα, όμως, συνέρχομαι και η θλίψη μετατρέπεται σε οργή. Θυμάμαι, όταν τα μνημόνια ήταν στο ξεκίνημά τους, μετά το 2009, το δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα, με την ΑΔΕΔΥ μπροστά, αντιστάθηκε σε όλα αυτά που έγιναν και μείωσαν τους μισθούς μας, με μειώσεις που έφτασαν και το 45%. Είδαμε κατακτήσεις δεκαετιών να ξηλώνονται σε λίγο χρόνο. Η ριζοσπαστική αριστερά αντιστάθηκε, με πρωτοπόρο σε αυτό τον αγώνα το συνδικαλιστικό κίνημα. Οργανώσαμε απεργίες που τότε ήταν πετυχημένες, φτάσαμε ακόμα και σε καταλήψεις δημόσιων υπηρεσιών. Στα δικαστήρια της Σχολής Ευελπίδων οργανώναμε διακοπές των συνεδριάσεων των δικαστηρίων και με μικροφωνική που στήνονταν, καταγγέλλαμε τα μνημόνια και την τρόικα, υπό την απειλή του Εισαγγελέα να μας στείλει στο αυτόφωρο. Εναντιωθήκαμε στην πολιτική Μητσοτάκη, που ήθελε να ισοπεδώσει τις δημόσιες υπηρεσίες και τους δημοσίους υπαλλήλους. Εναντιωθήκαμε στη απαράδεκτη μητσοτάκειο διάταξη για τις διαθεσιμότητες των δημοσίων υπαλλήλων. Οργανώσαμε την απεργία-αποχή από την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων και ακυρώσαμε την αξιολόγηση, χωρίς κανένα κόστος.
Αναγνωρίστηκε από το λαό η αντίσταση της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο νεοφιλελευθερισμό και το κόμμα μας, ο ΣΥΡΙΖΑ, από το 3,5% το 2012 εκτοξεύτηκε στο 36% το 2015. Ο λαός μάς εμπιστεύτηκε να βγάλουμε τη χώρα από την οικονομική κρίση. Και τα καταφέραμε πολύ καλά, οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων σταθεροποιήθηκαν, άρχισαν οι δημόσιες υπηρεσίες να παίρνουν τα πάνω τους με προσλήψεις προσωπικού και νοικοκύρεμα στα οικονομικά και διοικητικά. Τα νοσοκομεία σταμάτησαν να κλείνουν και τα σχολειά έχουν εκπαιδευτικούς να δουλέψουν στοιχειωδώς. Τα παιδιά μας στο σχολείο σταμάτησαν να λιποθυμούν από την πείνα. Στα δικαστήρια που είναι ο χώρος της εργασίας μου, προσλαμβάνεται τόσο προσωπικό, που ούτε το συνδικαλιστικό μας κίνημα είχε ζητήσει, δημιουργούνται σύγχρονοι οργανισμοί και κώδικας δικαστικών υπαλλήλων. Ο Στ. Κοντονής προχθές ανήγγειλε την ίδρυση άλλων δύο Πρωτοδικείων, προφανώς ένα στο Περιστέρι και ένα στο Χαλάνδρι, θέμα που συζητιέται τα τελευταία 25 χρόνια και κανένας υπουργός της Δικαιοσύνης δεν τόλμησε να το υλοποιήσει.
Τιμωρητική τροπολογίαΕμείς όμως, οι αριστεροί συνδικαλιστές δεν είμαστε για να ευλογούμε τα γένια μας και ποτέ δεν θα γίνουμε κυβερνητικοί συνδικαλιστές, με την αρνητική φόρτιση του χαρακτηρισμού. Έτσι, πρωτοστατούμε σήμερα στον αγώνα της ΑΔΕΔΥ για την απεργία-αποχή από την αξιολόγηση, γιατί έχουμε απέναντί μας την υπουργό, Όλγα Γεροβασίλη, που πυροβολεί το συνδικαλιστικό κίνημα. Η τακτική που ακολούθησε η υπουργός δεν έχει καμία σχέση με τα όσα υποστηρίζαμε και υποστηρίξαμε στην Αριστερά, ειδικά γα εμάς που έχουμε ζήσει την ανανεωτική, κινηματική και ριζοσπαστική Αριστερά. Με την απαράδεκτη τροπολογία της, 24Α, τιμωρεί τους απεργούς δημόσιους υπαλλήλους που υπακούουν στο συνδικαλιστικό τους όργανο, την ΑΔΕΔΥ και δεν συμμετέχουν στην αξιολόγηση. Τους αποκλείει από τις μελλοντικές κρίσεις. Και ενώ οι συνεργάτες της άφηναν να διαχέεται ότι δεν πρόκειται να εφαρμοστεί η απαράδεκτη τροπολογία —εκρεμμεί προσφυγή στο ΣτΕ—, όχι μόνο εφαρμόζεται, αλλά ενώ στις συζητήσεις με την ΑΔΕΔΥ διαφαίνονταν λύση, η υπουργός με επιβολή δεν την αποσύρει. Ουσιαστικά διώκει τους απεργούς και επιβραβεύει τους απεργοσπάστες. Θα ήταν περισσότερο τίμιο να στραφεί εναντίον αυτών που έδωσαν την εντολή, εάν θεωρεί ότι η απεργία-αποχή είναι παράνομη και όχι εναντίον αυτών που υπάκουσαν στις εντολές μας. Να στραφεί εναντίον της ηγεσίας της ΑΔΕΔΥ που κήρυξε την απεργία-αποχή και εναντίον μου προσωπικά που ως γραμματέας του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ υπέγραψα τα εξώδικα και όχι εναντίον των απεργών.
Νομίζω ότι η υπουργός έχει τη δυνατότητα να διορθώσει το λάθος της, διαφορετικά το ζήτημα πρέπει να τεθεί για συζήτηση στα κομματικά και κυβερνητικά όργανα, κάτι που δεν έχει γίνει ακόμα, διότι η τακτική της δεν έχει καμία σχέση με την κουλτούρα και το αξιακό μας επίπεδο. Και εάν δεν το κάνει η ίδια, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, γνωρίζει τι είναι υποχρεωμένος να κάνει. Σύντροφοι, αριστερός γεννιέσαι, γίνεσαι και κρίνεσαι κάθε μέρα από τις πράξεις σου. Ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίχτηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα όλα αυτά τα χρόνια και δεν είναι σωστό οι συνδικαλιστές, έξω από τις παγερά κλειστές πόρτες των υπουργών να αισθάνονται σαν τον Ματρώζο, τον ήρωα της απελευθέρωσης του 1821, που έξω από το γραφείο υπουργού μονολογούσε «εάν οι ζητιάνοι σαν εμέ δεν έχυναν το αίμα……». Σύντροφοι, χωρίς το συνδικαλιστικό κίνημα ο βασιλιάς θα είναι γυμνός.
Παναγιώτης ΙωακειμίδηςΓραμματέας Γενικού Συμβουλίου ΑΔΕΔΥ