Αν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό ή, έστω, ένα από τα λίγα, ενδεχομένως να μη δίναμε ιδιαίτερη σημασία, να το θεωρούσαμε τυχαίο, λάθος… Δυστυχώς, όμως, το περιστατικό αστυνομικής αυθαιρεσίας της περασμένης εβδομάδας, όχι μόνο δεν είναι μοναδικό, είναι σύνηθες. Το θύμα μετατρέπεται σε θύτη και ο καταγγέλλων σε καταγγελλόμενο.
Πριν λίγες ημέρες 17χρονος Πακιστανός, ο οποίος δούλευε ως βοηθός σε λαϊκή αγορά, ξυλοκοπήθηκε άγρια στο πρόσωπο και το κεφάλι, από τρεις ενήλικες, επίσης εργαζόμενους στην ίδια λαϊκή, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί αιμόφυρτος σε νοσοκομείο. Την επομένη ημέρα, με δική του απόφαση, αποχώρησε από το νοσοκομείο έτσι ώστε να καταγγείλει το περιστατικό στην αστυνομία. Έτσι, συνοδευόμενος από το θείο του και τον πρόεδρο της Πακιστανικής Κοινότητας, Τζαβέντ Ασλάμ, κατέφθασε στο αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων. Είχε να πει πολλά, για το μπούλινγκ και τον αναίτιο ξυλοδαρμό. Άλλωστε, τα σημάδια της κακοποίησης στο πρόσωπό του ήταν εμφανή. Ποιος θα μπορούσε να το αμφισβητήσει; Ούτε οι αστυνομικοί του τμήματος, μόνο που αυτοί αδιαφόρησαν λέγοντας ότι είναι αναρμόδιοι ή κάτι τέτοιο. Απογοητευμένοι οι άνθρωποι αποχώρησαν από το τμήμα.
Ωστόσο, δεν πρόλαβαν να κάνουν μερικά βήματα από την έξοδο και δύο άντρες της ΔΙΑΣ τους σταματούν. Ζητούν τα χαρτιά και… θείος και πρόεδρος οδηγούνται εκ νέου στο αστυνομικό τμήμα, αυτή τη φορά χωρίς τη θέλησή τους, αφήνοντας αναγκαστικά το νεαρό μόνο του. Έτσι, στα καλά καθούμενα κρατούμενοι. Στο μεταξύ οι θύτες στο απυρόβλητο. Η αιτία της κράτησης των δύο ήταν το φθαρμένο έγγραφο του ενός και ένα παλαιό διεθνές ένταλμα του πακιστανικού κράτους, εναντίον του Τζαβέντ Ασλάμ, το οποίο όμως είχε καταπέσει οριστικά από τα ελληνικά δικαστήρια εδώ και πολλά χρόνια. Βέβαια, η πακιστανική πρεσβεία εμμένει στη στοχοποίηση του προέδρου της κοινότητας, ενώ είναι γνωστό ότι ο σημερινός πρέσβης συναντήθηκε και συζήτησε επίσημα με βουλευτές της νεοναζιστικής συμμορίας!
Στο μεταξύ, καταφθάνει στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής αντιπροσωπεία του τομέα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, για να συμπαρασταθεί στους δύο και να εκφράσει την πλήρη αντίθεσή του με την απαράδεκτη στάση της αστυνομίας. Αρκετή ώρα μετά, όπως ήταν αναμενόμενο, και οι δύο αφέθηκαν ελεύθεροι και αποχώρησαν μαζί με τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ.
Την επομένη ημέρα, μετά από συντονισμένες προσπάθειες και με παρέμβαση άλλου αστυνομικού τμήματος, οι τρεις ενήλικες προσήχθησαν, αφού πρώτα αναγνωρίστηκαν από το νεαρό θύμα, που είχε το κουράγιο και το θάρρος, παρά τα τραύματα και την ταλαιπωρία του, να βρεθεί στο χώρο και να αντιμετωπίσει τους βασανιστές του κατά πρόσωπο.
Ανάγκη εκδημοκρατισμού της αστυνομίαςΑυτή είναι μια μικρή ιστορία, που επαναλαμβάνεται κάθε φορά με διαφορετικά πρόσωπα, με πρωταγωνιστή, όμως, το ρατσισμό και την αυθαιρεσία αστυνομικών, ασφαλώς όχι όλων, αλλά δυστυχώς πολλών, που αν μη τι άλλο αναδεικνύει την άμεση ανάγκη εκδημοκρατισμού του αστυνομικού σώματος. Μια μικρή ιστορία, που την συναντάμε στα χωράφια της ντροπής, στον Ασπρόπυργο, την Μανωλάδα, την Σπάρτη και αλλού, στα γιαπιά, στο δρόμο, μέσα στα σπίτια των ανθρώπων από επιθέσεις ταγμάτων εφόδου, στα αστυνομικά τμήματα, στα μπουντρούμια. Πρόσφατα, ο τομέας Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ επισκέφθηκε αστυνομικά τμήματα, όπου κρατούνται άνευ λόγου και αιτίας, κυρίως, πακιστανοί εργάτες. Στα ΠΡΟΚΕΚΑ Αμυγδαλέζας και Κορίνθου, οι χώροι είναι γεμάτοι και παρά τις εμφανείς βελτιώσεις στην καθημερινότητα, παραμένει το εύλογο ερώτημα ποιος είναι ο λόγος της κράτησης ανθρώπων, που δεν έχουν διαπράξει ποινικό αδίκημα, πέραν αυτού της έλλειψης νομιμοποιητικών εγγράφων. Κι όμως, στοιβάζονται σε χώρους εντελώς ακατάλληλους και μέχρι πρόσφατα –η εικόνα σήμερα έχει αλλάξει σαφώς προς το καλύτερο– χωρίς υγειονομική περίθαλψη, χωρίς γιατρούς, χωρίς μεταφραστές, χωρίς τη δυνατότητα προαυλισμού…
Σε λίγα λεπτά, τα στερεότυπα κατέρρευσανΣε αυτές τις επισκέψεις του τομέα Δικαιωμάτων, τις περισσότερες μαζί με την Πακιστανική Κοινότητα, συναντήσαμε ένα 16χρονο παιδί από το Πακιστάν με ένα πόδι λιγότερο, που ασφαλώς, παράνομα, ήταν έγκλειστο στο ΠΡΟΚΕΚΑ Κορίνθου μαζί με ενήλικες. Συναντήσαμε εργάτες γης, 20 χρόνια στην Ελλάδα, που συνελήφθηκαν στο χώρο εργασίας τους στοχευμένα. Συναντήσαμε, επίσης, ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα υγείας, που μετά από την παρέμβασή μας οδηγήθηκαν σε νοσοκομείο. Είδαμε ανθρώπους, που είχαν να δουν το φως του ήλιου για μήνες, ανθρώπους με ψώρα, με όγκους, με σοβαρά προβλήματα όρασης, με αναπηρίες. Η ιστορία των ΠΡΟΚΕΚΑ, αλλά και των αστυνομικών τμημάτων, εκεί μέσα στα μπουντρούμια και την απόγνωση είναι μακρά. Μια ιστορία, όμως, που πρέπει να έχει ημερομηνία λήξης, καθώς και ντροπιαστική είναι και αδιέξοδη. Είναι άλλο η κράτηση και η δίωξη όσων έχουν διαπράξει σοβαρά ποινικά αδικήματα και άλλο η κράτηση, πολλές φορές για πολλούς μήνες, ανθρώπων που δεν έχουν χαρτιά.
Το παράδειγμα του «παράτυπου» (;) μετανάστη στη Γαλλία, που έσωσε ένα μικρό παιδί είναι χαρακτηριστική. Από «παράτυπος», κυνηγημένος, αόρατος και υποψήφιος κρατούμενος έγινε το πρόσωπο του μήνα σε όλο τον κόσμο. Μέσα σε λίγα λεπτά όλα τα στερεότυπα κατέρρευσαν.
Ο Μαμαντού