«Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ»Ένας άνθρωποςΤου Στράτου ΚερσανίδηΕχουμε μάθει να βλέπουμε στους πολιτικούς αυτό το οποίο πρέπει να φαίνεται και το οποίο επιτρέπει η δημόσια εικόνα τους να φαίνεται. Πίσω όμως από αυτό υπάρχει ο άνθρωπος ο οποίος αντιμετωπίζει τα προσωπικά του προβλήματα και έχει να αναμετρηθεί με τους προσωπικούς του δαίμονες. Είναι δυνατόν αυτά να συνυπάρξουν χωρίς να αλληλοεπηρεάζονται;
Ο Σαντιάγκο Μίτρε δεν προσπαθεί να δώσει απάντηση, άλλωστε δεν υπάρχει μόνο μία. Αλλά στην ταινία «Ο πρόεδρος» (La cordillera) επιχειρεί να διεισδύσει στην προσωπικότητα ενός πολιτικού, ο οποίος βρίσκεται μπροστά σε σημαντικές αποφάσεις για τη χώρα του, ενώ την ίδια ώρα βασανίζεται από οικογενειακά προβλήματα.
Ο πρόεδρος της Αργεντινής Ερνάν Μπλάνκο (φανταστικό πρόσωπο), ταξιδεύει στο Περού για να πάρει μέρος σε μια σύνοδο των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Την ίδια ώρα μαθαίνει πως ο πρώην σύζυγος της κόρης του ετοιμάζεται να τον κατηγορήσει για κακοδιαχείριση. Έτσι ενώ ο πρόεδρος πρέπει να ελιχθεί ως πολιτικός για να πετύχει το καλύτερο δυνατό για τη χώρα του, πρέπει να φροντίσει και για την κόρη του, την Μαρίνα, η οποία κινδυνεύει να βρεθεί στη δίνη ενός σκανδάλου, ενώ αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα, και η οποία δεν έχει διακόψει εντελώς τις σχέσεις της από τον πρώην σύζυγό της.
Στο πολύ δυνατό αυτό πολιτικό και ψυχολογικό θρίλερ, ο Σαντιάγκο Μίτρε μπολιάζει το ρεαλιστικό με στοιχεία μεταφυσικού προσδίδοντας μια ιδιαίτερη γοητεία στην ταινία. Υπάρχει μια εμφανής υπόγεια ένταση η οποία απειλεί καθ’ όλη τη διάρκεια να εκραγεί προσθέτοντας αγωνία στην εξέλιξη της υπόθεσης. Την ίδια ώρα ο σκηνοθέτης απογυμνώνει την πολιτική από οποιοδήποτε στοιχείο ρομαντισμού, καθώς βλέπουμε τις κρυφές συναντήσεις, τις συμμαχίες, τους ελιγμούς, στοιχεία τα οποία συνθέτουν αυτό που ονομάζουμε «εφαρμοσμένη πολιτική».
Στο ρόλο του προέδρου, ο εξαιρετικός αργεντινός ηθοποιός Ρικάρντο Νταρέν, σε μια μεστή και πειστική ερμηνεία. Αναφορικά με το ρόλο αυτό, ο σκηνοθέτης σημειώνει: «Ο ρόλος του προέδρου της Αργεντινής γράφτηκε ειδικά για τον Ρικάρντο Νταρέν. Ξεκίνησα να γράφω το σενάριο αφού μιλήσαμε και είχε ενθουσιαστεί με την ιδέα μου. Ο Ρικάρντο είναι ένας εξαιρετικός και πολύ γενναιόδωρος ηθοποιός και η συνεισφορά του σ’ όλη τη διαδικασία της παραγωγής ήταν σημαντική, από την πρώτη στιγμή που του είπα τι σκεφτόμουν να κάνω μέχρι και την ολοκλήρωση του μοντάζ. Επίσης, έχει κάτι το εμβληματικό πάνω του. Για τους Αργεντίνους, είναι η ενσάρκωση του ιδανικού προέδρου».
strakersan@gmail.comkersanidis.wordpress.com «Η ΑΠΑΓΩΓΗ»Η αλήθεια και το ψέμαΥπάρχει καλό και κακό; Ποια είναι η αλήθεια και ποιο είναι το ψέμα; Ερωτήματα που οι απαντήσεις συνήθως δεν είναι δεδομένες αλλά εξαρτώνται από πολλές παραμέτρους. Δίπολα τα οποία πολύ συχνά αποτελούν υλικό για να αφηγηθείς μια ιστορία. Αυτό κάνει και η σκηνοθέτιδα Μαρ Ταργκαρόνα με την ταινία της «Η απαγωγή» (Secuestro), ένα συναρπαστικό και γεμάτο ανατροπές θρίλερ.
Ο Βίκτορ, ένα κωφάλαλο 10χρονο αγόρι, βρίσκεται να περπατάει στο δρόμο χτυπημένο. Η μητέρα του, Πατρίσια ντε Λούκας, διάσημη δικηγόρος, συνήγορος διάφορων απατεώνων, αναστατώνεται όταν ειδοποιείται από την αστυνομία. Ο Βίκτορ καταθέτει πως μπροστά στο σχολείο απήχθη από έναν άνδρα αλλά κατάφερε να αποδράσει. Μάλιστα περιγράφει το δράστη και έτσι συλλαμβάνεται ένας άνδρας ο οποίος έχει κάνει στη φυλακή. Ο ύποπτος ανακρίνεται, αλλά τα στοιχεία δεν επαρκούν για να κατηγορηθεί και έτσι αφήνεται ελεύθερος. Όμως διάφορα περιστατικά αναστατώνουν την Πατρίσια, η οποία φοβούμενη για την ασφάλεια του γιου της και μη έχοντας εμπιστοσύνη στην αστυνομία αποφασίζει να δράσει μόνη της. Έτσι απευθύνεται σε έναν άνδρα που είχε υπερασπιστεί στο παρελθόν και του ζητά να «τρομάξει» τον ύποπτο. Κάπως έτσι η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και οι ανατροπές διαδέχονται η μία την άλλη.
Ακόμη ένα συναρπαστικό ψυχολογικό θρίλερ από την Ισπανία, χώρα που τα τελευταία χρόνια έχει δώσει πολλά θετικά δείγματα σε τέτοιου είδους ταινίες. Εκπληκτικός ρυθμός και κλιμάκωση, συνεχείς ανατροπές, αγωνία και απρόβλεπτες εξελίξεις, δυνατοί χαρακτήρες και θαυμάσιες ερμηνείες. Σε δεύτερο πλάνο η σκηνοθέτιδα δεν αφήνει να περάσει ασχολίαστη η οικονομική κρίση στην πατρίδα της. Η Μαρ Ταργκαρόνα ανατρέπει την παγιωμένη μανιχαϊστική αντίληψη περί καλού και κακού και απλώς αναπτύσσει χαρακτήρες στους οποίους όλα υπάρχουν και αναδύονται ανάλογα με την προσωπικότητα, τις αδυναμίες του καθένα και από το πώς αντιμετωπίζει τις συνθήκες. Κι από την άλλη, υπάρχει το ψέμα το οποίο κι αυτό είναι «κατά συνθήκη».
Μια ταινία η οποία αντικατοπτρίζει την κοινωνία και το πλέγμα των κοινωνικών σχέσεων μέσα από την κινηματογραφική φόρμα ενός συγκλονιστικού θρίλερ το οποίο κόβει την ανάσα.
Στρά. Κερ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ«Η σωτηρία της ψυχής» (Mukti bhawan) του Σουμπασίς Μπουτιανί: Η Ινδία βρίσκεται στις πρώτες θέσεις ανάμεσα στις χώρες παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών. Αυτό σε αριθμούς μεταφράζεται σε περίπου 1.500 ταινίες ετησίως, οι περισσότερες από τις οποίες προορίζονται για την τεράστια εσωτερική αγορά. Αυτός είναι και ο λόγος που στη Δύση –άρα και στην Ελλάδα– σπάνια βλέπουμε ινδικές ταινίες. Για το λόγο αυτό η προβολή της ταινίας του 27χρονου Μπουτιανί, αξίζει ιδιαίτερης προσοχής. Όχι όμως ως «εξωτικό αξιοθέατο», αλλά ως μια δυναμική κινηματογραφική παρουσία. Ένας ηλικιωμένος άνδρας, ο οποίος νιώθει πως πλησιάζει το τέλος της ζωής του, αποφασίζει να ταξιδέψει στην ιερή πόλη Βαρανάσι –γνωστή και ως Μπενάρες, στη δυτική όχθη του ποταμού Γάγγη– και να πεθάνει εκεί. Ο γιος του Ρατζίβ δεν θέλει να τον αφήσει μόνο του και θεωρώντας πως όλο αυτό είναι μια παραξενιά του πατέρα του, αποφασίζει να τον συνοδέψει. Εκεί θα μείνουν σε κάτι σαν ξενώνα, όπου ζουν κι άλλοι ηλικιωμένοι οι οποίοι έχουν πάει εκεί για τον ίδιο σκοπό. Η συμβίωση του γιου με τον πατέρα σε αυτόν τον τόπο, η γνωριμία με άλλους ανθρώπους και όλο το σκηνικό θα τους φέρουν πιο κοντά και ο Ρατζίβ θα δει τη ζωή που ζει με πιο καθαρά μάτια. Το ουμανιστικό αυτό γλυκόπικρο φιλμ του 27χρονου ινδού σκηνοθέτη δεν μπορεί να μη συγκινήσει. Και θα είναι μια συγκίνηση καθαρή, γνήσια. Ο σκηνοθέτης στοχάζεται και μαζί του στοχάζονται και οι θεατές επάνω στη ζωή, το νόημά του, τις σχέσεις με τους γονείς μας, τη δύναμη της αγάπης και της αφοσίωσης. Επιπλέον η ταινία είναι και φόρος τιμής στις παραδόσεις του ινδικού λαού και της κουλτούρας του.
«Έτσι είναι η ζωή» (Le sens de la fete) των Ολιβιέ Νακάς και Ερίκ Τολεντανό: Η δουλειά του Μαξ είναι η τροφοδοσία και η διοργάνωση πάρτι. Επί 30 χρόνια έχει διοργανώσει εκατοντάδες και τώρα έχει αναλάβει ένα γάμο. Όλα έχουν στηθεί στην εντέλεια, έχει προσληφθεί σεφ και σερβιτόροι, έχει βρεθεί φωτογράφος και ορχήστρα, έχει στολιστεί κατάλληλα ο χώρος. Και ενώ όλα είναι πανέτοιμα, αρχίζουν και συμβαίνουν διάφορα αναπάντεχα που φέρνουν το πάνω κάτω. Μια ξεκαρδιστική κωμωδία, υποψήφια για 10 βραβεία Σεζάρ.
«Η μέρα της επιστροφής μου» (The mercy) του Τζέιμς Μαρς: Η βασισμένη σε αληθινά γεγονότα αυτή ταινία μεταφέρει στον κινηματογράφο την αποτυχημένη προσπάθεια του ιστιοπλόου, Ντόναλντ Κρόουχαρστ, ο οποίος το 1968 επιχείρησε να κάνει το γύρο του κόσμου με το σκάφος του. Έτσι άφησε την οικογένειά του και αντιμετώπισε μόνος ένα δύσκολο και επικίνδυνο ταξίδι στους ωκεανούς.
«Ο Αντ-Μαν και η Σφήκα» (Ant-Man and the wasp) του Πέιτον Ριντ: Ο Σκοτ Λανγκ, μετά το τέλος του «Κάπτεν Αμέρικα: Εμφύλιος πόλεμος», προσπαθεί να ισορροπήσει τη ζωή του ως Αντ-Μαν και ως οικογενειάρχης. Όμως, όταν η Χόουπ Μπαν Ντάιν και ο δρ Χανκ Πιμ του αναθέτουν μια νέα αποστολή, ξαναφορά το κουστούμι του υπερήρωα.
Σινεφίλ