Η «πρώτη μεταμνημονιακή ΔΕΘ» δεν είναι μόνο σύνθημα, παρά την …επεκτασιμότητα αρκετών μνημονιακών καταναγκασμών. Είναι και πραγματικότητα που δίνει τη δυνατότητα στα πολιτικά κόμματα, κατά την άνοδό τους στη συμπρωτεύουσα, να μιλήσουν για τις πτυχές της δικής τους πολιτικής, αν και τα αναγκάζει να χειριστούν αυτή τη δυνατότητα μέσα στα συγκεκριμένα οικονομικά περιθώρια.
Η κυβέρνηση έχει ήδη προϊδεάσει για το πώς θα κινηθεί στη νέα περίοδο: αξιοποιώντας το πλεονέκτημα που της δίνει το γεγονός ότι είναι κυβέρνηση. Πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να δώσει δείγματα γραφής με εφαρμογή μέτρων και όχι μόνο με εξαγγελίες. Την ευνοεί η δημιουργία σημαντικού «δημοσιονομικού χώρου», η καλή σχετικά πορεία της οικονομίας και το γεγονός ότι η ΝΔ, προκειμένου να προβάλει το προφίλ του συνετού νεοφιλελεύθερου, αποφεύγει να μιλήσει για την κοινωνική, αλλά και πολιτική ανάγκη ουσιαστικής βελτίωσης της οικονομικής κατάστασης των λαϊκών στρωμάτων. Τη θεωρεί επικίνδυνη, όπως και ο ΣΕΒ.
Ο δρόμος της κυβέρνησης, όμως, απέχει πολύ από το να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Ο καταναγκασμός του πρωτογενούς πλεονάσματος στο ύψος του 3,5% εξακολουθεί να βαραίνει την οικονομία, εμποδίζοντας το σχηματισμό εσωτερικής αποταμίευσης και περιορίζοντας τη ζήτηση, με αποτέλεσμα τη συγκράτηση του ρυθμού οικονομικής μεγέθυνσης.
Η διεθνής αναταραχή και αστάθεια –ιδιαίτερα στον περίγυρο της χώρας– συνεχίζεται, εμποδίζοντας την αισθητή πτώση των επιτοκίων των ομολόγων, οι αγορές διστάζουν και καιροφυλακτούν, ενώ στο εσωτερικό ο ΣΕΒ δεν κρύβει το φόβο του μήπως θιγούν τα ιερά και όσια της νεοφιλελεύθερης λιτότητας και πολεμά κάθε τι που θα την απειλούσε.
Οι δυσκολίες δεν είναι αμελητέες. Εκτός από την αισιοδοξία, χρειάζεται επίσης επιμονή και σταθερή γραμμή πλεύσης, για να υπερπηδηθούν.