«Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ»Ανταλλάσσοντας τις επιθυμίες μας
Του Στράτου ΚερσανίδηΕνας αστυνομικός ο οποίος θέλει να κερδίσει την αγάπη του γιου του, μια ηλικιωμένη γυναίκα που θέλει πίσω τον άνδρα της τον οποίο «πήρε» το Αλτσχάιμερ, μια κοπέλα που θέλει να γίνει πιο όμορφη, ένας άνδρας που θέλει να θεραπευτεί ο ετοιμοθάνατος γιος του, ένας μηχανικός αυτοκινήτων που θέλει να πλαγιάσει με το πιν απ γκερλ των ονείρων του, μια καλόγρια η οποία θέλει να ξαναβρεί το θεό, ένας τυφλός που θέλει να βρει το φως του, μια παντρεμένη γυναίκα που θέλει να γλυτώσει από τον άντρα της.
Καθημερινοί, συνηθισμένοι άνθρωποι οι οποίοι, για να πραγματοποιηθεί η επιθυμία τους, είναι πρόθυμοι να κάνουν κάτι ως αντάλλαγμα. Βαρύ αντάλλαγμα, που φέρνει αντιμέτωπη την επιθυμία με τη συνείδησή τους. Αυτό μπορεί να είναι η τοποθέτηση μιας βόμβας σε ένα πολυσύχναστο καφέ, ο φόνος ενός μικρού κοριτσιού, ένας βιασμός, μια ληστεία κ.λπ. Ένας μυστηριώδης άνδρας, με κουρασμένο βλέμμα, κάθεται όλη τη μέρα στο τραπέζι ενός μπαρ κι ακούει τις επιθυμίες των ανθρώπων. Ανοίγοντας ένα μυστηριώδες τετράδιο καθορίζει το αντάλλαγμα. Ποιος είναι αυτός ο άνδρας; Πώς καταφέρνει και πραγματοποιεί τις επιθυμίες όσων ζητούν τη βοήθειά του;
Όλα αυτά συμβαίνουν κάτω από το βλέμμα της γοητευτικής σερβιτόρας, η οποία παρακολουθεί τον άνδρα προσπαθώντας να καταλάβει τί ακριβώς κάνει. Όταν στο τέλος κάθε βάρδιας τον πλησιάζει, εκείνος δεν της δίνει καμία ξεκάθαρη απάντηση.
Εάν θέλουμε να βρούμε το θέμα που απασχολεί τον Πάολο Τζενοβέζε στην ταινία «Η συνάντηση» (The place), θα μπορούσαμε να πούμε πως ο ιταλός σκηνοθέτης εξερευνά τα όρια της ανθρώπινης συνείδησης σε σχέση με την επιθυμία. Είναι αντίστοιχο με αυτό που λέμε πως «ο καθένας έχει την τιμή του», μόνο που εν προκειμένω το αντάλλαγμα δεν είναι υλικό, δεν είναι χρηματικό αλλά ικανοποιεί κάποια βαθιά ανάγκη, κάποια πολύ έντονη, σχεδόν βασανιστική, επιθυμία.
Τελικά υπάρχουν ηθικά όρια; Όταν κάποιος «πελάτης» ρωτά τον μυστηριώδη άνδρα, «γιατί ζητάς τόσο αποτρόπαιες πράξεις ως αντάλλαγμα;», εκείνος απαντά με ηρεμία, «επειδή πάντα υπάρχουν πρόθυμοι να τις κάνουν». Αυτή είναι μια πραγματικότητα την οποία συναντάμε στην καθημερινότητά μας. Εξ αυτού συνάγεται βέβαια και η αισιόδοξη πλευρά της απάντησης, που οδηγεί στο συμπέρασμα πως «κάποιοι δεν είναι διατεθειμένοι να ξεπεράσουν τα όρια».
Ταινία κλειστού χώρου, καθώς η κάμερα δεν απομακρύνεται σχεδόν καθόλου από το εσωτερικό του μπαρ. Ένα θρίλερ ανθρώπινων σχέσεων που επικεντρώνεται στους χαρακτήρες και στην πάλη που γίνεται ή δεν γίνεται μέσα τους. Ένταση και σασπένς, χαρακτήρες και σχέσεις, διλήμματα και συγκρούσεις. Το μωσαϊκό μιας κοινωνίας η οποία κινείται μέσα στις αντιφάσεις της που διέπονται από τους κοινά αποδεκτούς κανόνες οι οποίοι μπορεί όμως και να παραβιάζονται. Μια ταινία μωσαϊκό, την οποία συνθέτουν πολλές μικρές ανθρώπινες ιστορίες, απλές και συνηθισμένες, οι οποίες όμως αποκτούν ιδιαίτερο βάρος για τον καθένα και την καθεμία που τις βιώνει. Η ιδέα για την ταινία είναι βασισμένη στην καναδική σειρά «Η παράγκα στο τέλος» (The booth at the end), σε σενάριο του ίδιου του Τζενοβέζε.
strakersan@gmail.comkersanidis.wordpress.com Η ΠΑΡΕΙΣΦΡΗΣΗΣτα άδυτα της Κου Κλουξ Κλαν
Η δεκαετία του 1970 ήταν μια περίοδος κοινωνικών αναταραχών για τις ΗΠΑ, με επίκεντρο τον αγώνα εναντίον των φυλετικών διακρίσεων και για διεύρυνση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Το «τέρας» όμως δεν παραδίδεται κι έτσι η ρατσιστική οργάνωση Κου Κλουξ Κλαν συνεχίζει τη δράση της με επιθέσεις εναντίον των μαύρων Αμερικανών.
Ο Σπαικ Λι, γνωστός αφροαμερικανός ακτιβιστής, σκηνοθέτης, σε όλες του τις ταινίες ασχολείται με θέματα ρατσισμού και δικαιωμάτων. Αυτό κάνει και στη νέα του ταινία «Η παρείσφρηση» (BlackkKlansman), η οποία έρχεται την κατάλληλη στιγμή καθώς στις ΗΠΑ, με αποκορύφωμα την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, έχουν ξυπνήσει τα συντηρητικά αντανακλαστικά της αμερικανικής κοινωνίας.
Ο Ρον Στάλγουορθ, ένας πολύ ικανός ντεντέκτιβ, ο οποίος είχε διακριθεί παρακολουθώντας τη δράση των Μαύρων Πανθήρων, μετατίθεται στο αστυνομικό τμήμα του Κολοράντο Σπινγκς. Μόνο που οι συνάδελφοί του δεν τον υποδέχονται με ιδιαίτερη χαρά κι αυτό επειδή είναι μαύρος, μέσα σε ένα τμήμα λευκών αστυνομικών! Αυτός όμως δεν πτοείται κι αποφασίζει αμέσως να αναλάβει δράση εναντίον της Κου Κλουξ Κλαν. Το σχέδιό του είναι να παρεισφρήσει στην οργάνωση, πράγμα που φαντάζει –και είναι– πολύ δύσκολο. Ο Στάλγουορθ βάζει αμέσως το σχέδιό του σε μπροστά, τηλεφωνώντας στον Ντέιβιντ Ντιουκ, αρχηγό της ρατσιστικής οργάνωσης. Συστήνεται ως οπαδός της ΚΚΚ, ο οποίος μισεί όλους τους ξένους αλλά περισσότερο απ’ όλους, τους μαύρους. Κερδίζει την εμπιστοσύνη του, αλλά όταν πρέπει να γνωριστούν από κοντά, στη θέση του πηγαίνει ο Φλιπ Ζίμερμαν, ένας λευκός αστυνομικός, ο οποίος μπαίνει στα άδυτα της οργάνωσης, παρακολουθεί τη δράση της και ενημερώνει τον Στάλγουορθ. Οι δύο αστυνομικοί συνεργάζονται άψογα για τον κοινό σκοπό.
Θαυμάσια ταινία με τον Σπάικ Λι να σκηνοθετεί με νεύρο, χιούμορ και ευελιξία. Διατηρώντας έναν υποδειγματικό ρυθμό καθ’ όλη τη διάρκειά της σημαδεύει και βρίσκει κέντρο, συνδυάζοντας τη ψυχαγωγία με τη σοβαρή αντιμετώπισή του θέματός του. Παράλληλα δεν χάνει την ευκαιρία να δείξει την αντίθεσή του στον αμερικανό πρόεδρο και την πολιτική του.
Σ.Κ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ«Το ατελιέ» (L’ atelier) του Λοράν Καντέ: Στα ναυπηγεία Λα Σιοτά, το Κέντρο Ανεύρεσης Εργασίας διοργανώνει ένα σεμινάριο ομαδικής συγγραφής. Υπεύθυνη είναι η Ολιβιά, μια διάσημη συγγραφέας μπεστ σέλερ. Σύντομα θα βγουν στην επιφάνεια οι διαφορές ανάμεσα στους μαθητές αλλά και τη συγγραφέα, καθώς πρόκειται για άτομα με διαφορετικές πολιτιστικές και κοινωνικές προελεύσεις. Στην ταινία ο Καντέ επικεντρώνεται σε αυτό ακριβώς, δηλαδή στο γεγονός πως η συλλογική τέχνη δεν μπορεί να είναι ξεκομμένη από τις ταξικές, φυλετικές και θρησκευτικές διαφοροποιήσεις που υπάρχουν στην κοινωνία. Ένα δυνατό, κοινωνικό, ψυχολογικό θρίλερ.
«Τι θα πει ο κόσμος» (Hva lil folk si) της Ιράμ Χακ: Η Νίσα, μια δεκαεξάχρονη Νορβηγίδα, πακιστανικής καταγωγής συμπεριφέρεται με άψογο τρόπο είναι υπάκουη, σέβεται τους γονείς της και τηρεί τις παραδόσεις. Με τους φίλους της όμως συμπεριφέρεται ως σύγχρονη κοπέλα, η οποία ζει και μεγαλώνει σε μια ανεπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα. Όταν ο πατέρας της θα την βρει στο κρεβάτι με το φίλο της, η οικογένειά της θα την στείλει στο Πακιστάν για να μείνει σε συγγενείς. Όμως η Νίσα είναι εντελώς ξένη εκεί, δεν γνωρίζει κανέναν αλλά ούτε και την κουλτούρα της χώρας. Μη έχοντας όμως άλλη επιλογή αποφασίζει να προσαρμοστεί στη νέα της ζωή και να ακολουθήσει τους κανόνες.
«Ο μικροπόδαρος» (Small foot) του Κάρεϊ Κερκπάτρικ: Ένα νεαρό και έξυπνο γέτι ανακαλύπτει κάτι που πίστευε πως δεν υπήρχε –έναν άνθρωπο. Η περιπέτεια αρχίζει.
«Kin» των Τζος και Τζόναθαν Μπέικερ: Ένας πρώην κατάδικος και ο μικρός του αδελφός μπαίνουν στο στόχαστρο ενός εγκληματία και δύο στρατιωτών από άλλο πλανήτη. Περιπέτεια δράσης.
«Μια μικρή χάρη» (A simple favor) του Πολ Φέιγκ: Ένα πρωί η Έμιλι τηλεφωνεί στην καλύτερή της φίλη, την Στέφανι, να πάρει το μεσημέρι το γιο της από το σχολείο. Όμως μετά από αυτό η Έμιλι εξαφανίζεται. Η Στέφανι μαζί με τον άνδρα της προσπαθούν να ανακαλύψουν τι έχει συμβεί και να διαλευκάνουν το μυστήριο γύρω από την εξαφάνιση της Έμιλι. Θρίλερ με σασπένς και ανατροπές.
«Bel canto» του Πολ Βάιτζ: Η διάσημη σοπράνο Ροξάν Μου πηγαίνει για να τραγουδήσει στα γενέθλια ενός πλούσιου ιάπωνα βιομήχανου σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής. Όμως το πάρτι διακόπτεται όταν μια ομάδα ανταρτών εισβάλλει στη βίλα, κρατάει όμηρους τους προσκεκλημένους με αντάλλαγμα την απελευθέρωση φυλακισμένων συντρόφων τους. Απαγωγείς και όμηροι θα μείνουν μαζί για ένα μήνα και θα αναγκαστούν να βρουν κώδικες επικοινωνίας. Ένας από αυτούς είναι και η μουσική.
«Οίκτος» του Μπάμπη Μακρίδη: Ένας μεσήλικας δικηγόρος, μετά από ένα δυνατό χτύπημα της μοίρας, βρίσκει συμπαράσταση στον κοινωνικό του περίγυρο. Νιώθοντας μεγάλη ικανοποίηση από αυτό εθίζεται στον οίκτο και φτάνει στο σημείο να αισθάνεται δυστυχία όταν είναι χαρούμενος και χαρά όταν είναι δυστυχισμένος! Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ του Σάντανς και βραβεύτηκε στα φεστιβάλ της Οδησσού (καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας), του Μαυροβουνίου (καλύτερης ταινίας και ανδρικού ρόλου), της Βαλέτα (σκηνοθεσίας) και του Λουξεμβούργου (εύφημη μνεία).
«Searching» του Ανίς Σαγκάντι: Μια 16χρονη εξαφανίζεται. Έχουν περάσει 37 ώρες και οι αρχές δεν έχουν καταφέρει να την βρουν. Τότε ο πατέρας της αποφασίζει να την αναζητήσει. Και αρχίζει από το φορητό υπολογιστή της.
Σινεφίλ