Με τον Τάσο υπήρξαμε σύντροφοι και φίλοι πάνω από 45 χρόνια. Όλα αυτά τα χρόνια, από τη δικτατορία μέχρι την μεταπολίτευση και μέχρι το 1990 που συνυπήρξαμε στην ΚΟ ΜΑΧΗΤΗΣ, μοιραστήκαμε ελπίδες και απογοητεύσεις, εμπειρίες και βιώματα, διαψεύσεις και νέες προσδοκίες, υλικά που διαμόρφωσαν μεταξύ μας σχέσεις συντροφικότητας, αγάπης και εκτίμησης.
Μετά πορευτήκαμε μαζί στην Εναλλακτική Αντικαπιταλιστική Συσπείρωση, μια πρώτη προσπάθεια συνάντησης των δυνάμεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Όταν ο κύκλος της ΕΑΣ έκλεισε, ο Τάσος δεν άντεχε την πολιτική αδράνεια, ούτε τις περιπέτειες της σισύφειας αναζήτησης. Οργανώθηκε στο ΝΑΡ και έγινε στέλεχος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
Η θητεία μας στην ΚΟ ΜΑΧΗΤΗΣ μας άφησε ανάμεσα στα άλλα, μια εμμονή στις διαδικασίες της ενότητας. Υπηρετήσαμε αυτή τη γραμμή από διαφορετικούς δρόμους. Ζήσαμε μαζί την άνοδο και την πτώση της επαναστατικής αριστεράς, την άνοδο και την πτώση των κινημάτων. Ο Τάσος δεν επέτρεπε στον εαυτό του την αμφιβολία Πίστευε μέχρι τέλους στη νομοτέλεια της κοινωνικής ανατροπής. Τα τελευταία χρόνια χαθήκαμε. Η ένταξη μας στο ΣΥΡΙΖΑ και μετά οι κυβερνητικές ευθύνες, χώρισαν τους δρόμους μας.
Ο Τάσος είχε μια βουλιμική διάθεση για όλα. Για τη ζωή, για την πολιτική, για τη φιλία, για τον έρωτα. Σε όλη του τη ζωή διεκδίκησε το αδύνατο, Ήταν απόλυτος σε όλα. Όλα, τα πολλά χρόνια της στράτευσης του, ήταν πανταχού παρών, σε όλους τους αγώνες, σε όλες τις συγκρούσεις. Ήταν πρωταγωνιστής και μάρτυρας σε όλες τις διαδικασίες του κινήματος. Ήταν κινητό αρχείο συμβάντων, προσώπων, αντιπαραθέσεων. Κρατούσε ως πολύτιμο θησαυρό, το αρχείο της ΚΟ ΜΑΧΗΤΗΣ, της οργάνωσης που τον ενέπνευσε και τον στράτευσε στο κομμουνιστικό κίνημα.
Ολοκλήρωσε τον κύκλο της ζωής του με πληρότητα, αφού εκτέλεσε στο ακέραιο τον προορισμό του ανθρώπου, να μάθει τον εαυτό του και τον κόσμο. Δεν απέκτησε παιδιά, αλλά αγαπούσε αφάνταστα τα παιδιά και μεγάλωσε το Ζάχο και την Τασούλα, σαν δικά σου. Έζησε με συντριβή την απώλεια του Αγησίλαου Χριστοδουλόπουλου και δεν εγκατέλειψε ποτέ τις παρακαταθήκες του. Αγάπησε όσο τίποτα το Περιστέρι και τους ανθρώπους του και ήταν υπερήφανος για την καταγωγή του. Έζησε τα πράγματα με ένα ξεχωριστό πάθος. Πίστευε με απόλυτο τρόπο στις ανεξάντλητες δυνάμεις της εργατικής τάξης.
Μαζί του χάνω τον πιο σημαντικό —μάρτυρα— σύντροφο της πρώτης μας στράτευσης, στην ΚΟ ΜΑΧΗΤΗΣ, στον οποίο πάντα ανέτρεχα για να μου θυμίσει πρόσωπα και γεγονότα. Ο κόσμος της ΕΠΟΧΗΣ δεν θα τον ξεχάσει ποτέ. Σφράγισε εποχές και ανθρώπους. Αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ. Τάσο, δεν θα σου πω αντίο…
Η πολιτική κηδεία του Τάσου θα γίνει τη Δευτέρα, 1η Οκτώβρη, στις 4μμ στο Νεκροταφείο Περιστερίου.
Τασία Χριστοδουλοπούλου