Στη μνή­μη του Ζα­κ

Της Μα­ρί­νας Γα­λα­νού*

Η εί­δη­ση για το ά­γριο λι­ντσά­ρι­σμα, αυ­τές τις α­πο­τρό­παιες ει­κό­νες που α­πο­κα­λύ­πτουν το πρό­σω­πο του τέ­ρα­τος και ο­δή­γη­σαν στο θά­να­το –και ε­πει­δή οι λέ­ξεις έ­χουν πά­ντα ση­μα­σία– στη δο­λο­φο­νία του Ζα­κ, ό­πως α­να­φέ­ρει και στην α­να­κοί­νω­σή της η οι­κο­γέ­νειά του, περ­νούν ξα­νά και ξα­νά μπρο­στά μας.
Την ώ­ρα που γρά­φο­νται αυ­τές οι γραμ­μές, δη­μο­σιεύε­ται και νέο βί­ντεο, αυ­τή τη φο­ρά με έ­να α­σκέ­ρι α­στυ­νο­μι­κών που βυσ­σο­δο­μούν και σέρ­νουν στο πλα­κό­στρω­το το αι­μό­φυρ­το σώ­μα του, ά­ψυ­χο, ή σχε­δόν ά­ψυ­χο και «α­γω­νιούν» για να τον χει­ρο­πε­δή­σουν, μη και τους ξε­φύ­γει ο «ε­γκλη­μα­τίας».
Εν ό­σω α­κό­μη δεν έ­χουν ο­λο­κλη­ρω­θεί οι έ­ρευ­νες των αρ­χών, και ό­πως α­νέ­φε­ρε η δι­κη­γό­ρος του η συλ­λο­γή στοι­χείων και γε­νι­κό­τε­ρα η δι­κο­γρα­φία του εί­ναι ε­γκλη­μα­τι­κά ελ­λι­πής, κα­θώς το ε­πί­μα­χο βί­ντεο εί­ναι το μό­νο ου­σια­στι­κά στοι­χείο της δι­κο­γρα­φίας. Και ε­νώ μέ­ρα με την η­μέ­ρα α­πο­κα­λύ­πτο­νται ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρα, ό­λες τις προ­η­γού­με­νες η­μέ­ρες εί­χαν προ­η­γη­θεί α­κό­μη και ι­διό­μορ­φα γκά­λοπ α­πό τη­λε­ο­πτι­κές περ­σό­νες που έ­θε­ταν το ε­ρώ­τη­μα εάν ο κα­τα­στη­μα­τάρ­χης δι­καίως «αυ­το­δί­κη­σε», ε­νώ άλ­λοι α­να­ρω­τιό­νταν «εάν δεν δι­καιού­ται κά­ποιος να προ­στα­τέ­ψει την πε­ριου­σία του».
Βε­βαίως για την τη­λε­ο­πτι­κή περ­σό­να ού­τε λό­γος, μνή­μη λω­το­φά­γου δεν έ­χου­με, κα­θώς η ί­δια ή­ταν –α­νά­με­σα σε άλ­λους– που εί­χε δια­πο­μπεύ­σει τον άν­θρω­πο που εί­χε αυ­το­κτο­νή­σει στα κρα­τη­τή­ρια της ΓΑ­ΔΑ με­τά τη σύλ­λη­ψή του στο κλα­μπ Spices το 2003, διό­τι δεν ά­ντε­ξε τη δια­πό­μπευ­ση, οι υ­πό­λοι­ποι ό­μως;
Όλοι αυ­τοί που μυ­ρί­ζουν το αί­μα του αν­θρώ­που που α­κό­μη δεν έ­χει στε­γνώ­σει κα­λά-κα­λά στα πλα­κά­κια της Γλάδ­στω­νος και α­ντι­πα­ρα­τάσ­σουν το –σε­βα­στό κα­τά τα λοι­πά– δι­καίω­μα στη προ­στα­σία της πε­ριου­σίας (αν και α­κό­μη δεν έ­χουν ο­λο­κλη­ρω­θεί οι έ­ρευ­νες και δεν γνω­ρί­ζου­με α­κό­μη εάν υ­φί­στα­ται καν ως θέ­μα), μπρο­στά στο ε­ξό­φθαλ­μο ά­γριο λι­ντσά­ρι­σμα με κλο­τσιές στο κε­φά­λι, τα σπα­σμέ­να γυα­λιά α­πό τα τζά­μια μέ­σα α­πό τα ο­ποία πέ­ρα­σε και εν τέ­λει την κλο­τσο­πα­τι­νά­δα α­πό τους α­στυ­νο­μι­κούς που ό­λα μα­ζί συν­θέ­τουν αυ­τές τις α­πό­κο­σμες ει­κό­νες;

Απαι­τού­νται α­πα­ντή­σεις

Πώς μπο­ρεί να τα χω­ρέ­σει ο νους ό­λα αυ­τά –ό­λη αυ­τήν την α­γριό­τη­τα; Και πώς ο κό­σμος που ή­ταν μπρο­στά ά­ντε­ξε να πα­ρα­μέ­νει α­πα­θής και να μη ξε­ση­κώ­νε­ται κά­θε κύτ­τα­ρό τους;
Θα μπο­ρού­σαν να ε­κλη­φθούν ως ρη­το­ρι­κά τα πα­ρα­πά­νω ε­ρω­τή­μα­τα, ό­μως πρέ­πει να τα α­πα­ντή­σου­με, πριν ό­λη αυ­τή η α­γριό­τη­τα χω­νευ­τεί μέ­σα μας και το πρό­σω­πο του τέ­ρα­τος κυ­ριαρ­χή­σει στις κοι­νω­νίες μας.
Απέ­να­ντι σε ό­λα τα πα­ρα­πά­νω, ο ί­διος ο Ζακ στη σύ­ντο­μη πο­ρεία της ζωής του εί­χε δώ­σει τις δι­κές του α­πα­ντή­σεις: υ­πήρ­ξε για χρό­νια ως έ­να α­πό τα λί­γα πρό­σω­πα στη χώ­ρα μας α­νοι­κτά ο­ρο­θε­τι­κός και φω­νή των ο­ρο­θε­τι­κών αν­θρώ­πων για την κα­το­χύ­ρω­ση των δι­καιω­μά­των τους και την κα­τα­πο­λέ­μη­ση του στιγ­μα­τι­σμού τους, υ­πε­ρα­σπι­στής των δι­καιω­μά­των των γκέι, λε­σβιών, αμ­φί και τρα­νς αν­θρώ­πων, αλ­λά και γε­νι­κό­τε­ρα των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των, ε­νώ σε α­πά­ντη­ση σε συ­νέ­ντευ­ξή του εί­χε μι­λή­σει για το α­πεχ­θές πρό­σω­πο της βίας, που άλ­λω­στε την εί­χε βιώ­σει ο ί­διος α­φού υ­πήρ­ξε θύ­μα πε­ρι­στα­τι­κών ο­μο­φο­βι­κής βίας.
Η δι­κή του α­πά­ντη­ση, κο­ντο­λο­γίς α­φο­ρού­σε την α­νά­δει­ξη της προ­στα­σίας των δι­καιω­μά­των του αν­θρώ­που, του κά­θε αν­θρώ­που που στιγ­μα­τί­ζε­ται, που δέ­χε­ται δια­κρί­σεις και βία. Και α­νά­με­σα στις α­πα­ντή­σεις αυ­τές, δεν μπο­ρεί να συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νε­ται η α­να­πα­ρα­γω­γή της βίας και του διά­χυ­του μί­σους.
Η δι­κή μας;

*Η Μα­ρί­να Γα­λα­νού εί­ναι πρό­ε­δρος του Σω­μα­τείου Υπο­στή­ρι­ξης Διεμ­φυ­λι­κών (ΣΥΔ), α­να­γνω­ρι­σμέ­νης συλ­λο­γι­κό­τη­τας για τα τρα­νς δι­καιώ­μα­τα και ι­διο­κτή­τρια των εκ­δό­σεων Πο­λύ­χρω­μος Πλα­νή­της (LGBTQI εκ­δό­σεις-βι­βλιο­πω­λείο).