Ενώ κατατίθεται ο προϋπολογισμός χωρίς περικοπές συντάξεων
Η προσπάθεια να μειωθεί ο αντίκτυπος από τις δηλώσεις Π. Καμμένου στις ΗΠΑ, αλλά και τις δηλώσεις Τοσουνίδη στη συνέχεια, είναι εμφανής τα τελευταία εικοσιτετράωρα στις ανακοινώσεις του Μαξίμου, παρά τις δικαιολογημένες κριτικές που ασκήθηκαν από την πλευρά στελεχών της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ.
Τόσο στο κυβερνητικό όσο και στο κομματικό επίπεδο έχουν όλοι αντιληφθεί πόσο απειλούν τέτοιου τύπου επεισόδια την ομαλή εξέλιξη του κυβερνητικού έργου στην εποχή μετά τη λήξη του προγράμματος προσαρμογής, αλλά και την ευστάθεια μιας οικονομίας που αγωνίζεται για τη σταθερή ανάκαμψη. Και μπορεί η διάθεση να πέσουν οι τόνοι να αντιμετωπίζει σ΄ ένα βαθμό το επικοινωνιακό ζήτημα, που το παροξύνουν και οι παρεμβάσεις της αντιπολίτευσης και των φιλικών της μέσων, αλλά δεν αγγίζει τη ρίζα του προβλήμα��ος.
Στη ρίζα του προβλήματος δεν βρίσκονται οι φιλοδοξίες του κ. Καμμένου ή οι διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες των δύο κυβερνητικών εταίρων. Βρίσκεται η αδυναμία επιλογής εκ μέρους των ΑΝΕΛ της τακτικής που θα ακολουθήσουν για τη σταθεροποίηση της θέσης τους στην πολιτική σκηνή της χώρας. Φαίνεται πως δεν έχουν αποφασίσει αν εκείνο που τους ευνοεί είναι κυρίως η συμβολή τους σε μια κυβέρνηση που έβγαλε τη χώρα από το πρόγραμμα και μπορεί να ολοκληρώσει το έργο της προς όφελος των λαϊκών τάξεων, της μεγάλης πλειονότητας. Ερωτοτροπούν και με την ιδέα ότι η διαφοροποίησή τους σε σημαντικά πολιτικά ζητήματα θα εξασφαλίσει την πολιτική ενίσχυσή τους. Ή, ακόμα χειρότερα, ότι μπορεί να ακολουθούν πότε τη μια και πότε την άλλη γραμμή.
Η εσωτερική αστάθεια αυτή φαίνεται ότι δεν είναι εύκολο να αντιμετωπιστεί και, συνεπώς, ίσως υπάρξουν και στο μέλλον αφορμές που θα διαταράξουν την επιθυμητή ισορροπία. Αν δεν υπάρξει επιλογή γραμμής, η «ασυμφωνία χαρακτήρων» θα γίνει πιο εμφανής και θα απειλεί μια συμφωνία για συγκυβέρνηση, που είχε εξαρχής παραδεκτές από όλες τις πλευρές δυσκολίες. Το κυριότερο, όμως, δεν είναι τόσο η ενδοκυβερνητική πλευρά του ζητήματος, όσο η απειλή που αποτελεί αυτή η ασταθής ισορροπία για την επιτυχή ολοκλήρωση του κυβερνητικού έργου με τη συμπλήρωση της κυβερνητικής θητείας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι την ώρα που επιβεβαιώνεται η κατάθεση του προϋπολογισμού τού 2019 χωρίς τις περικοπές συντάξεων, όλοι υποχρεώνονται να ασχολούνται με ζητήματα δευτερεύουσας σημασίας για τη ζωή των πολιτών, πλην όμως κρίσιμα για την πορεία της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση οφείλει να βρει τον τρόπο να προχωρήσει χωρίς τέτοιους περισπασμούς. Κι αυτό είναι εξίσου αναγκαίο όσο και δύσκολο. Όχι όμως ακατόρθωτο.