H υπόθεση της δολοφονίας του δημοσιογράφου Τζαμάλ Κασόγκι στην πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας στην Τουρκία είναι ταυτόχρονα σκοτεινή και ξεκάθαρη. Σκοτεινή ως προς τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε το στυγερό έγκλημα -κατά πάσα πιθανότητα στις 2 Οκτωβρίου- και ξεκάθαρη ως προς τα κίνητρα των ηθικών αυτουργών. Κάποιοι ήθελαν να τον βγάλουν από τη μέση χωρίς καμία αμφιβολία.
Ο σαουδάραβας δημοσιογράφος, ο οποίος είχε σπεύσει στην πρεσβεία για να βγάλει τις άδειες του γάμου του, ενοχλούσε το αιμοσταγές καθεστώς της χώρας του με τα γραπτά του. Νόμιζε, προφανώς, ότι επειδή βρισκόταν μακριά από το έδαφος της Σαουδικής Αραβίας, καθώς ήδη είχε εγκατασταθεί στις ΗΠΑ, ότι δεν κινδύνευε άμεσα. Ωστόσο, η επιστροφή του στην ευρύτερη ανατολή έδωσε την ευκαιρία που αποζητούσαν οι εχθροί του.
Αν και οι μέχρι στιγμής μαρτυρίες είναι ποικίλες, όλα δείχνουν ότι η δολοφονία έγινε με έναν απάνθρωπο τρόπο και ότι οι δολοφόνοι δεν αρκέστηκαν στην απλή εκτέλεση. Με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, το πτώμα του άτυχου Κασόγκι διαμελίστηκε (κάποιοι υποστηρίζουν ότι στη συγκεκριμένη ανατριχιαστική επιχείρηση πήρε μέρος και γνωστός σαουδάραβας ιατρικοδικαστής) και «βγήκε» από το κτίριο της πρεσβείας, έτσι ώστε τα ίχνη του να εξαφανιστούν μια για πάντα.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχουν δει το φως της δημοσιότητας ρεπορτάζ που θέλουν το διαμελισμένο πτώμα του Κασόγκι, ή τμήματα αυτού, να έχουν βρεθεί στον κήπο της πρεσβείας. Όπως και να έχει πάντως, ακόμα και το σαουδαραβικό καθεστώς, μετά από ημέρες σιωπής, αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι ο δημοσιογράφος δολοφονήθηκε, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συνέχεια. Ή μήπως όχι;
Χλιαρές αντιδράσειςΗ αντίδραση της Δύσης στη δολοφονία ήταν εύκολα προβλέψιμη. Στην αρχή υπήρξε αμηχανία και στη συνέχεια, κάτω από την πίεση των αποκαλύψεων του Τύπου αλλά και της κοινής γνώμης, έλαβαν χώρα κάποιες «χλιαρές» τοποθετήσεις, του τύπου ότι προφανώς πρέπει να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση και όλα όσα ακούγονται σε παρόμοιες περιπτώσεις. Ο γερμανός υπουργός Εξωτερικών το προχώρησε ένα βήμα παραπέρα λέγοντας ότι θα πρέπει να εξεταστεί το ενδεχόμενο να μην πωλούνται όπλα πλέον στη Σαουδική Αραβία.
Ο δε Ντόναλντ Τραμπ ήταν ο γνωστός Τραμπ: «Ναι μεν έγινε αυτό που έγινε και όντως οι Σαουδάραβες τα θαλάσσωσαν και έχει προκύψει πρόβλημα, αλλά είναι σύμμαχοί μας και μας βοηθούν πολύ στη διαμάχη μας με το κακό Ιράν». Δεν τα είπε ακριβώς έτσι ο αμερικανός πρόεδρος, αλλά θα μπορούσε να τα πει και έτσι, δεν θα συνιστούσε δα και καμία φοβερή έκπληξη. Και ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν που υποσχέθηκε αποκαλύψεις, τελικά μάς άφησε με την απορία όταν μίλησε στην κοινοβουλευτική του ομάδα την Τρίτη. Πολύ κακό για το τίποτα.
Business as usualΚυνικά μιλώντας, η Σαουδική Αραβία ξέρει ότι μάλλον δεν κινδυνεύει σοβαρά από την εν λόγω υπόθεση, έστω και αν μιλάμε για το φόνο ενός αθώου σε ξένο έδαφος. Η χώρα του απίστευτου πλούτου γνωρίζει καλά ότι είναι και θα παραμείνει και το επόμενο διάστημα ο καλύτερος πελάτης των εμπόρων όπλων ανά τον κόσμο. Η Γερμανία, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, ακόμη και η όχι και τόσο ισχυρή Ισπανία, πωλούν σωρηδόν οπλικά συστήματα στους Σαουδάραβες, οι οποίοι με τη σειρά τους τα χρησιμοποιούν για να πλήξουν την Υεμένη σε μία ανθρωπιστική καταστροφή για την οποία ελάχιστοι μιλούν στον πλανήτη.
Οι Σαουδάραβες πληρώνουν καλά και προφανώς δίνουν και τα κατάλληλα «δωράκια» που συνηθίζονται σ’ αυτές τις περιστάσεις. Γι’ αυτό λοιπόν και ο βασιλιάς Μοχάμεντ μπιν Σαλμάν μπορεί να φωτογραφίζεται αμέριμνος και ωραίος ακόμα και με το γιο του θύματος,του Τζαμάλ Κασόγκι, σε φόρουμ στο Ριάντ σαν να μην έχει συμβεί τίποτα, σαν να μην έχουν δει το φως της δημοσιότητας όλες οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που έχουμε διαβάσει.
Υπό αυτό το πρίσμα, που φωτίζει αρκετά καλά την πραγματικότητα, όσα γράφονται στο διεθνή Τύπο περί πιέσεων του Εμμανουέλ Μακρόν και της Τερέζα Μέι προς το καθεστώς να φτάσει την έρευνα μέχρι το τέλος και να αποδώσει τη δικαιοσύνη, δεν είναι τίποτα άλλο από επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. Όταν τα φώτα της δημοσιότητας σβήσουν και η υπόθεση ξεχαστεί, οι πάντες θα κάνουν business as usual. Γιατί, πολύ απλά, είναι πολλά τα λεφτά.
Νίκος Γιαννόπουλος