Να μπει τέλος στη ρατσιστική συμπεριφορά δημόσιων λειτουργών

Δυο πε­ρι­στα­τι­κά ό­που ι­διαί­τε­ρα ευά­λω­τοι πρό­σφυ­γες α­ντι­με­τω­πί­στη­καν με ρα­τσι­στι­κό τρό­πο α­πό δη­μό­σιους λει­τουρ­γούς, ήρ­θαν στην ε­πι­φά­νεια τις τε­λευ­ταίες μέ­ρες. Πε­ρι­στα­τι­κά ε­ξορ­γι­στι­κά που προ­βλη­μα­τί­ζουν.
Την Πα­ρα­σκευή 21 Σε­πτεμ­βρίου, στη μία πε­ρί­που το με­ση­μέ­ρι, στην αυ­λή του πε­ρι­φε­ρεια­κού γρα­φείου Ασύ­λου Αττι­κής, του υ­πουρ­γείου Με­τα­να­στευ­τι­κής Πο­λι­τι­κής, οι υ­πάλ­λη­λοι εί­δαν μια γυ­ναί­κα που πε­ρί­με­νε να ε­ξυ­πη­ρε­τη­θεί, να λι­πο­θυ­μά. Τα πε­ρι­στα­τι­κά ε­πι­λη­πτι­κών ή λι­πο­θυ­μι­κών ε­πει­σο­δίων εί­ναι συ­χνά στην υ­πη­ρε­σία. Οι αι­τού­ντες ά­συ­λο εί­ναι συ­νή­θως τα­λαι­πω­ρη­μέ­νοι και με ε­πι­βα­ρυ­μέ­νη υ­γεία και γι’ αυ­τό υ­πάρ­χει συ­νερ­γα­σία με τους Για­τρούς του Κό­σμου, που πε­ριο­ρί­ζε­ται ω­στό­σο α­πό Δευ­τέ­ρα έως Πέ­μπτη.
Οι υ­πάλ­λη­λοι κά­λε­σαν το Ε­ΚΑ­Β, αλ­λά με­τά α­πό δυο ώ­ρες, κα­θώς δεν εί­χε φτά­σει και η κα­τά­στα­ση της γυ­ναί­κας χει­ρο­τέ­ρευε, α­πευ­θύν­θη­καν στο 401 Στρα­τιω­τι­κό Νο­σο­κο­μείο που βρί­σκε­ται α­πέ­να­ντι. Εκεί, στα ε­ξω­τε­ρι­κά ια­τρεία ο για­τρός, που οι νο­ση­λευ­τές υ­πέ­δει­ξαν ως αρ­μό­διο, δή­λω­σε ό­τι έ­χουν ε­ντο­λή να μη δέ­χο­νται αλ­λο­δα­πούς. Το Ε­ΚΑΒ έ­φτα­σε μια ώ­ρα με­τά και η γυ­ναί­κα με­τα­φέρ­θη­κε τε­λι­κά σε νο­σο­κο­μείο, ό­που της πα­ρα­σχέ­θη­κε η α­να­γκαία φρο­ντί­δα. Η ι­στο­ρία της έ­γι­νε γνω­στή έ­να μή­να με­τά, στις 21 Οκτω­βρίου.
Να ση­μειώ­σου­με ό­τι το 401 δια­θέ­τει τμή­μα Επει­γό­ντων Πε­ρι­στα­τι­κών που λει­τουρ­γεί κά­θε μέ­ρα σε 24ω­ρη βά­ση και ό­πως ρη­τά δη­λώ­νε­ται και στην ι­στο­σε­λί­δα του, ε­κτός α­πό τα ε­πεί­γο­ντα πε­ρι­στα­τι­κά α­ξιω­μα­τι­κών, ο­πλι­τών, στε­λε­χών της α­στυ­νο­μίας, υ­παλ­λή­λων του ΓΕΣ, εν ε­νερ­γεία και συ­ντα­ξιού­χων, και με­λών της οι­κο­γέ­νειάς τους, γί­νο­νται δε­κτοί και πο­λί­τες ε­φό­σον δια­κο­μί­ζο­νται α­πό το Ε­ΚΑΒ. Ήταν στοι­χειώ­δες ια­τρι­κό κα­θή­κον να ε­ξε­τα­σθεί η λι­πό­θυ­μη γυ­ναί­κα και οι υ­πο­δο­μές υ­πήρ­χαν. Η πε­ρί­πτω­σή της, α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό την ε­θνι­κό­τη­τά της, ή­ταν ε­πεί­γου­σα και δεν θα ε­πι­βά­ρυ­νε στο πα­ρα­μι­κρό το νο­σο­κο­μείο, που βρί­σκε­ται σε ε­τοι­μό­τη­τα συ­νε­χώς. Λαμ­βά­νο­ντας υ­πό­ψη το ρό­λο του στρα­τού, αλ­λά και της α­ε­ρο­πο­ρίας και του ναυ­τι­κού στο προ­σφυ­γι­κό, δια­τα­γή α­πο­κλει­σμού των αλ­λο­δα­πών δεν μπο­ρεί να πη­γά­ζει α­πό α­νώ­τε­ρα κλι­μά­κια και μάλ­λον α­πη­χεί νοο­τρο­πίες συ­γκε­κρι­μέ­νων λει­τουρ­γών υ­γείας.

Η ε­ξύ­βρι­ση α­πό τον α­στυ­νο­μι­κό δεν α­πο­τε­λεί ε­ξαί­ρε­ση

Στη Μό­ρια, πριν λί­γες μέ­ρες, η­λι­κιω­μέ­νη γυ­ναί­κα που πε­ρί­με­νε στην ου­ρά για το συσ­σί­τιο, δέ­χτη­κε αι­σχρή λε­κτι­κή ε­πί­θε­ση α­πό α­στυ­νο­μι­κό, ε­νώ τρεις συ­νά­δελ­φοί του πα­ρα­κο­λου­θού­σαν α­πα­θείς. Στο σχε­τι­κό βί­ντεο πα­ρα­τη­ρεί κα­νείς τον τό­νο κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας που έ­χουν τα λό­για του α­στυ­νο­μι­κού, τη γυ­ναί­κα που δεν α­ντι­δρά α­μέ­σως, αλ­λά και τους αν­θρώ­πους κά­θε η­λι­κίας που στρι­μώ­χνο­νται σε ου­ρές και πε­ρι­μέ­νουν για ώ­ρες. Ση­μά­δια ό­τι δεν ή­ταν η κα­κιά στιγ­μή, ό­τι δεν ή­ταν η ε­ξαί­ρε­ση. Τυ­χαία το πε­ρι­στα­τι­κό κα­τα­γρά­φη­κε α­πό την ι­τα­λι­κή δη­μό­σια τη­λεό­ρα­ση που γύ­ρι­ζε ε­κεί ντο­κι­μα­ντέρ.
Στη Μό­ρια την ευ­θύ­νη για το συσ­σί­τιο έ­χει ο στρα­τός, οι πρό­σφυ­γες στή­νο­νται για ώ­ρες, τρεις φο­ρές την η­μέ­ρα, σε πε­ριο­ρι­σμέ­νο χώ­ρο, με α­πο­τέ­λε­σμα να δη­μιουρ­γού­νται ε­ντά­σεις αλ­λά, βέ­βαια, και με­γά­λη α­πελ­πι­σία. Το συ­γκε­κρι­μέ­νο πρό­βλη­μα μπο­ρεί να λυ­θεί ά­με­σα, ορ­γα­νώ­νο­ντας πε­ρισ­σό­τε­ρες α­πό μία ε­στίες δια­νο­μής, ό­πως έ­χει ή­δη ε­πι­ση­μαν­θεί στους υ­πεύ­θυ­νους. Δεν έ­χει, ό­μως, α­κό­μα λυ­θεί. Ο συ­γκε­κρι­μέ­νες α­στυ­νο­μι­κός έ­χει τε­θεί σε δια­θε­σι­μό­τη­τα, δια­τάχ­θη­κε Ε­ΔΕ για τον ί­διο και τους τρεις συ­να­δέλ­φους του που πα­ρα­κο­λου­θού­σαν, ε­νώ και οι τέσ­σε­ρις α­πο­μα­κρύν­θη­καν α­πό τη Μό­ρια.
Όσοι έ­χουν δου­λέ­ψει για με­γά­λο διά­στη­μα σε χώ­ρους φι­λο­ξε­νίας προ­σφύ­γων α­νοι­χτούς, και πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο σε χώ­ρους κλει­στούς, ξέ­ρουν πό­σο εύ­κο­λα δη­μιουρ­γού­νται ε­ντά­σεις, αλ­λά και πό­ση ευαι­σθη­σία και αλ­λη­λεγ­γύη χρειά­ζε­ται να νιώ­θουν ε­κεί­νοι και ε­κεί­νες που δεν εί­ναι πρό­σφυ­γες, ε­κεί­νοι και ε­κεί­νες που δια­χει­ρί­ζο­νται τα πράγ­μα­τα ή πε­ρι­φρου­ρούν το χώ­ρο. Πό­σο εύ­κο­λα γλι­στράς στο ρό­λο του δε­σμο­φύ­λα­κα και στην α­δια­φο­ρία. Οι α­στυ­νο­μι­κοί, που συ­χνά χρειά­ζε­ται να έ­χουν ι­σχυ­ρή πα­ρου­σία, εί­ναι προ­φα­νές ό­τι δεν έ­χουν την α­πα­ραί­τη­τη πλαι­σίω­ση α­πό την υ­πη­ρε­σία τους, δεν ε­πι­λέ­γο­νται βά­σει των ει­δι­κών προ­σό­ντων που α­παι­τού­νται. Ωστό­σο, ξέ­ρου­με και ό­τι δεν εί­ναι ό­λοι ί­διοι.
Όπως και οι για­τροί στα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία και στις πρω­το­βάθ­μιες δο­μές δεν εί­ναι ό­λοι ί­διοι. Για­τί ή­ταν ε­κεί­νοι που στα χρό­νια των μνη­μο­νίων σή­κω­σαν το βά­ρος της πε­ρί­θαλ­ψης των α­να­σφά­λι­στων, Ελλή­νων και αλ­λο­δα­πών, και τώ­ρα συ­νε­χί­ζουν, ε­νι­σχυ­μέ­νοι στο πλαί­σιο των πα­ρεμ­βά­σεων του υ­πουρ­γείου Υγείας, σε συν­θή­κες που συ­χνά πα­ρα­μέ­νουν σκλη­ρές. Η λι­πό­θυ­μη γυ­ναί­κα βρή­κε φρο­ντί­δα, για­τί πλέ­ον ό­λοι ό­σοι δια­θέ­τουν Α­ΜΚΑ, Έλλη­νες και αλ­λο­δα­ποί, έ­χουν πρό­σβα­ση στις δη­μό­σιες δο­μές υ­γείας, ό­πως α­νε­ξαρ­τή­τως Α­ΜΚΑ τα παι­διά έως 18 ε­τών και ό­σοι αλ­λο­δα­ποί δια­θέ­τουν χαρ­τιά. Στα ε­πεί­γο­ντα, ε­ξάλ­λου, βρί­σκουν πε­ρί­θαλ­ψη ό­λοι α­νε­ξαι­ρέ­τως.
Το πε­ρι­στα­τι­κό με την λι­πό­θυ­μη γυ­ναί­κα στο 401 έ­γι­νε γνω­στό για­τί ή­ταν πα­ρό­ντες και πα­ρού­σες οι υ­πάλ­λη­λοι της υ­πη­ρε­σίας α­σύ­λου, το πε­ρι­στα­τι­κό με την η­λι­κιω­μέ­νη πρό­σφυ­γα στη Μό­ρια έ­γι­νε γνω­στό για­τί υ­πήρ­χε η ει­κό­να ι­τα­λι­κού τη­λε­ο­πτι­κού συ­νερ­γείου. Όταν οι ευά­λω­τοι α­σθε­νείς εί­ναι μό­νοι, ό­μως, ό­ταν οι πρό­σφυ­γες και οι με­τα­νά­στες γί­νο­νται αό­ρα­τοι, έ­γκλει­στοι σε δο­μές χω­ρίς συ­νε­χή κοι­νω­νι­κό έ­λεγ­χο ή προ­σφεύ­γουν σε δο­μές που μοιά­ζει να ε­πι­τρέ­πουν την α­νά­πτυ­ξη ρα­τσι­στι­κών α­ντα­να­κλα­στι­κών και δεν ε­ξα­σφα­λί­ζουν έ­λεγ­χο των υ­πη­ρε­σιών που πα­ρέ­χο­νται, εύ­κο­λα γί­νο­νται και πα­ρα­μέ­νουν θύ­μα­τα.

Ανά­γκη συ­νε­χούς ε­πι­μόρ­φω­σης

Η στά­ση των α­στυ­νο­μι­κών α­να­δει­κνύει την α­νά­γκη συ­νε­χούς ε­πι­μόρ­φω­σης του προ­σω­πι­κού του σώ­μα­τος αυ­τού, την α­νά­γκη εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού σε βά­θος, δια­δι­κα­σίας που μπο­ρεί να ξε­κι­νά α­πό τα μι­κρά και κα­θη­με­ρι­νά. Υπάρ­χουν γυ­ναί­κες και ά­ντρες στην α­στυ­νο­μία, ό­πως υ­πάρ­χουν και στο λι­με­νι­κό και σε άλ­λα σώ­μα­τα α­σφα­λείας, που α­πέ­δει­ξαν και α­πο­δει­κνύουν ό­τι δεν εί­ναι η κα­τα­στο­λή το μέ­σο ά­σκη­σης των κα­θη­κό­ντων τους. Αυ­τή η νοο­τρο­πία, ω­στό­σο, χρειά­ζε­ται να εν­θαρ­ρυν­θεί συ­στη­μα­τι­κά και ό­λοι να ε­λέγ­χο­νται κα­θη­με­ρι­νά, να ε­πι­λέ­γο­νται σε ευαί­σθη­τες θέ­σεις με συ­γκε­κρι­μέ­να κρι­τή­ρια και να μη θεω­ρού­νται τό­ποι, ό­πως η Μό­ρια, χώ­ροι αγ­γα­ρείας ή α­πλώς ευ­και­ρίες για έ­να ε­πι­πλέ­ον ε­πί­δο­μα.
Οι πρό­σφυ­γες α­πό τη Μέ­ση Ανα­το­λή, την υ­πο­σα­χά­ρια Αφρι­κή, το Αφγα­νι­στάν, άλ­λες χώ­ρες, έρ­χο­νται και θα συ­νε­χί­σουν να έρ­χο­νται στην Ευ­ρώ­πη. Εί­ναι πρό­σφυ­γες πο­λέ­μου, ε­κεί­νου που προ­βάλ­λε­ται στα δελ­τία των ει­δή­σεων με τα ε­ρει­πω­μέ­να σπί­τια, αλ­λά και των οι­κο­νο­μι­κών πο­λέ­μων που ε­ρη­μώ­νουν ο­λό­κλη­ρες χώ­ρες και α­πο­σιω­πώ­νται. Εί­ναι ευ­θύ­νη της πο­λι­τείας, αλ­λά και του κα­θε­νός και της κα­θε­μιάς α­πό μας, να τους στη­ρί­ξου­με, να μην ε­πι­τρέ­που­με σε κα­νέ­ναν να τους στε­ρεί την α­ξιο­πρέ­πειά τους.

Μα­ρία Σπη­λιω­το­πού­λου