Δεξιά με την καμπαρντίνα και τα γυαλιά ο Δ. Μπουλούκος. Στο στιγμιότυπο διακρίνονται ακόμα ο Θ. Πάγκαλος, ο Αποστ. Κακλαμάνης και ο Παν. Φωτέας. Τη φωτογραφία παραχώρησε ευγενικά ο ανιψιός του, Γεώργιος Αριστοδ. Μπουλούκος. Την 1η Οκτωβρίου 2018 έφυγε από τη ζωή ο αντιστασιακός, αγωνιστής δικηγόρος Διονύσης Μπουλούκος, ηγετική πολιτική φυσιογνωμία με μεγάλη προσφορά στον πολιτικό και δημόσιο βίο της χώρας.
Γεννήθηκε στην Καλαμάτα, αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών και σπούδασε νομικά στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Ιδιαίτερη ήταν η συμβολή του στην ανάπτυξη του προοδευτικού και αριστερού φοιτητικού κινήματος την περίοδο 1956-1961, όπου αναδείχθηκε σε κορυφαία μορφή στο οργανωτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, μια εμβληματική φυσιογνωμία της Αριστερής Νεολαίας. Υπερδραστήριος, πληθωρικός, νευρώδης, πειστικός, έβρισκε λύσεις στα πιο δύσκολα προβλήματα, έπειθε με τα επιχειρήματά του δύσπιστους φίλους αλλά και σκληρούς ιδεολογικούς αντιπάλους. Υπήρξε από τους πρωτεργάτες της συγκρότησης του μεταπολεμικού φοιτητικού κινήματος σε επίπεδο τοπικό, κλαδικό και στη δημιουργία της τριτοβάθμιας οργάνωσης, αφού καθοριστική ήταν η συμβολή του στην προπαρασκευή και πραγματοποίηση του Β΄ Πανσπουδαστικού Συνεδρίου το 1959 στην Αθήνα.
Το 1966-1967 συμμετείχε στην υπεράσπιση των κατηγορούμενων αξιωματικών στην πολύκροτη δίκη του ΑΣΠΙΔΑ στο έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών (ο αδελφός του, λοχαγός Αριστόδημος Μπουλούκος, ήταν από τους κύριους κατηγορουμένους). Στη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών διακρίθηκε για την αντιστασιακή του δράση, συνελήφθη, βασανίστηκε και παρέμεινε στην εξορία για μεγάλο διάστημα. Λίγο πριν από την πτώση της χούντας συνέβαλε στην ανάπτυξη του αντιστασιακού φοιτητικού κινήματος μαζί με άλλους δημοκρατικούς δικηγόρους, όντας πίσω από τη σύνταξη των καταστατικών των νέων συλλόγων των φοιτητικών σχολών, που από τις αρχές του 1972 έδωσαν νέα ποιότητα και δύναμη στην αντίσταση των φοιτητών, όπως εξελίχθηκε με την κατάληψη της Νομικής και την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973.
Μετά από την πτώση της χούντας συμμετείχε στη συγκρότηση του ΠΑΣΟΚ, όπου και εξελέγη βουλευτής Α΄ Περιφέρειας Αθηνών, για να μεταπηδήσει αργότερα στη Ν.Δ., της οποίας υπήρξε επίσης βουλευτής. Διετέλεσε γενικός γραμματέας του Υπουργείου Μεταφορών & Επικοινωνιών και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών. Συμμετείχε ενεργά στις εκδηλώσεις του Συνδέσμου Φυλακισθέντων Εξορισθέντων Αντιστασιακών της περιόδου 1967-1974 (ΣΦΕΑ). Στις ετήσιες γενικές συνελεύσεις του ΣΦΕΑ ήταν πάντα παρών, ανέπτυσσε μαχητικά τα επιχειρήματα του και διατύπωνε τις προτάσεις του, θυμίζοντας στους προερχόμενους από τον φοιτητικό χώρο τον παλιό καλό εαυτό του. Η όλη πολιτική του διαδρομή δεν ήταν πάντα εύκολη· συγκρουσιακή πολλές φορές, του άφησε ορισμένες τραυματικές εμπειρίες που χρωμάτιζαν αργότερα τον τόνο της ομιλίας του και τη γενικότερη κρίση του για πρόσωπα και πράγματα.
Εμείς οι νεότεροι που τον ζήσαμε, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της φοιτητικής συνδικαλιστικής δράσης του, του χρωστάμε πολλά για το τότε παράδειγμά του που του δίνει μια περίοπτη θέση στους πρωταγωνιστές εκείνων των δύσκολων και αγωνιστικών χρόνων.
Θανάσης Καλαφάτης