Το άγγελμα του θανάτου του έγινε με ανακοίνωση του ΣΦΕΑ: «Στις 28η Οκτωβρίου έφυγε από τη ζωή, στα 68 του χρόνια, στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης, ο σεμνός συναγωνιστής μας Κώστας Παπαδόπουλος, ο «Κωτσίκος», όπως τον αποκαλούσαμε χαϊδευτικά όλοι μας, από τους πιο μικρούς σε ηλικία, μόλις 17 ετών, αλλά ψυχωμένους αντιστασιακούς-δεσμώτες της Χούντας. Από τα μαθητικά του χρόνια στρατεύθηκε στους «Λαμπράκηδες» και συμμετείχε αδιάλειπτα στους αγώνες της Αριστεράς για δημοκρατία και κοινωνική προκοπή».
Ακόμα όμως κι αυτά τα θερμά λόγια, δύσκολα μπορούν να συστήσουν με πληρότητα τον Κωτσίκο, το νέο που πριν τη δικτατορία αγωνίστηκε κατά της αντικομμουνιστικής εγκυκλίου 1010/65 και αποβλήθηκε από όλα τα γυμνάσια της χώρας, το νεαρό και θαρραλέο αντιστασιακό, το συμμετέχοντα -με ήπιους πάντα τόνους- στη ζωή της Αριστεράς ως το τέλος. Ο Σπύρος Σακέτας του απηύθυνε ένα ζεστό και ανθρώπινο αποχαιρετισμό, που τον δημοσιεύουμε σήμερα στην «Εποχή».

Του Σπύρου Σακέτα

Με μεγάλη και άφατη συγκίνηση αποχαιρετούμε τον αδάμαστο νεολαίο των Λαμπράκηδων και της Αντίστασης κατά της Χούντας, Κωστάκη Παπαδόπουλο, τον Κωτσίκο όπως τον ξέρουμε όλοι· έναν από τους μικρότερους σε ηλικία έφηβο αντιστασιακό και κρατούμενο στις φυλακές, σε ηλικία 17 ετών το ‘67.
Από τα μαθητικά του χρόνια εντάχθηκε στην Αριστερά για τους αγώνες της Δημοκρατίας, της Ειρήνης και της προκοπής του Λαού μας κατά τα Ιουλιανά του 1965. Την πίστη του αυτή και τη συνεπή του στάση, την κράτησε ακλόνητα μέχρι το θάνατό του.
Με την κήρυξη της Δικτατορίας αναδείχθηκε σε τολμηρό και γενναίο μαχητή της Αντίστασης κατά της Χούντας και του φασισμού και επέδειξε αξεπέραστη αγωνιστικότητα και ηρωισμό για την εκδίωξη των τυράννων και την αποκατάσταση της Δημοκρατίας.
Από την πρώτη μέρα έλαβε μέρος σε ενέργειες και δράσεις του Πατριωτικού Μετώπου. Με την τετράδα της Αντίστασης στη Θεσσαλονίκη, Γιάννη Χαλκίδη, Γρηγόρη Παντή και Παύλο Κωνσταντινίδη, που δεν είναι κανείς στη ζωή —ο Γιάννης Χαλκίδης δολοφονήθηκε το Σεπτέμβρη του 1967—, εκτός των άλλων έκαναν μια από τις εντυπωσιακότερες, πιο παράτολμες και συμβολικές αντιστασιακές πράξεις, γράφοντας τεράστια συνθήματα στην περιτοίχιση της κύριας εισόδου του Γ’ Σώματος Στρατού κατά της Χούντας, στην καρδιά της στρατοχουντικής τυραννίας και της ΚΥΠ, κάτω από τη μύτη των σκοπών. Αυτό το έφερε βαρέως και η Ασφάλεια Θεσσαλονίκης και οι Στρατοκράτες, που την επόμενη μέρα γκρέμισαν την περιτοίχιση. Από τότε υπάρχει εκεί ένα μικρό τοιχάκι προς αποφυγή αναγραφής συνθημάτων.
Ο πρόεδρος του Στρατοδικείου, Καραπάνος, το φόβητρο της Θεσσαλονίκης, που δίκασε με σκαιό τρόπο όλη την Αντίσταση, θεώρησε τέτοια καταισχύνη κατά της Δικτατορίας αυτή την ενέργεια, που ενώ σ’ όλη τη δίκη των 41 εφέρετο φιλικά προς τον Κωστάκη, ως το μικρότερο σε ηλικία απ’ όλους, όταν τον κάλεσε για την απολογία τού είπε αυστηρά: «έλα Κώτσο και πες μας πώς μας έπιασες κώτσους στο Γ’ Σώμα». Δεν μπορούσε να κρύψει τη συντριβή του, αλλά και την εκδικητικότητα των χουντικών γι’ αυτή την ενέργεια. Του επέβαλε την τερατώδη ποινή των 12 ετών. Η ευψυχία του πιο μικρού και αδύνατου ενάντια στη σιδερόφρακτη δύναμη της Χούντας ήταν έναυσμα αγώνα για τους νέους. Αποφυλακίσθηκε το καλοκαίρι του 1973 με την αμνηστία. Άντεξε αγόγγυστα στο κολαστήριο της Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, στο άντρο των δολοφόνων Καραμήτσου, Τετραδάκου, Λεπενιώτη και άλλων και στο Στρατοδικείο αντιπαρήλθε με επιτυχία τις δολοπλοκίες του Καραπάνου, ορθώνοντας το ανάστημα του με θαρραλέα απολογία.
Ο Κωτσίκος ήταν ο πιο αθώος, εύθραυστος, ευαίσθητος, σεμνός και ανιδιοτελής νέος στους Λαμπράκηδες και στην Αντίσταση και έτσι παρέμεινε μέχρι το τέλος. Κάτω από την εύθραυστη αυτή αθωότητα κρυβόταν απέραντο ψυχικό μεγαλείο, ευτυχία, σταράτος χαρακτήρας και ακατανίκητο σθένος, παράλληλα με τη στοργή και αλληλεγγύη που έδειχνε με άφταστη συντροφικότητα και αλτρουισμό σε όλους. Ήταν ο πιο αγαπητός!
Από την αρχή σχεδόν της Αντίστασης στοιχήθηκε στο ΚΚ Εσωτερικού, μετά στην ΕΑΡ, τον Συνασπισμό και τον ΣΥΡΙΖΑ και ανέπτυξε συνδικαλιστική δράση στο ΑΕΜ. Ήταν ενεργό μέλος του ΣΦΕΑ και έλαβε πρόσφατα, το καλοκαίρι, μέρος στις εκδηλώσεις του για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας πριν 44 χρόνια, όπως και στα εγκαίνια του χώρου μνήμης της Αντίστασης κατά της Χούντας στο πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης πριν 3 χρόνια.
Κατευοδώνουμε σήμερα με λύπη, αλλά και τιμή και περηφάνια, αυτό τον ηρωικό και φλογερό νεολαίο (γιατί έτσι πάντα θα μένει στην καρδιά μας ο Κωτσίκος, νέος), το συνεχιστή των αγώνων της ΕΠΟΝ, τον αδαμάντινο χαρακτήρα και αγωνιστή, που τον γνωρίσαμε, τον ζήσαμε και τον κάναμε σύντροφο και φίλο. Θα είναι για πάντα φωτεινό σημάδι, αξέχαστο σύμβολο και αέναο παράδειγμα αγώνων, θυσιών, ανιδιοτέλειας και ανεκτίμητης προσφοράς στη δημοκρατία και την κοινωνία για τους νέους του σήμερα και τις επερχόμενες γενιές. Θα είναι για πάντα στολίδι της Αντίστασης και της Θεσσαλονίκης, ιδίως στις μέρες μας που η ακροδεξιά και ο φασισμός εναντίον των οποίων έδωσε τα καλύτερα νεανικά του χρόνια, απειλούν πάλι την Ευρώπη και την πατρίδα μας.
Ο Κωτσίκος εξέφρασε την επιθυμία στο αγγελτήριο της κηδείας να γραφούν μετά τους συγγενείς, οι σύντροφοι και οι φίλοι, γεγονός που δείχνει την απέραντη και βαθιά συντροφικότητα και ζεστασιά που ένιωθε για τους συντρόφους των αγώνων και της φυλακής, και τους φίλους του, εξομοιώνοντας τους με τη φυσική του οικογένεια.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα, Κωτσίκο, που θα σε σκεπάσει.
ΓΙΑ ΤΗΝ 
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ, 
ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ
ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ

Copyright © 2024 - All rights reserved

 | 

Developed by © Jetnet