Στον απόηχο της υπόθεσης της δολοφονίας του Τζαμάλ Κασόγκι στο προξενείο της Σαουδικής Αραβίας στην Κωνσταντινούπολη, οι δύο μεγαλύτεροι προμηθευτές όπλων της πανίσχυρης οικονομικά ασιατικής χώρας, οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία, επιχειρούν μία επικοινωνιακή, σε πρώτη φάση, ρελάνς. Προσπαθούν να συνετίσουν, στα λόγια πάντα, τους Σαουδάραβες, έτσι ώστε να σταματήσουν τον πόλεμο με την Υεμένη, ο οποίος έχει προκαλέσει ανυπολόγιστη ανθρωπιστική καταστροφή, που είναι και η μεγαλύτερη των καιρών μας. Η ειλικρίνεια των προθέσεων τόσων των Αμερικανών όσο και των Βρετανών ελέγχεται. Όχι μόνο γιατί μέχρι στιγμής δεν έχουν ουσιαστικά αναλάβει καμία σημαντική πρωτοβουλία για να λάβει τέλος ο πόλεμος, που άρχισε πριν από 3,5 χρόνια, αλλά διότι αποφεύγουν να πιέσουν το σαουδάραβα σύμμαχό τους με ένα πιθανό εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων, στις οποίες η Σαουδική Αραβία είναι...πρωταθλήτρια κόσμου. Ας όψεται η φοβερή ρευστότητα και ο πλούτος της.
Το γεγονός βέβαια ότι τοποθετήθηκαν δημόσια και ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο, και ο ομόλογός του της Μεγάλης Βρετανίας, Τζέρεμι Χαντ, και τόνισαν την αναγκαιότητα να σταματήσουν οι πολεμικές συγκρούσεις, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί αξιοσημείωτο. Ωστόσο, από τα λόγια και τις προθέσεις μέχρι τις πράξεις και το συγκεκριμένο αποτέλεσμα, η απόσταση είναι πολύ μεγάλη και δεν μπορεί να διανυθεί εύκολα.
Η αλήθεια είναι ότι οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Μεγάλης Βρετανίας δέχονται ισχυρές πιέσεις, και όχι μόνο από τον Τύπο ή την κοινή γνώμη. Στην Αμερική ακόμη και Ρεπουμπλικανοί γερουσιαστές διατύπωσαν δημόσια έντονες επιφυλάξεις για τον τρόπο που πολιτεύεται η χώρα τους στις σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία και ζήτησαν αλλαγή στάσης. Στην Αγγλία οι Εργατικοί του Τζέρεμι Κόρμπιν στη Βουλή των Κοινοτήτων σφυροκοπούν την Τερέζα Μέι και τους υπουργούς της, σε μία προσπάθεια να αποσπάσουν χειροπιαστές δεσμεύσεις ότι η χώρα τους θα πάψει πια να στηρίζει το έγκλημα των μαζικών βομβαρδισμών αμάχων στην Υεμένη.
Υπάρχει επίσης και μία άλλη αλήθεια. Μετά τη δολοφονία του Τζαμάλ Κασόγκι και τον παγκόσμιο σάλο που αυτή προκάλεσε, ο βαθμός αξιοπιστίας του Πρίγκιπα Μοχάμεντ μπιν Σάλμαν, του ουσιαστικού κυβερνήτη της Σαουδικής Αραβίας, έχει κατρακυλήσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Όλος ο πλανήτης υποψιάζεται ότι πίσω από τη στυγερή δολοφονία κρύβεται ο ίδιος και το γεγονός αυτό δυσκολεύει τις συνομιλίες των δυτικών μαζί του. Προφανώς οι πιέσεις για ειρήνευση στην Υεμένη έχουν να κάνουν και με την ανάγκη των δυτικών ηγετών να «πουλήσουν» στο εκλογικό τους κοινό μια, ας το πούμε, σκληρή στάση κόντρα στο σαουδάραβα ηγεμόνα, με τον οποίο βέβαια κατά τα άλλα συνεργάζονται μια χαρά.
Ανάγκη άμεσου σχεδίου ειρήνευσηςΗ Σαουδική Αραβία είναι άγνωστο αν θα ενδώσει στις πιέσεις. Ισχυρίζεται έτσι και αλλιώς εδώ και χρόνια ότι οι αντάρτες Χούτι εξοπλίζονται και στηρίζονται οικονομικά από το Ιράν και αυτό είναι ένα επιχείρημα που ιδιαίτερα τους Αμερικανούς τους «στριμώχνει» επικοινωνιακά, αλλά και πρακτικά. Την ίδια ώρα γίνεται γνωστό ότι τα αεροπλάνα των Σαουδαράβων που παίρνουν μέρους στους φονικούς βομβαρδισμούς κατά αμάχων, ανεφοδιάζονται και από αμερικανικά αεροπλανοφόρα που βρίσκονται στην περιοχή, έστω και κατά 20%, όπως παραδέχθηκαν επίσημα οι ΗΠΑ.
Από τη μία, λοιπόν, η κυβέρνηση Τραμπ φέρεται να πιέζει για ειρήνευση, αλλά από την άλλη δεν έχει κανένα πρόβλημα να παράσχει κάθε δυνατή βοήθεια, πάντα στο πλαίσιο της «νομιμότητας», στο σαουδαραβικό στρατό για να συνεχίσει το καταστροφικό του έργο κόντρα στην πιο φτωχή χώρα της αραβικής χερσονήσου. Μιλώντας για ανθρωπιστική καταστροφή στην Υεμένη, τα νούμερα (αλλά και τα γεγονότα) σοκάρουν. Δεκάδες χιλιάδες άμαχοι έχουν σκοτωθεί τα τελευταία 3,5 χρόνια από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς, ενώ, σύμφωνα με επίσημες τοποθετήσεις στελεχών του ΟΗΕ, 14 εκατομμύρια άνθρωποι κινδυνεύουν άμεσα με λιμό και θάνατο αν δεν σταματήσει ο πόλεμος. Ίσως γι’ αυτό εκπρόσωπος του οργανισμού τόνισε την περασμένη εβδομάδα ότι αυτό που απαιτείται δεν είναι γενικά ένα σχέδιο ειρήνευσης για το μέλλον, αλλά ένα σχέδιο ειρήνευσης που θα εφαρμοστεί άμεσα, τις επόμενες 30 ημέρες.
Ειρήσθω εν παρόδω, ο Τραμπ περνά την προσεχή Τρίτη τον κάβο των ενδιάμεσων εκλογών στις ΗΠΑ. Σε κάθε περίπτωση δεν τον συμφέρει να πάει στη μάχη έχοντας απέναντί του γερουσιαστές ακόμη και του δικού του κόμματος για το θέμα της Υεμένης. Ο Τραμπ, όμως, είναι εξαιρετικά απρόβλεπτος και η σύνεση προφανώς και δεν είναι από τα γνωρίσματα που τον χαρακτηρίζουν.
Νίκος Γιαννόπουλος