59ο ΦΕΣΤΙΒΛΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣΜια ματιά στα ελληνικά
«Η νύχτα τ’ Αγι’ Αντώνη» Του Στράτου ΚερσανίδηΜε τη βεβαιότητα πως αδικώ πολλές ταινίες και πολλούς δημιουργούς, παρουσιάζω σήμερα τέσσερις από τις ταινίες που προβλήθηκαν στο ελληνικό τμήμα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Μοναδικό κριτήριο, η διαφορετικότητα της αφήγησης και του τρόπου προσέγγισης των θεμάτων, με σκοπό να καταδειχτεί ο πλουραλισμός που αναπτύσσεται στο ελληνικό σινεμά.
• «Τα δάκρυα του βουνού» του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου
Αρχές του προηγούμενου αιώνα, μια ομάδα από μάστορες πέτρας ταξιδεύουν από τόπο σε τόπο. Μακριά από τις πατρίδες τους, προσπαθούν να επιβιώσουν αναζητώντας ασφαλή περάσματα από τους ληστές και από τις πολεμικές αψιμαχίες, συχνά πεινασμένοι και κυνηγημένοι. Τελικά όλη η ομάδα θα ξεκληριστεί εκτός από τον πρωτομάστορα, ο οποίος θα συνεχίσει τη μοναχική του περιπλάνηση.
Μέσα από μια ελεύθερη διασκευή του μύθου του Οδυσσέα, ο Στέλιος Χαραλαμπόπουλος αφηγείται με ρεαλισμό μια ιστορία επιβίωσης με τους ήρωές του να έρχονται αντιμέτωποι με τα στοιχεία της φύσης και με τα ιστορικά γεγονότα. Ένα οδοιπορικό στα δύσβατα βουνά της Ηπείρου το οποίο αναδεικνύει τους δεσμούς ανάμεσα στους ανθρώπους του μόχθου, τις διαφορές τους αλλά και την αλληλεγγύη τους. Ένα ελληνοπρεπές γουέστερν κινηματογραφημένο γεμάτο με δυνατές εικόνες οι οποίες δημιουργούν στο θεατή αντιφατικά συναισθήματα. Οι διάλογοι είναι μεστοί, οι ήρωες δεν μιλούν πολύ, όσο χρειάζεται ώστε να αφήνουν χώρο στην εικόνα να πει όσα χρειάζονται. Εξαιρετικά προσεγμένη δουλειά έχει γίνει στα πλάνα αλλά και στη φωτογραφία (Δημήτρης Κορδελάς), σε μια ταινία η οποία είναι περίπου αψεγάδιαστη.
• «Scopophilia» της Ναταλίας Λαμπροπούλου και της Ηλέκτρας Αγγελετοπούλου
Σκοποφιλία είναι η αγάπη που νιώθει ο άνθρωπος για να κοιτάζει, αλλά συνδέεται και με την ερωτική επιθυμία η οποία δημιουργείται από τη θέαση γυμνών σωμάτων. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η λέξη είναι κατά κάποιον τρόπο, συνώνυμη με τη λέξη ηδονοβλεψία. Το σινεμά είναι μια καθαρά σκοποφιλική διαδικασία, τόσο για το σκηνοθέτη όσο και για το θεατή. Ξεκινώντας από αυτή τη βάση οι δύο σκηνοθέτιδες δημιούργησαν ένα ιδιαίτερα έξυπνο, άκρως εμπνευσμένο και πολύ αγωνιώδες θρίλερ. Ήρωάς τους είναι ο Αλέξης, ένας νεαρός ο οποίος παρακολουθεί διαδικτυακά μέσω IP κάμερας, κάποιους ανθρώπους στα σπίτια τους. Μια μέρα όμως γίνεται μάρτυρας του φόνου μια κοπέλας, την οποία παρακολουθεί, και στην προσπάθειά του να αποκαλύψει την ταυτότητα του δολοφόνου κινδυνεύει να γίνει θύμα του.
Είναι εμφανής η αγάπη των δύο σκηνοθέτιδων για τον Χίτσκοκ («Σιωπηλός μάρτυς») οι οποίες όμως δεν πέφτουν στην παγίδα της αντιγραφής του «δασκάλου», αλλά κάνουν μια καθαρά δική τους ταινία. Και δεν τα πάνε καθόλου άσχημα αφού η δική τους «Scopophilia» έχει ρυθμό, ένταση, σασπένς και μάλιστα με μια ιστορία η οποία εκτυλίσσεται στη σύγχρονη εποχή τους διαδικτύου.
• «Ελεύθερο θέμα» της Στέλλας Θεοδωράκη
Καθηγήτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών δίνει στους φοιτητές της μια άσκηση με ελεύθερο θέμα ώστε να φτιάξουν τη δική τους ιστορία. Το πείραμα αποδεικνύεται ιδιαίτερα ενδιαφέρον καθώς αρχίζουν και αναδύονται διαφορετικές οπτικές και καταστάσεις μεταξύ των μελών της ομάδας, που αγγίζουν τα όρια του σουρεαλισμού.
Η Στέλλα Θεοδωράκη, με την ιδιαίτερα πετυχημένη σκηνοθετική της ματιά, παρουσιάζε�� μια ταινία αρκετά «στριφνή», στην οποία εμπλέκεται η τέχνη με την πραγματικότητα και η αλήθεια με τη φαντασία. Έτσι ώστε η ίδια η ζωή να εισέρχεται και να επηρεάζει το θέμα το οποίο πραγματεύονται τα μέλη της ομάδας. Με έναν ιδιαίτερο τρόπο, χωρίς κραυγές αλλά μέσα από μια διαδικασία αναζήτησης και αυτογνωσίας, η Θεοδωράκη κατορθώνει να μιλήσει για όλα τα ζητήματα της επικαιρότητας όπως η κρίση, ο ρατσισμός κ.λπ.
Δύσκολη ταινία, που απαιτεί ιδιαίτερη προσήλωση στη θέασή της, εάν λάβουμε υπόψη πως και η διάρκειά της είναι αρκετά μεγάλη (149 λεπτά). Οπωσδήποτε όμως αξίζει ο θεατής να μπει στη βάσανο της προσέγγισης και της αποκωδικοποίησης, μέσω μιας ταινίας η οποία κατά βάση αποτελεί ένα τεστ για το πώς ο κάθε άνθρωπος μπορεί να βιώσει την ελευθερία και να δημιουργήσει μέσα σε συνθήκες ελευθερίας και όχι καθοδήγησης.
• «Η νύχτα τ’ Αγι’ Αντώνη» του Θανάση Σκρουμπέλου
Μετά από μια επίσκεψη στη Μακρόνησο, ο Αντώνης, απόστρατος αξιωματικός, χάνει το πλοίο και ξεμένει στο νησί. Πλησιάζει το βράδυ και δεν υπάρχει τρόπος να επιστρέψει όταν συναντά έναν παράξενο άνδρα, τον Περικλή ο οποίος του ζητά να τον ακολουθήσει. Τον οδηγεί σε ένα χώρο σαν μουσείο γεμάτο από τις μνήμες της εξορίας. Εκεί θα συναντήσουν και την Σάρα, η οποία είναι γυναίκα του Περικλή, και ξαφνικά ο Αντώνης θα βρεθεί κατηγορούμενος για τα όσα είχε διαπράξει στο παρελθόν. Η Σάρα και ο Περικλής είναι οι κατήγοροι και μέσα από τη διαδικασία αναδεικνύονται κρυμμένα μυστικά από το παρελθόν του Αντώνη άμεσα συνδεδεμένα με τη Μακρόνησο. Μια ταινία η οποία εξελίσσεται ως θέατρο μέσα στην ταινία για να εξελιχθεί σε πολιτικό θρίλερ, το οποίο εντέλει μπορεί να χαρακτηριστεί ως ένα σκληρό ιστορικό κινηματογραφημένο ποίημα.
Ο Σκρουμπέλος επιλέγει έναν ποιητικό τρόπο για να αφηγηθεί ακόμη μια ιστορία από το τεράστιο έγκλημα της Μακρονήσου αποτίνοντας φόρο τιμής στα θύματα του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς και προσθέτοντας ακόμη ένα πετραδάκι στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης. Ιδίως σήμερα που το τέρας φαίνεται να έχει αφυπνισθεί.
strakersan@gmail.comkersanidis.wordpress.com ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ«Κορίτσι» (Girl of Lucas Dhont) του Λούκας Ντοντ: Η Λάρα είναι ένα κορίτσι 15 χρονών και προπονείται σκληρά για να πραγματοποιήσει το όνειρό της: να γίνει μπαλαρίνα. Το πραγματικό της όμως πρόβλημα είναι πως έχει γεννηθεί αγόρι και περιμένει να έρθει η ώρα να εγχειριστεί για να γίνει αυτό που επιθυμεί, δηλαδή κορίτσι. Μέχρι τότε συνεχίζει να ασκείται και να προσπαθεί να καλύψει τα σημεία του σώματός της που μπορεί να την προδώσουν, με κολλητική ταινία. Στο περιβάλλον της, από τη μια μεριά υπάρχει η οικογένειά της που την στηρίζει απόλυτα και από την άλλη οι αντίζηλές της χορεύτριες οι οποίες της ασκούν μπούλινγκ. Με την προβολή αυτής της ταινίας κλείνει σήμερα το βράδυ το 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
«Το κορίτσι στον ιστό της αράχνης» (The girl on the spider’s web) του Φέντε Άλβαρεζ: Ένας επιστήμονας αναθέτει στην Λίσμπεθ Σαλάντερ μια επικίνδυνη αποστολή. Μετά από μια επίθεση στο διαμέρισμά της, που παραλίγο να της στοιχίσει τη ζωή, η Λίσμπεθ προσπαθεί να λύσει το μυστήριο της επίθεσης που δέχτηκε. Έτσι μαζί με τον παλιό και έμπιστό φίλο της, το δημοσιογράφο Μίκαελ Μπλόμκβιστ, μπλέκονται σε μια πολύ επικίνδυνη υπόθεση. Καθώς ο ιστός σφίγγει γύρω της, προσπαθεί να αντιμετωπίσει τις σκιές που σκεπάζουν το δικό της παρελθόν. Η γνωστή ηρωίδα της τριλογίας Μιλένιουμ, επανέρχεται.
«Overload» του Τζούλιους Έιβερι: Ενώ οι σύμμαχοι προετοιμάζονται για την απόβαση στη Νορμανδία, μια ομάδα αμερικανών σαμποτέρ, πέφτει με αλεξίπτωτα στην κατεχόμενη Γαλλία, με σκοπό να ανατινάξει μια ραδιοφωνική κεραία η οποία βρίσκεται σε μια εκκλησία. Όταν θα καταφέρουν να φτάσουν εκεί και να μπουν μέσα, θα ανακαλύψουν στα υπόγεια της εκκλησίας ένα μυστηριώδες εργαστήριο. Εκεί οι ναζί διενεργούν διάφορα τερατώδη πειράματα και οι αμερικανοί στρατιώτες θα βρεθούν αντιμέτωποι με εχθρούς που δεν μπορούσαν να φανταστούν!
«Ληστεία στο μουσείο» (Museo) του Αλόνσο Ρουιθπαλάθιος: Ο Χουάν κι ο Μπένχαμιν έχουν φτάσει στα 30 αλλά εξακολουθούν να ζουν με τους γονείς τους. Κατά τη διάρκεια των Χριστουγέννων αποφασίζουν να ληστέψουν το Εθνικό Ανθρωπολογικό Μουσείο του Μεξικού! Τα καταφέρνουν αλλά σύντομα ανακαλύπτουν πως κανείς δεν είναι διατεθειμένος να αγοράσει τα κλοπιμαία!
«Με άλλο πρόσωπο» (Twarz) της Μαλγκορζάτα Σιμόφσκα: Ο Γιάτζεκ ζει σε μια επαρχιακή πόλη στην Πολωνία και εργάζεται σε ένα εργοτάξιο, κοντά σε ένα σημείο που ανεγείρεται το μεγαλύτερο άγαλμα του Ιησού στον κόσμο! Εξαιτίας ενός ατυχήματος, ο Γιάτσεκ παραμορφώνεται και αποφασίζει να κάνει μεταμόσχευση προσώπου, με αποτέλεσμα να βρεθεί στο επίκεντρο της επικαιρότητας. Μόνο που ο ίδιος δυσκολεύεται από όλα αυτά επειδή το πρόσωπο που βλέπει στον καθρέφτη δεν του θυμίζει τον εαυτό του.
«Με με αγγίζεις» (Touch me not) της Αντίνα Πιντιλίε: Η Λόρα, ο Τόμας και ο Κρίστιαν –μια σκηνοθέτιδα και οι χαρακτήρες της- διερευνούν τις σχέσεις και την οικειότητα, μπαίνοντας σε ένα προσωπικό πρόγραμμα. Έτσι αρχίζουν να ζουν ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, προσπαθούν να ξεπεράσουν αναστολές και φοβίες και να απελευθερωθούν. Αμφιλεγόμενη ταινία η οποία κέρδισε τη Χρυσή Αρκούδα στο Φεστιβάλ του Βερολίνου.
Σινεφίλ