5 διηγήματα του Παπαδιαμάντη σε μια συγκινητική παράστασηΠάσχα χωρίς Παπαδιαμάντη δεν γίνεται, νομίζω. Γι’ αυτό ήταν ωραία η ιδέα της θεατρικής ομάδας του Ιδιόμελου να δραματοποιήσει και να παρουσιάσει, τούτες τις μέρες ακριβώς, πέντε διηγήματα του μεγάλου διηγηματογράφου. Ακόμα πιο πολύ που διάλεξαν τα πιο πολλά να μην είναι από τα γνωστά πασχαλινά ή για να είμαστε ακριβείς, με την εξαίρεση του Αλιβάνιστου, που είναι από τα γνωστότερα πασχαλινά, τα άλλα τέσσερα είναι σχετικά άγνωστα στο πλατύ κοινό. Είναι, όμως, διαμάντια για την πυκνότητα της γραφής και τη στέρεη διαγραφή των χαρακτήρων: «Τα τελευταία του γέρου», η «Τελευταία βαφτιστική», η «Χολεριασμένη» και το «Θαύμα της Καισαριανής».
Το «Ιδιόμελο» στεγάζεται σε ένα νεοκλασικό στο Μαρούσι. Στο λιτά διακοσμημένο αλλά αρχοντικό δωμάτιο που χρησιμοποιείται ως χώρος παραστάσεων, κοινό και ηθοποιοί βρίσκονται πολύ κοντά και δημιουργείται μια ενδιαφέρουσα δυναμική σχέσης και ενέργειας. Η ερμηνευτική θέση που επέλεξε η ομάδα και ο σκηνοθέτης της, ηθοποιός Μανόλης Γιούργος, που μετέχει ενεργά στην παράσταση, και κατά συνέπεια η υποκριτική αντίληψη, αρύεται από το μοντέλο που έφερε ο Λιβαθηνός με την «Φόνισσα» και το οποίο επέλεξαν επίσης και εξέλιξαν η εκλεκτή ομάδα που ανέβασε για τρία χρόνια τους «Χαλασοχώρηδες», όλα έργα του μεγάλου σκιαθίτη. Δηλαδή η τριτοπρόσωπη αφήγηση εντάσσεται μέσα στην ερμηνεία, ντύνεται με τα συναισθήματα του προσώπου που την εκφέρει, ενσωματώνεται στο ρόλο. Έτσι, η δραματοποίηση αποκτά ρυθμό και συνέχεια, οι διάλογοι και τα αφηγηματικά μέρη είναι μια ενιαία ενότητα, δεν διακρίνεται η πράξη από την αφήγηση και την εξήγησή της.
Η παράσταση κινείται γύρω από την έννοια του θαύματος, είτε ως ξαφνική αλλαγή της προδικασμένης πορείας μιας κατάστασης με θεία παρέμβαση, ως αμοιβή, ως τιμωρία, ως αποκατάσταση. Συνεκτικός κρίκος των διηγημάτων που επιλέχτηκαν η παρουσία του νερού –άλλοτε θάλασσα, άλλοτε ως το φυσικό στοιχείο που είναι απαραίτητο για την διατήρηση της ζωής, άλλοτε ως μοιραία δύναμη καταστροφής και θανάτου και άλλοτε ως νάμα ψυχής, καταπραϋντικό, λυτρωτικό, ένα βάπτισμα στην ομορφιά, την αθωότητα και την ελπίδα. Πάντα, όμως, το νερό λειτουργεί ως κοινωνικό στοιχείο που ενώνει ανθρώπους ή φανερώνει τον πόνο και το λάθος.
Απλές, ανεπιτήδευτες και ουσιαστικές ερμηνείες των ηθοποιών: Μανόλης Γιούργος, Γιωργία Δεληγιαννοπούλου, Μαριέττα Δελώτη, Πίτσα Κάτσικα, Μάιρα Μεταξά, Γιάννης Παπαθύμνιος, Εριφύλη Σαββίδου (πλούσια και μελωδική η φωνή της στο τραγούδι) και Μαίρη Σταγάκη.
Μαρώ Τριανταφύλλου
maro33@otenet.gr