Του Αργύρη ΠαναγόπουλουΜε τη διαμεσολάβηση του ΟΗΕ η «7η Ταξιαρχία» της Μαρχούνα σταμάτησε την επίθεσή της στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Τρίπολης και απομακρύνθηκε προς τη βάση της, 200 χλμ. στα νότια της πρωτεύουσας της χώρας, καθιστώντας σαφές ότι στη Λιβύη δεν υπάρχει μόνο ο Σαράζ και ο Χαφτάρ, που ελέγχει τη δυτική Λιβύη, και οι διεθνείς διασκέψεις που οργανώνουν οι δυτικές χώρες, αλλά και οι τοπικοί αρχηγίσκοι, φύλαρχοι και οι ανάλογες συμμορίες τους, με την ανοικτή ή μη υποστήριξη της Τουρκίας.
Η «7η Ταξιαρχία»μάλιστα ανακοίνωσε κάποια στιγμή ότι είχε καταλάβει το παλιό Διεθνές Αεροδρόμιο της Τρίπολης, αφήνοντας ένα περισσότερο πολιτικό παρά στρατιωτικό μήνυμα στον Σαράζ, τον Χαφτάρ και τους δυτικούς ότι θα πρέπει να λογαριαστούν και μαζί της ή ίσως ακόμη και με τη συμμορία του Σαλάχ Μπαντί, που βρίσκεται κοντά στους ισλαμιστές και την Άγκυρα. Ορισμένοι στοιχηματίζουν μάλιστα ότι η επίθεση στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Τρίπολης αποτέλεσε την απάντηση της Τουρκίας στη στήριξη του Χαφτάρ από την Αίγυπτο με τη βοήθεια της Ρωσίας και της Ιταλίας, ενώ το «πολιτικό» αεροδρόμιο της Μιτίγκα συνεχίζουν να ελέγχουν δύο ισχυρές «πολιτοφυλακές», που ελέγχουν παράλληλα και την κυβέρνηση του Σαράζ και τα οικονομικά της.
«Ακόμη και εάν η Διάσκεψη διαρκούσε εκατό χρόνια, δεν θα συμμετείχα», είχε τονίσει στο Παλέρμο ο Χαφτάρ, αρνούμενος να συμμετάσχει στη Διάσκεψη και υποστηρίζοντας ότι είχε μόνο διμερείς επαφές με ευρωπαίους ηγέτες. Δηλώσεις που έγιναν λίγη ώρα μετά τη φωτογράφησή του με τον ιταλό πρωθυπουργό Κόντε και τον αντίπαλό του Σαράζ, εκτιμώντας ότι «η χώρα βρίσκεται πάντα σε εμπόλεμη κατάσταση και πρέπει να ελέγχει τα σύνορά της από την παράνομη μετανάστευση και από την είσοδο ισλαμιστών τρομοκρατών». Ο Χαφτάρ εμφανίστηκε μάλιστα συγκαταβατικός προς τον αντίπαλό του Σαράζ, υπογραμμίζοντας ότι «δεν είναι χρήσιμο να αλλάζεις άλογο όταν περνάς ακόμη το ποτάμι», καθιστώντας σαφές ότι δεν βιάζεται να διώξει τον Σαράζ και πως θα περιμένει να δει τις επόμενες κινήσεις του ΟΗΕ. Η βουλή του Τομπρούκ, που είναι κοντά στον Χαφτάρ, απέρριψε σημείο προς σημείο τα αποτελέσματα της Διάσκεψης και τα σχέδια του ΟΗΕ.
Ο Κόντε και ο εκπρόσωπος του ΟΗΕ Σαλαμέ παρουσιάστηκαν στη συνέντευξη Τύπου μετά το τέλος της Διάσκεψης χωρίς μια διακήρυξη.
Ο ρόλος της ΙταλίαςΗ Ιταλία του Κόντε προσπάθησε να ανακτήσει τη διπλωματική και γεωπολιτική πρωτοβουλία για τον έλεγχο της Λιβύης, αλλά δεν κατάφερε να εξασφαλίσει την παρουσία του Τραμπ, της Μέρκελ, του Μακρόν και του Πούτιν, σύμφωνα με τις αρχικές προθέσεις του Κόντε, γιατί οι ηγέτες των ΗΠΑ και της Γερμανίας προτίμησαν να επιστρέψουν στις χώρες τους μετά τις εκδηλώσεις για τα 100 χρόνια από τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου στη Γαλλία, ικανοποιώντας τον Μακρόν, το μεγάλο αντίπαλο της Ιταλίας για τον έλεγχο της Κυρηναϊκής, που έκανε τα πάντα για την αποτυχία της Διάσκεψης. Ανάλογη στάση κράτησε και ο Πούτιν, παρόλο που ο Κόντε είχε πάει στις ΗΠΑ και τη Ρωσία αναζητώντας στήριξη, λαμβάνοντας από τον Τραμπ το «πράσινο φως».
Είναι θετικό ότι στο Παλέρμο παρευρέθηκαν οι εκπρόσωποι 31 χωρών και οι εκπρόσωποι 7 διεθνών οργανισμών αναζητώντας μια πολιτική, οικονομική και στρατιωτική λύση για τη Λιβύη, μετά την αδυναμία διεξαγωγής εκλογών τον Δεκέμβριο. Ο Σαλαμέ υποστηρίζει τη διεξαγωγή μιας νέας Διάσκεψης στις αρχές του 2019, τη διοργάνωση βουλευτικών εκλογών την άνοιξη, την ψήφιση ενός νέου Συντάγματος, το σχηματισμό ενός ενιαίου εθνικού στρατού, την πιθανή διεξαγωγή προεδρικών εκλογών και ένα σχέδιο οικονομικής στήριξης της νέας κυβέρνησης που θα σχηματιστεί, ενώ από το Τομπρούκ ο Χαφτάρ απειλεί να καταλάβει την Τρίπολη, επιμένοντας ότι συνεργάζεται με τους φονταμενταλιστές της Αλ Κάιντα, τον ISIS και άλλες οργανώσεις.
Η αποχώρηση της ΤουρκίαςΟ τούρκος αντιπρόεδρος Οκτάι αποχώρησε πρόωρα από τη Διάσκεψη εκφράζοντας «τη βαθιά αντίθεσή του», γιατί, μαζί με το Κατάρ, δεν είχε κληθεί να συμμετάσχει στη μίνι σύνοδο των αραβικών χωρών που συνορεύουν με τη Λιβύη, την Αίγυπτο, τη Γαλλία, τη Ρωσία και την Ιταλία, εκτιμώντας εμμέσως ότι «ο Χαφτάρ εκμεταλλεύτηκε την ιταλική φιλοξενία» για να αποκλείσει την Τουρκία.
Η παρουσία του έλληνα πρωθυπουργού στο Παλέρμο ήταν ιδιαίτερα θετική, αφήνοντας ένα σαφές μήνυμα για την αναζήτηση ειρηνευτικών πρωτοβουλιών και λύσεων στις εντάσεις που ταλανίζουν τη Βόρειο Αφρική και τη Μέση Ανατολή, όπως έδειξαν οι διμερείς συναντήσεις του με τους Κόντε, Σίσι και Μεντβέντεφ.
Η νέα ιταλική κυβέρνηση, με τη στήριξη του ακροδεξιού εθνικιστή Σαλβίνι, φαίνεται ότι προσπαθεί να ανακόψει την παρουσία της Γαλλίας στη χώρα και να επιβάλλει τον έλεγχό της στα ενεργειακά αποθέματα της χώρας, αναβιώνοντας μια νεοαποικιακή πολιτική. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, η ιταλική Βουλή, που είχε κεντροαριστερή πλειοψηφία, προχώρησε στη διοργάνωση μιας πρωτοφανούς συνεδρίασης για να ψηφίσει την αποστολή στρατιωτικής αποστολής στο Νίγηρα, στα νότια σύνορα της Λιβύης, όπου δραστηριοποιείται έντονα η γαλλική Λεγεώνα των Ξένων.
Ο Σαλβίνι δεν κουράζεται να επαναλαμβάνει ότι στη Λιβύη και το μεταναστευτικό συνεχίζει την πολιτική που είχε δρομολογήσει ο προκάτοχός του Μινίτι, που ενδέχεται να διεκδικήσει τα ηνία του Δημοκρατικού Κόμματος με τη στήριξη του Ρέντσι. Ο Μινίτι, και σήμερα ο Σαλβίνι, προσπαθούν να μετατρέψουν τη Λιβύη σε ένα τεράστιο hotspot με πραγματικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου οι διάφορες «πολιτοφυλακές» και συμμορίες βιάζουν, βασανίζουν και χρησιμοποιούν σαν σκλάβους όσους προσπαθούν να περάσουν από την άλλη πλευρά της Μεσογείου, με την πλήρη αδιαφορία της ΕΕ και ορισμένες φορές τις καταγγελίες του ΟΗΕ.