Το πρωινό της Παρασκευής της 16ης Νοέμβρη κάτι καλόπαιδα απαγόρευσαν σε δεκάδες ανθρώπους που θέλησαν να τιμήσουν την εξέγερση του Νοέμβρη, την είσοδο στο Πολυτεχνείο.
Και τι απαίτησαν, τουλάχιστον οι πιο ψύχραιμοι από αυτούς τους πορτιέρηδες, γιατί οι υπόλοιποι έβριζαν, έφτυναν, πετούσαν αυγά και καφέδες;
Τους ζήτησαν να φύγουν και να επιστρέψει ο καθένας μόνος του(!), όχι με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες του, χωρίς βουλευτές και υπουργούς. Αυτούς τους όρους έθεσαν, ώστε να επιτρέψουν την είσοδο, αυτοί, οι «νόμιμοι ιδιοκτήτες» του κινήματος και φυσικά και του χώρου.
Κράτησαν, λοιπόν, τις πόρτες του Πολυτεχνείου κλειστές, όπως κάποτε το έκαναν παρακρατικοί και ασφαλίτες. Και ζήτησαν από τον Μανιό, την Βαγιωνάκη, τον Μπαλάφα, τον Γκόγκογλου και ανάμεσά τους και άλλους πολλούς και πολλές αγωνιστές και αγωνίστριες του αντιδικτατορικού αγώνα, από αυτούς τους διαρκώς συλλογικά μαχόμενους, να φύγουν και να επιστρέψουν «ατομικώς».
Ζήτησαν κάτι τέτοιο από αυτούς που υπερασπιζόμενοι τη δημοκρατία και την ελευθερία, αλλά και τις ιδέες της αριστεράς, μέτρησαν εκατοντάδες μέρες φυλακής και εξορίας και αμέτρητες νύχτες αγωνίας στην παρανομία και στα κολαστήρια. Το ζήτησαν από αυτούς που προσέρχονταν στους τόπους του μαρτυρίου, κουβαλώντας στις πλάτες τους χιλιάδες άλλους, πάντα με ένα αίσθημα ιερής, βαριάς συντροφικής υποχρέωσης και ευθύνης. Για μην τους ξεφύγει κάτι και κινδυνεύσουν συντρόφισσες και σύντροφοι, για να μη λυγίσουν και συκοφαντηθεί η οργάνωση, για να παραμείνουν όρθιοι ενισχύοντας έτσι την ασφάλεια και το ηθικό των υπολοίπων συναγωνιστών τους.
Αλλά μήπως αποδίδουμε μεγαλύτερη σημασία απ' όση πρέπει στο γεγονός; Πρόκειται άλλωστε για την ίδια υπερεπαναστατική μήτρα που έχει καταγγείλει και αποκηρύξει κατά καιρούς σαν ρεφορμιστές τον Μαντέλα, τον Αραφάτ, ακόμη και τον Κάστρο για τα ανοίγματα που έκανε στην Κούβα.
Κι όμως όχι, οφείλουμε να συζητήσουμε αυτό το περιστατικό. Γιατί αν αυτοί εμφανίζονται σαν ένα από τα πρόσωπα της αριστεράς, πολύ περισσότερο αν αποτελούν μια κυρίαρχη «αριστερή» έκφραση στο φοιτητικό χώρο, αν αυτή η αυτοαποκαλούμενη πρωτοπορία του φοιτητικού κινήματος σφραγίζει με την παρουσία της τις εξελίξεις και ρυθμίζει κατά βούληση την κυκλοφορία ιδεών και ανθρώπων, τότε...
Τότε μπορεί να εξηγηθεί έστω και εν μέρει, η πολύχρονη κυριαρχία δεξιών και απολιτικών απόψεων και παρατάξεων στη φοιτητική νεολαία.
Η σκληρή τέλος κριτική που πρέπει να γίνεται διαρκώς σε τέτοιες συμπεριφορές, στις συμπεριφορές ιδιοκτησίας και θεματοφυλάκων της ιστορίας και του κινήματος δεν απαλλάσσει κανέναν μας, μικρό ή μεγάλο, από την ευθύνη ενός αναστοχασμού και της δημιουργίας ενός νέου πολιτικού σχεδίου. Ενός αναστοχασμού για το τι έφταιξε και τι μπορεί τώρα να γίνει, για τη δημιουργία ενός πολύμορφου προοδευτικού φοιτητικού κινήματος με έμπνευση, ιδέες, φρεσκάδα, ανυποχώρητου και διεκδικητικού, αλλά όχι τραμπούκικου, με αντίληψη βαθιά δημοκρατικών διαδικασιών και βαθιά προοδευτικό αξιακο-πολιτισμικό φορτίο.