Συνέντευξη με τον Γιώργο Καραμαλέγκο και την Αρχόντισσα Κοκοτσάκη, με αφορμή την παράσταση «Τhe dream»
Αν ένας από τους στόχους της τέχνης είναι να μας δανείζει νέα ματιά για πράγματα παλιά, τότε η θεατρική παράσταση «The dream» ήταν απολύτως επιτυχημένη. Είτε ως «παλιά πράγματα» δούμε τα μαγευτικά σοκάκια και κτίρια της παλιάς πόλης είτε τις -εξίσου μαγευτικές- διαδρομές στο βαθύτερο εαυτό μας. Ένα εγχείρημα τολμηρό, έτσι κι αλλιώς, αφού μιλάμε για θέατρο δρόμου, χειμώνα καιρό (6-16 Δεκεμβρίου 2018), στην παλιά πόλη των Χανίων. Αλλά και γιατί θέλει δυσεύρετη απλότητα να αγγίξεις αυτό που είναι εκεί κάθε μέρα, με τόση αγάπη ώστε ούτε να το ωραιοποιήσεις ούτε να το απομαγεύσεις. Κι όμως υπάρχει ακόμα πολλή ομορφιά σε αυτήν την πόλη, από όπου οι κάτοικοι εξορίζονται για να χτιστεί ένα ακόμα μπουτίκ χοτέλ.
Η παράσταση «The dream» ήταν μια ιδέα της Αρχόντισσας Κοκοτσάκη -που εκτέλεσε και την παραγωγή- και της Μαρίνας Καλογήρου, την οποία σκηνοθέτησε ο Γιώργος Καραμαλέγκος. Ελπίζουμε ότι θα ξαναπαιχτεί και τότε θα σας ενημερώσουμε από αυτές τις σελίδες, γιατί αξίζει να ταξιδέψετε στα Χανιά για να την δείτε. Ελπίζουμε επίσης ότι σύντομα θα την αγκαλιάσει η τοπική αυτοδιοίκηση –όχι υπερβολικά ασφυκτικά…
Τη συνέντευξη πήρε η
Ζωή ΓεωργούλαΓιώργο, πώς βρέθηκες να ζεις και να εργάζεσαι στην Κρήτη, στα Χανιά;Γιώργος Καραμαλέγκος: Πριν από λίγα χρόνια, ήμουν στην Κύπρο διδάσκοντας σε ένα σεμινάριο, όπου μια φίλη ηθοποιός μου πρότεινε εμφατικά να έρθω στην Κρήτη και να γνωρίσω την Αρχόντισσα. Τότε ζούσα στο Λονδίνο και η Κρήτη δεν ήταν καθόλου στα σχέδιά μου. Αργότερα, βρέθηκα στην Κρήτη κάνοντας λίγο διακοπές, λίγο δουλειά και έμεινα περίπου ένα τρίμηνο. Αυτός ο χρόνος ήταν αρκετός για να θελήσω να την κάνω τη βάση μου. Έψαχνα σπίτι μέσω φίλων, στην ευρύτερη περιοχή του Ρεθύμνου και των Χανίων. Όταν μπήκαμε στην περιοχή του Αποκόρωνα, όμως, αισθάνθηκα ότι αυτός είναι ο τόπος που θέλω να ζήσω. Εστιάζοντας, λοιπόν, το ψάξιμο για σπίτι εκεί, κάποιοι φίλοι με ειδοποίησαν ότι βρήκαν κάτι όπως το θέλω. Πράγματι βρήκα το σπίτι το οποίο έψαχνα σε ένα χωριό του Αποκόρωνα, στο ίδιο χωριό που μεγάλωσε και μένει η Αρχόντισσα. Μετά από καιρό διαπίστωσα ότι το σπίτι μού το είχε βρει, μέσω κοινών φίλων, η Αρχόντισσα.
Γιατί θέατρο δρόμου, γιατί στα Χανιά;Αρχόντισσα Κοκοτσάκη: Η πρώτη σκέψη ήταν η δημιουργία μιας ομάδας που θα είχε ως συνεκτικό πυρήνα μια κοινή πνευματική προσέγγιση στα πράγματα και θα προσέλκυε ανάλογους ανθρώπους στην πόλη. Ανάμεσα σε πολλές συζητήσεις και σκέψεις, πέρυσι το Πάσχα είδα σε ένα χωριό του Λιβάνου μια δίωρη παράσταση θεάτρου δρόμου. Τότε κλείδωσε μέσα μου και είπα: αυτό θέλω να κάνω! Στη συνέχεια συνάντησα συνοδοιπόρους. Τον περασμένο Αύγουστο, γνώρισα την Μαρίνα Καλογήρου και διαπιστώσαμε ότι οι αναζητήσεις μας συναντιόνταν. Την παρότρυνα να έρθει στα Χανιά και να φτιάξουμε αυτήν την ομάδα. Και ήρθε. Η επιλογή των συνεργατών έγινε με κριτήριο τη φωτεινότητα.
Εξ αρχής ήταν στο νου μου τα Χανιά ως τόπος και ως σκηνικό. Ιδιαίτερα τα χωριά στην ενδοχώρα του νομού. Έχουμε καταπληκτικό τόπο, εικόνες, ιστορίες. Από μικρή άκουγα τον πατέρα μου να αφηγείται ιστορίες και μεγαλώνοντας αναρωτιόμουν: μα καλά, τι θα γίνουν αυτές οι ιστορίες, απλά θα χαθούν; Η αρχική σκέψη είναι, λοιπόν, μια ομάδα ανθρώπων να δουλέψει με δημιουργική γραφή πάνω σε αληθινές ιστορίες χωριανών και στα ίδια τα χωριά να τις κάνει σκηνές από παράσταση.
Για αυτήν την παράσταση διαλέξατε ως σκηνικό την παλιά πόλη των Χανίων, ένα μαγευτικό σημείο. Το πρώτο αίσθημα από την παράσταση ήταν συγκίνηση και το αμέσως επόμενο θυμός, για την εγκατάλειψη της παλιάς πόλης στο όνομα κάποιας τουριστικής ανάπτυξης.Α.Κ.: Δεν νιώθω θυμό γιατί προσπαθώ να λειτουργώ θετικά απέναντι στη διαπίστωση. Όμως αυτή τη διαπίστωση που κάνεις την ακούω πολύ συχνά στον περίγυρό μου. Κάποιος μου είπε χαρακτηριστικά ότι δεν θέλει να έρθει στην παράσταση γιατί κουράστηκε να κατεβαίνει στην παλιά πόλη και να βλέπει μόνο τουρίστες. Όμως αυτό που προσπαθήσαμε ήταν να δείξουμε από μια άλλη οπτική αυτά τα σημεία που όλοι νομίζουμε ότι ξέρουμε.
Είναι αλήθεια ότι αυτήν την πανέμορφη πόλη οι κάτοικοί της, στην πλειοψηφία τους, δεν την ζουν, ιδιαίτερα το χειμώνα.Γ.Κ.: Αυτό το καταλάβαμε κι εμείς μέσω αυτής της παράστασης. Οι περισσότεροι αρχικά είχαν επικεντρωθεί στο άγχος για τον καιρό και μετά την παράσταση αισθάνθηκαν σαν μια ένεση αναζωογόνησης, από παλιές μνήμες και αυθεντικές ενέργειες. Τότε κατάλαβαν γιατί επιμείναμε και ρισκάραμε να παρουσιάσουμε αυτή τη δουλειά έξω.
Η αίσθηση που δίνει η παράσταση -ίσως και να είναι προϋπόθεση- είναι ότι οι άνθρωποι της παλιάς πόλης σας αγκάλιασαν.Γ.Κ.: Ήμασταν πολύ τυχεροί γιατί οι άνθρωποι μάς άνοιξαν τα καταστήματα και τα σπίτια τους. Καταστήματα με εμπόρευμα μεγάλης αξίας, όπως πολύ όμορφα υφαντά χαλιά, αλλά και τον προσωπικό τους χώρο.
Α.Κ.: Μάλιστα, στο τέλος των παραστάσεων, πήραμε μικρές συνεντεύξεις από ορισμένους από αυτούς τους ανθρώπους που μας φιλοξένησαν. Ένας από αυτούς είπε ότι ένιωσε πολύ περήφανος, ενώ ένας άλλος είπε ότι δώσαμε ζωή στο χώρο.
Ήταν εύκολη η πρώτη προσέγγιση;Α.Κ.: Ήταν σχεδόν μαγικό. Καθώς πηγαίναμε προς ένα άδειο σπίτι στην παλιά πόλη, με τον ιδιοκτήτη του οποίου είχαμε ήδη συνομιλήσει και συμφωνήσει να το χρησιμοποιήσουμε, καθόταν έξω από το δικό του σπίτι ο κύριος Λευτέρης. Μας ρώτησε πού πηγαίνουμε και κατευθείαν μας πρότεινε το σπίτι του. Είχαμε, όμως, ήδη καταλήξει στο άλλο σπίτι, το οποίο το ίδιο βράδυ ενημερωθήκαμε ότι νοικιάστηκε. Τότε πήγαμε και βρήκαμε τον κύριο Λευτέρη, ο οποίος δεν μας άνοιξε μόνο το σπίτι του, αλλά ολόκληρη τη γειτονιά, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κανείς δεν μας έβαλε κανένα περιορισμό, μόνο μας καλοδέχτηκαν. Όταν είδαν την παράσταση, δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν το χαμόγελό τους.
Τα κείμενά σας ήταν τόσο οικεία, σαν να άκουγες τη φωνή σου από το στόμα κάποιου άλλου.Γ.Κ.: Το έχει γράψει πολύ ωραία η Αρχόντισσα: Ξεκινάμε από το λιμάνι και καταλήγετε μέσα σας.
Η υποκριτική που με ενδιαφέρει να δουλεύω, είτε όταν σκηνοθετώ είτε όταν διδάσκω, είναι η απλότητα που οδηγεί τους ηθοποιούς να είναι στο κέντρο τους. Η Αρχόντισσα έφερε στην ομάδα δύο στοιχεία, που ουσιαστικά είναι μέρος ασκήσεων που χρησιμοποιούν θεραπευτές, αλλά τα χρησιμοποιήσαμε θεατρικά για να δημιουργήσουμε κείμενα. Ο καθένας από εμάς μαγνητοφώνησε κάτι, μετά το δακτυλογράφησε και στη συνέχεια το ανέβασε σε ένα drive, ώστε να μην ξέρουμε ποιος έγραψε τι. Έτσι προέκυψαν τα κείμενα, αλλά στην παράσταση κανείς δεν παίζει το κείμενο που έγραψε ούτε ξέρει ποιος έγραψε το κείμενο που παίζει.
Η παράσταση αποτελεί την απόλυτη προβολή του τόπου και των ανθρώπων του με ειλικρινή αγάπη. Απευθυνθήκατε στην τοπική αυτοδιοίκηση, σας βοήθησε;Α.Κ.: Το προτείναμε αλλά ήταν δύσκολο για τυπικούς λόγους, επειδή είχαμε εισιτήριο και έπρεπε να έχουμε για να μπορέσουν στοιχειωδώς να πληρωθούν οι άνθρωποι που δούλεψαν.
Στην παράσταση έπαιξαν: Μαρίνα Καλογήρου, Γιώργος Καραμαλέγκος, Λίλη Τσεσματζόγλου, Γεωργία Πολοπετράκη, Φανή Γεωργακάκη, Θάνος Ξενάκης, Ονησίφορος Ονησιφόρου, Ιωάννης Μπάστας, Άννα-Μαρία Πατσουράκη, Στελλίνα Ιωαννίδου, Έβελην Κουρομιχελάκη, Εριφύλη Γαλούνη, Ρόδο Πλατσιδάκη.***
Ο
Γιώργος Καραμαλέγκος είναι ηθοποιός, σκηνοθέτης και δάσκαλος υποκριτικής. Ιδρυτικό μέλος του TmesisTheatre και του International Physical Theatre Festival. Έχει κερδίσει το βραβείο καλύτερης χορογραφίας στο United Solo Festival στη Νέα Υόρκη για την παράσταση «Wolf Red» του Tmesis Theatre. Έχει διδάξει και σκηνοθετήσει στις σχολές LAMDA, RADA, Drama Centre, και The Actors Centre στο Λονδίνο, William’s College στις ΗΠΑ, και έχει καθοδηγήσει όλα τα σεμινάρια του Physical Lab τα τελευταία επτά χρόνια διεθνώς.
Η
Αρχόντισσα Κοκοτσάκη γεννήθηκε και ζει στα Χανιά. Έχει σπουδάσει Πληροφορική & ΜΜΕ στο ΑΤΕΙ Πάτρας και έχει κάνει μεταπτυχιακό με τίτλο Quality Journalisms & Mass Media. Τα τελευταία εφτά χρόνια εργάζεται ως casting director στην εταιρεία παραγωγής ταινιών Indigo View. Συνεργάζεται επίσης με εταιρείες παραγωγής εκτός Κρήτης. Έχει αναλάβει το casting σε διαφημιστικά και ταινίες μικρού και μεγάλου μήκους, αλλά και την παραγωγή σε τηλεοπτικές σειρές. Το 2017, μαζί με δύο φίλους άνοιξαν το Youca, έναν χώρο τέχνης και θεάτρου στα Χανιά.