Αντίδραση στη λήθη

Συνέντευξη με τον τραγουδοποιό Δημήτρη Βεριώνη, με αφορμή το δίσκο του «Φωτογραφίες από τη Νάξο» (Μετρονόμος)

 

Από την πρώτη του εμφάνιση στη δισκογραφία με «Το πιο όμορφο παράθυρο στην πόλη» υποδεχθήκαμε τον Δημήτρη Βεριώνη ως νέο πολλά υποσχόμενο ταλαντούχο τραγουδοποιό. Οι προσδοκίες μας υψηλές, «άνοιγε ένα παράθυρο» που έφερνε ένα διαφορετικό αέρα στο ύφος και στην έκφραση στο είδος της μπαλάντας που υπηρετεί. Η θετική μας προδιάθεση και οι προσδοκίες μας δεν διαψευστήκαν. Στην προκειμένη περίπτωση, οι «Φωτογραφίες από τη Νάξο» που κυκλοφόρησαν πριν τρεις εβδομάδες από τον «Μετρονόμο», μας έδωσαν τη χαρά να συνομιλήσουμε μαζί του.

 

Τη συνέντευξη πήρε
η Λιάνα Μαλανδρενιώτη

Πρόκειται για καλοκαιρινή διάθεση απλά ή κάτι βαθύτερο βιωματικό;
Όλες μου οι δουλειές έχουν έντονο το βιωματικό στοιχείο, είναι ο τρόπος με τον οποίο φτιάχνω τα τραγούδια μου. Προκύπτουν ως ανάγκη να μιλήσω για αυτά που σκέφτομαι και ζω, όχι κατόπιν σχεδιασμού. Ακόμα κι αν δεν πρόκειται πάντα για δικές μου ιστορίες, σίγουρα αφορούν πρόσωπα και καταστάσεις που με έχουν απασχολήσει έντονα, άρα έχω αποκτήσει μια βιωματική σχέση μαζί τους. Στην προκειμένη περίπτωση, οι «Φωτογραφίες από τη Νάξο» είναι η καταγραφή μιας σύντομης και έντονης ερωτικής ιστορίας με φόντο το νησί της Νάξου. Πρέπει να πω πως η Νάξος είναι αγαπημένος μου τόπος, ήδη από την πρώτη φορά που πήγα πριν 30 χρόνια. Μου άρεσε η ιδέα στο δίσκο μου να απλώσω τα τραγούδια, όχι σε μια γραμμική λογική, αλλά περίπου σαν να πέταξα στον αέρα τα χαρτιά μου και να τα έβαλα με τη σειρά που έπεσαν. Πάντως, προτίμησα για πρώτο κομμάτι το «Καληνύχτα καλοκαίρι μου», ώστε να υπάρχει μια συνέχεια, μια γέφυρα με τον προηγούμενο δίσκο μου που εμπεριείχε καλοκαιρινές ιστορίες («Το καλοκαίρι του άχυρου», Μετρονόμος, 2016). Θα έλεγα πάντως πως ο δίσκος πιο πολύ εκφράζει το τέλος του καλοκαιριού, παρά το ίδιο το καλοκαίρι.

Διαπιστώνω πως στη δισκογραφική δουλειά σας οι συνεργάτες είναι πάντα οι ίδιοι.
Μου αρέσει πολύ να δουλεύω με τους ίδιους ανθρώπους, υπάρχει ένα δέσιμο και μια αλληλοκατανόηση απαραίτητη, υπάρχει αγάπη. Μπορώ να σας πω ότι πάντα ανυπομονώ να ξεκινήσω μια νέα δουλειά, ούτως ώστε να βρεθούμε και να συμπράξουμε με ανθρώπους αγαπημένους και -βέβαια- εξαιρετικά ταλαντούχους. Την επιμέλεια παραγωγής έκανε και σε αυτή τη δουλειά ένας πολύ αγαπημένος μου φίλος και συνεργάτης, ο Ομηρος Κομνηνός. Εκτός από τον Όμηρο Κομνηνό που έπαιξε και το μπάσο, σταθεροί συμμετέχοντες στις δισκογραφικές μου απόπειρες οι αγαπητοί φίλοι και εξαίρετοι μουσικοί Πάνος Τόλιος (τύμπανα), Φώτης Σιώτας (βιολί, βιόλα), Χρήστος Ζελελίδης (τύμπανα), Κατερίνα Σιαμά (φλάουτο), Δημήτρης Τσέλιος (σαξόφωνο), Λεωνίδας Βλάχος (τρομπέτα), ενώ για πρώτη φορά είχα τη χαρά της συνεργασίας με τη Χριστίνα Κολοβού (τσέλο), την Ελένη Λίγγρη (βιολί) και την Αθηνά Τσαρνά (πιάνο). Επίσης, στο εικαστικό μέρος, όπως και σε όλους τους προηγούμενους δίσκους, το εξώφυλλο είναι ένας πίνακας της εξαίρετης ζωγράφου Γιώτας Γεωργαλή, ενώ και πάλι τα γραφικά επιμελήθηκε η Αργυρώ Σταυράκου. Τέλος, για μια ακόμη φορά, έχω την τιμή να κυκλοφορώ το δίσκο μου από τις εκδόσεις Μετρονόμος του αγαπητού φίλου Θανάση Συλιβού.

Πέρα από το στίχο μήπως έχετε και κάποια κρυφή σχέση με την ποίηση;
Υποθέτω μόνο ως αναγνώστης. Σε κάποιες περιπτώσεις, ο στίχος μου δεν είναι ακριβώς τραγουδιστικός (λ.χ. στο τραγούδι «Μια άλλη Αθήνα» στον προηγούμενο δίσκο μου «Το καλοκαίρι του άχυρου») ή σε διάφορα κομμάτια προκύπτουν λεκτικά σχήματα που μπορεί κανείς να πει ότι γειτνιάζουν με ποιητικές απόπειρες. Δεν είναι προσχεδιασμένο, όμως, απλά προκύπτει. Υπάρχουν εικόνες, λέξεις, συμβολισμοί που μπορούν να αποδώσουν πολύ καλύτερα αυτό που σκέφτομαι ή που νιώθω από μια πιο συμβατική, άμεση φράση. Δεν αυτοπεριορίζομαι, πάντως. Γράφω μάλλον αυτό που περιμένω να ακούσω, το ίδιο ισχύει και για τη μουσική μου. Πολλές φορές, δε, αυτό που περιμένω να ακούσω, δεν έχει λόγια. Εκεί ακριβώς εδράζεται και το ενδιαφέρον μου για ορχηστρικά θέματα ή τις ενορχηστρώσεις που συχνά ξεφεύγουν από την, ας πούμε, τυπικά ροκ ή ποπ ενορχήστρωση. Το διαπιστώνει κανείς και στα τραγούδια μου, άλλωστε: πέρα από κιθάρες, μπάσο, τύμπανα και πιάνο, υπάρχουν έγχορδα και πνευστά, όχι ως «πλάτη» αλλά σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Δεν κρύβω πως κάθε φορά με εκπλήσσετε με το ενδιαφέρον σας για τα πράγματα του τόπου μας, κοινωνικά και πολιτικά. Η πρόσφατη ενασχόλησή σας τι αφορά;
Ζούμε σε μια περίεργη εποχή και περνάμε μια μάλλον κρίσιμη φάση. Η κατίσχυση του νεοφιλελευθερισμού συμπληρώνεται από την ανατριχιαστική επανάκαμψη φασιστικών και εθνικιστικών καταλοίπων, που θα έπρεπε να έχουν σβήσει για πάντα. Αντιθέτως και δυστυχώς, σε παγκόσμιο επίπεδο, τα χειρότερα κατάλοιπα του φρικτότερου παρελθόντος έχουν αναθαρρήσει και απειλούν εκ νέου. Δυστυχώς, η ιστορική άγνοια και οι ποικιλόμορφες μεταμορφώσεις του «τέρατος» φαίνεται να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στα ερείπια που αφήνει πίσω του ο ακραίος νεοφιλελευθερισμός των τελευταίων ετών, τόσο στη χώρα μας όσο και αλλού. Είναι πολύ σημαντικό να είμαστε ενεργοί πολίτες. Αλλά εξίσου σημαντικό είναι να καταφέρνουμε να μπορούμε να υπερνικάμε τις επιμέρους διαφορές μας και να έχουμε μια ισχυρή και αταλάντευτη απάντηση σε όλους αυτούς που επιδιώκουν να ξαναστήσουν όρθιο το χειρότερο παρελθόν. Εδώ ακριβώς υπάρχει και το μεγάλο πρόβλημα μεταξύ των κομμάτων και των πολιτικών φορέων, αριστερών ή μη, η αδυναμία συμφωνίας σε μια ελάχιστη κοινά αποδεκτή πλατφόρμα ενάντια στο κακό. Και η δημιουργία μιας ισχυρής απάντησης προϋποθέτει ενότητα στα βασικά, η οποία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς ιστορική γνώση. Αλλά για να απαντήσω ακριβώς την ερώτησή σας, εδώ και αρκετό καιρό κάνω έρευνα για τους νεκρούς της χούντας, γνωστούς ή μη, με σκοπό την έκδοση ενός σχετικού βιβλίου. Είμαι σε ανοιχτή επικοινωνία με τον Σ.Φ.Ε.Α. και ελπίζω να συμπληρώσω κάποια κομμάτια από το παζλ. Προφανώς, η έρευνα έχει αναπόφευκτα όρια, αλλά με ενδιαφέρει να φωτίσω όσο μπορώ τη ζωή και το προφίλ ανθρώπων που δεν γνωρίζουμε ή δεν θυμόμαστε πια, αλλά και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έδρασαν, καθώς και τις αιτίες για τις οποίες δεν είναι ευρέως γνωστοί. Επίσης, όπου είναι δυνατό, να διορθωθούν και τα όποια καταγεγραμμένα λάθη σε όσα γνωρίζουμε. Το βασικό ζητούμενο στην έρευνά μου είναι η αντίδραση στη λήθη. Με ενοχλεί αφάνταστα το γεγονός ότι τόσοι άνθρωποι που χάθηκαν ξεχάστηκαν στο πέρασμα των χρόνων. Με την ευκαιρία αυτή, κάνω έκκληση στους αναγνώστες σας, που μπορεί να γνωρίζουν τέτοιες περιπτώσεις, γνωστές ή διφορούμενες, να επικοινωνήσουν μαζί μου για οιαδήποτε πληροφορία. Κάτι χρωστάμε στους ανθρώπους αυτούς…

•