Στο αφιέρωμα της «Εποχής» για τα 30 χρόνια της έκδοσής της γράφτηκαν πολλά και ενδιαφέροντα. Υπήρξαν αναφορές στο ιστορικό της εφημερίδας –σύντομες ίσως, αλλά πολύ διαφωτιστικές— και η ομόθυμη αναγνώριση ότι υπήρξε ένα τολμηρό έως και παράτολμο εγχείρημα, από αυτά, ωστόσο, που χαρακτηρίζουν το ηθικό φρόνημα των κομμουνιστών απέναντι στις προκλήσεις των καιρών. Ένα εγχείρημα που συνεχίζεται με το ίδιο πείσμα, την ίδια βεβαιότητα ότι απαντά στις προκλήσεις της ιστορίας.
Με κάθε ειλικρίνεια. Στο ξεκίνημα κανείς δεν πίστευε πως μπορούσε να αντέξει για πολύ αυτή η προσπάθεια. Άντεξε ωστόσο. Και συνιστά, ως περίπτωση, μια πρόκληση. Μια πρόκληση για έρευνα, για μελέτη ενός υλικού και μιας εμπειρίας που προσφέρεται κάλλιστα για την εκπόνηση ενός διδακτορικού. Πώς, δηλαδή, μια εβδομαδιαία αμιγώς πολιτική εφημερίδα με σαφές ιδεολογικό πρόσημο, χωρίς οικονομική στήριξη άλλη από την ανιδιοτελή προσφορά των συντακτών της και τη θερμή ανταπόκριση των αναγνωστών της, με μύριες, τεχνικές και άλλες, δυσκολίες, μπόρεσε να επιζήσει και να συνεισφέρει ουσιαστικά στο μεγάλο εγχείρημα που λέγεται «Ελληνική Αριστερά σε Αντίξοους Καιρούς». Ήταν ένας άθλος, που πιστώνεται σε πολλούς, ανώνυμους και επώνυμους.
Χωρίς να θέλουμε να αδικήσουμε κανέναν, θα σταθούμε σε έναν από τους τελευταίους. Στον Τάκη Μπενά, συναγωνιστή από τα χρόνια της ΕΔΑ και των Λαμπράκηδων, σύντροφο από τα χρόνια της παρανομίας, των φυλακών, της τεράστιας τομής που αποτέλεσε για την Αριστερά και τον τόπο το ΚΚΕ Εσωτερικού.
Ο Τάκης υπήρξε ο μόνος σχεδόν από την παλιά γενιά, τη γενιά της Αντίστασης και την ιστορική ηγεσία της Αριστεράς, που δόθηκε ολόψυχα στην υπόθεση της έκδοσης της «Εποχής» και ταυτίστηκε με την ιστορία της. Που κάθισε μαζί μας, με την παρέα του «Κάπα» και του «Πολίτη», και μαζί με άλλους πολλούς εθελοντές, συζητήσαμε και συναποφασίσαμε, συνεισφέροντας τα τεράστια αποθέματά του σε αντοχή, ανοχή και χιούμορ. Που με την πείρα του, την πολιτική διορατικότητα, τη μεθοδικότητα της δουλειάς του, και βέβαια τις γνωριμίες και τις καλές του σχέσεις, βοήθησε να υπάρξουν οι στοιχειώδεις προϋποθέσεις –τυπογραφικά έξοδα, προμήθεια χαρτιού, κ.λπ.— ώστε να μπορέσουμε βγούμε στην εκδοτική πιάτσα, διασφαλίζοντας το καλό όνομα, την εγγύηση ότι –παρά τα φέσια που βάζαμε κατά καιρούς– είχαμε λόγο και τον τιμούσαμε.
Αυτά για την ιστορία, για το παρελθόν. Για το σήμερα, δράττομαι της ευκαιρίας να ευχηθώ στον Τάκη καλή χρονιά και χρόνια πολλά, αν και ίσως ακούγονται περιττές οι ευχές για τον αγωνιστή, τον άνθρωπο που είχε βάλει στοίχημα, τότε που γλίτωσε το εκτελεστικό απόσπασμα το 1948, πως θα ζήσει να δει να επισφραγίζεται στην Ελλάδα η ιστορική επιβράβευση της Αριστεράς όχι μόνον εκλογικά, αλλά κυρίως πολιτικά. Και κέρδισε το στοίχημα. Πολύχρονος, Τάκη. Η Αριστερά έχει πολύ μέλλον μπροστά της.
Ένας φίλος από τα παλιά