«Η ΝΤΙΛΙΛΙ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ»Εγκλήματα στην πόλη του φωτός
Επιμέλεια: Στράτος ΚερσανίδηςΤο 2003 ήταν «Ο Κιρικού και η μάγισσα», βασισμένη σε έναν αφρικανικό μύθο, το 2006 ήταν το «Ο Αζούρ κι ο Ασμάρ», ένα παραμύθι για τη φιλία δύο ανδρών από διαφορετικές φυλές και διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και τώρα είναι «Η Ντιλιλί στο Παρίσι» (Dilili a Paris), μια ιστορία μυστηρίου στη γαλλική πρωτεύουσα της μπελ επόκ, στην οποία παρελαύνουν πολλές γνωστές προσωπικότητες της εποχής. Ο Μισέλ Οσελό, ένα «βαρύ» όνομα στο χώρο του κινηματογράφου και ιδίως στον τομέα των κινουμένων σχεδίων, κάνει μια ταινία στην οποία κυριαρχεί η φαντασία και μια ποιητική προσέγγιση του Παρισιού μέσα από μια ιστορία μυστηρίου.
Η πόλη είναι αναστατωμένη από μια σειρά εξαφανίσεις μικρών κοριτσιών. Η αστυνομία προσπαθεί να εξιχνιάσει την ιδιαίτερα υπόθεση. Τότε η μικρή Ντιλιλί αποφασίζει να δράσει και με τη βοήθεια ενός φίλου της ξεκινά μια μεγάλη έρευνα για να ανακαλύψει τους υπεύθυνους. Στην πορεία των ερευνών συναντά μια σειρά από διάσημες προσωπικότητες της εποχής, που η καθεμία την βοηθά με τον τρόπο της. Ανάμεσά τους είναι ο μηχανικός Γκουστάβ Αϊφέλ, ο οποίος θα υποδεχτεί τη μικρή ντεντέκτιβ στο γραφείο του επάνω στον πύργο, ο μηχανολόγος Φερδινάνδος φον Ζέπελιν, ο οποίος θα την βοηθήσει δανείζοντάς της το αερόπλοιό του, η μαντάμ Μαρί Κιουρί, με την οποία θα αποκτήσει μια ιδιαίτερη σχέση, αλλά και ο ζωγράφος Κλοντ Μονέ, ο συγγραφέας Μαρσέλ Προυστ, ο χημικός Λουί Παστέρ, ο συνθέτης Κλοντ Ντεμπισί, οι οποίοι με κάποιες πληροφορίες διευκολύνουν την Ντιλιλί στην αποστολή που έχει αναλάβει.
Εξαιρετικής αισθητικής ταινία στην οποία κυριαρχεί το Παρίσι. Μάλιστα οι χώροι είναι ρεαλιστικοί καθώς, όπως λέει ο Οσελό, «επέλεξα αληθινές φωτογραφίες για το φόντο, γιατί το Παρίσι είναι ήδη καταπληκτικό και δεν ήθελα να το αναπαραστήσω χωρίς επιτυχία. Τράβηξα τις φωτογραφίες και αυτό ήταν αρκετό. Κάνω ανιμέισον γιατί αυτό ξέρω να κάνω, και το κάνω καλά, αλλά μου φάνηκε λογικό να δείξω απλώς αυτό που ήταν αληθινό γύρω από το ανιμέισον».
Τώρα, γιατί επέλεξε ως πρωταγωνίστρια ένα κοριτσάκι, ο σκηνοθέτης δηλώνει πως βρίσκει τα παιδιά συναρπαστικά: «Ξεκινούν φρέσκα και αθώα την ταινία, όπως και στη ζωή. Ζουν τα πράγματα πιο έντονα από τους ενήλικες και ταυτίζομαι μαζί τους. Μερικές φορές νιώθω σαν τον τρελό του χωριού, μπορώ εύκολα να μπω στην θέση τους, να βλέπω τα πράγματα όπως είναι πραγματικά, να τα λέω με το όνομά τους, όπως εκείνα. Είναι κάτι το ιδανικό για μένα», λέει.
Λέει όμως κάτι ακόμη ο Μισέλ Οσελό όσον αφορά το θέμα της ταινίας: «Αυτό που με συγκλονίζει είναι το πόσο φρικτά φέρονται οι άνδρες στις γυναίκες και τα μικρά κορίτσια. Κάθε τρεις μέρες, στη Γαλλία, μία γυναίκα δολοφονείται από τον σύντροφό της. Ο αριθμός είναι ακόμη μεγαλύτερος σε άλλες χώρες, όπου ο θύτης μπορεί να είναι ο πατέρας, ο αδελφός ή ακόμη και ο γιος του θύματος. Αν μετρήσουμε τους θανάτους παγκοσμίως, η θνησιμότητα των γυναικών είναι υψηλότερη των στρατιωτών. Αποφάσισα να μιλήσω για το θέμα αυτό, αλλά -μην ανησυχείτε- το προσέγγισα με έναν ανάλαφρο, ευφάνταστο τρόπο! Αισθάνομαι ότι έχουμε την επιλογή ανάμεσα σε δύο κουλτούρες: μια κοινωνία ανοιχτή, όπου οι άνδρες και οι γυναίκες εξελίσσονται μαζί, και μια κοινωνία κλειστή όπου ο μισός πληθυσμός καταπιέζει τον άλλο μισό».
strakersan@gmail.comkersanidis.wordpress.com ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ
«Γυναίκα σε πόλεμο» (Kona fer istrid) του Μπένεκτιτ Έρλινγκσον: Η 50χρονη Χάλα αγωνίζεται μόνη της για να σώσει τη φύση της πατρίδας της Ισλανδίας από τη βιομηχανία αλουμινίου. Διευθύντρια χορωδίας και παθιασμένη ακτιβίστρια, με μια σειρά από δολιοφθορές προσπαθεί να ματαιώσει τα σχέδια της κυβέρνησης για επέκταση της βιομηχανίας αλουμινίου. Κάποια στιγμή αποφασίζει και καταφέρνει με μια ενέργεια της να σταματήσει τη λειτουργία του εργοστασίου. Ενώ όμως σχεδιάζει τις μελλοντικές της πράξεις θα πάρει ένα γράμμα που περίμενε από καιρό και θα αναγκαστεί να αλλάξει προτεραιότητες. Πρόκειται για τη θετική απάντηση στο αίτημά της για τεκνοθεσία. Η Χάλα μια αγωνίστρια της ζωής πρέπει να αποφασίσει πως θα συνεχίσει από δω και πέρα. Με αρκετά βραβεία αλλά και με ενθουσιώδεις κριτικές από το κοινό και τους κριτικούς, η ταινία του Έρλινγκσον ανοίγει ζητήματα και θέτει ερωτήματα. Μια τρυφερή, ανθρωπιστική και κοινωνική ταινία από την οποία δεν λείπει το χιούμορ.
«Μαίρη, η βασίλισσα της Σκοτίας» (Mary, Queen of Scots) του Τζόσι Ρουρκ: Στα 15 της χρόνια η Μαίρη παντρεύεται το βασιλιά της Γαλλίας αλλά, όταν στα 18 μένει χήρα, επιστρέφει στη Σκοτία για να διεκδικήσει το θρόνο της πατρίδας της. Όμως οι συντηρητικές δυνάμεις, με επικεφαλής τον ετεροθαλή αδελφό της, ο οποίος επιβουλεύεται το θρόνο, θεωρούν πως δεν μπορεί μια γυναίκα να διοικήσει τη χώρα. Προβλήματα αντιμετωπίζει και η Ελισάβετ, βασίλισσα της Αγγλίας και της Σκοτίας, η οποία πιέζεται να παντρευτεί για χάρη του θρόνου. Οι δυο γυναίκες αλληλοθαυμάζονται αλλά η σχέση τους είναι γεμάτη αντιφάσεις καθώς η καχυποψία και ο φόβος συνυπάρχουν με τη γοητεία. Αντίπαλες στην εξουσία και στην αγάπη, γυναίκες με εξουσία σε έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, οι δυο τους πρέπει να αποφασίσουν πώς θα παίξουν το παιχνίδι του γάμου έναντι της ανεξαρτησίας, καθώς τα αιμοδιψή ένστικτα των αυλικών τους μπαίνουν ανάμεσά τους.
«Χοντρός και λιγνός» (Stan and Olli) του Τζον Σ. Μπερντ: Ο Τζον Σ. Μπερντ μάς αφηγείται μια περιοδεία που ο Σταν (Λιγνός) και ο Όλι (Χοντρός) κάνουν στη Μεγάλη Βρετανία. Το αρχικό μούδιασμα θα μετατραπεί σύντομα σε πραγματικό θρίαμβο, αφού οι θαυμαστές τους θα τους αποθεώσουν. Καθώς η περιοδεία φτάνει στο φινάλε της, οι δύο άνδρες αντιλαμβάνονται πως η καριέρα τους τελειώνει και μέσα από αυτή τη διαδικασία θα επαναπροσδιορίσουν τη βαθιά τους σχέση και τη δυνατή φιλία που τους κράτησε μαζί τόσα πολλά χρόνια.
«Πιστό αντίγραφο» (Replicas) του Τζέφρι Ναχμάνοφ: Ο Γουίλιαμ Φόστερ, ερευνητής νευροχειρουργός, βρίσκεται μπροστά σε μία μεγάλη επιτυχία. Τη μεταμόσχευση ανθρώπινης συνείδησης σε κομπιούτερ. Τότε θα χάσει την οικογένειά του σε ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Μέσα στην απόγνωση θα προσπαθήσει να κλωνοποιήσει τα σώματα των αγαπημένων του παραβαίνοντας τόσο τους νόμους όσο και την επιστημονική δεοντολογία. Το δράμα θα γίνει ακόμη μεγαλύτερο όταν ανακαλύπτει πως έχει τη δυνατότητα να «επαναφέρει» μόνον τρεις από τους τέσσερις αγαπημένους του που έχασε.
«Χίτλερ εναντίον Πικάσο και των άλλων» (Hitler versus Picasso and the others) του Κλαούντιο Πόλι: Ο Τόνι Σερβίλο αφηγείται την αληθινή ιστορία των αριστουργημάτων που αρπάχτηκαν, απαγορεύτηκαν και εκδιώχθηκαν κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα από τους ναζί. Το 1937, το χιτλερικό καθεστώς διοργάνωσε μια έκθεση για την «εκφυλισμένη τέχνη» με σκοπό να την διασύρει, ενώ παράλληλα και σε κοντινή απόσταση διοργάνωσε μια έκθεση η οποία αναδείκνυε -κατά την άποψή τους- την τέχνη της αγνής Άρειας φυλής. Την ίδια περίοδο, ξεκινούσε η λεηλασία κλασικών έργων τέχνης, αριστουργημάτων που θα καταλάμβαναν τους χώρους ενός μουσείου στο Λιντζ της Αυστρίας, το οποίο ο Χίτλερ φαντασιωνόταν ως ένα καινούργιο Λούβρο. Όσο για τα «εκφυλισμένα έργα» θα έμπαιναν σε δημοπρασία και από τα έσοδα θα αγοραζόταν εγκεκριμένα από το καθεστώς έργα τέχνης. Ντοκιμαντέρ.
«Εγώ, η Όλγα» (Ja, Olga Hepnarova) των Πετρ Κάζντα και Τόμας Βάινρεμπ: Ο Όλγα Χεπνάροβα ήταν ένα δειλό παιδί το οποίο μεγάλωσε σε ένα αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον, ενώ στο σχολείο έπεσε θύμα εκφοβισμού. Όλα αυτά σταδιακά μετατράπηκαν σε μίσος για τους ανθρώπους και την κοινωνία, με αποτέλεσμα να καταλήξουν στην αιματηρή εκδίκησή της. Έτσι στις 10 Ιουλίου 1973, η 22χρονη Όλγα άρπαξε ένα φορτηγό στο κέντρο της Πράγας και πατώντας γκάζι έπεσε επάνω στο πλήθος σκοτώνοντας 8 ανθρώπους και τραυματίζοντας άλλους 12. Εξαιρετική ταινία που προσπαθεί να διεισδύσει στην ψυχοσύνθεση της Όλγας, η οποία ακόμη και στη διάρκεια της δίκης της παρέμεινε σκληρή και προκλητική ζητώντας μάλιστα την καταδίκη της.
«Το νησί της αποπλάνησης» (Serenity) του Στίβεν Νάιτ: Ο καπετάνιος ενός αλιευτικού αποσύρεται σε ένα μικρό νησί στην Καραϊβική θάλασσα. Όμως, όταν η πρώην γυναίκα του ανακαλύπτει που βρίσκεται και αποφασίζει να τον επισκεφτεί και να του ζητήσει να την βοηθήσει, το μυστηριώδες και σκοτεινό παρελθόν του θα έρθει να τον στοιχειώσει.
Σινεφίλ