Καμία Βαϊμάρη. Βαϊμάρη τέλος. Τώρα περάσαμε στην εποχή της κρίσης του μεγαλείου του στρατάρχη Πεταίν.
Ξύπνησε ο Κωνσταντίνος Μπογδάνος ένα πρωί κι είπε πουταναολα, κυβέρνηση Βισσύ, πάμε να ακούσουμε από τα μεγάφωνα κάθε γειτονιάς και κάθε ρούγας των Ύμνο των SS. Τέτοιες μέρες ζούμε, μέρες 194κάτι, τότε που ανθρωπότητα μπορούσε να επιλέξει ανάμεσα στην Κική και την Σβάστικα και πήγε στη Σβάστικα. Να δοκιμάσει, ίσως, κάτι καινούριο.
Ε, τώρα η ελληνική πολιτική ακροδεξιά μπάντα, κάνει αναπαλαίωση. Να, ας πούμε με την Βόρεια Μακεδονία. Tους έπιασε φρενίτιδα μην και ξυπνήσει ο Μαρμαρωμένος Τίτο και θελήσει να πάρει τη Θεσσαλονίκη.
Τίποτα, είναι περίεργοι καιροί, καιροί μεταιχμιακοί. Κι όπως τους κοιτάς κι όπως τους κοιτάω, οι καιροί πάνε για φούντο της πραγματικότητας όπως την ξέρουμε. Ο κόσμος των δικαιωμάτων κι εκείνος των παζολινικών μορφών, πάνω χέρι, παραπάνω χέρι και κάτω από τα χέρια τα θύματα του καθεστώτος.
Στο Salo: 120 Ημέρες στα Σόδομα ο Παζολίνι περιγράφει τα βασανιστήρια των νεαρών της κατώτατης τάξης με ένα τρομερό κυνισμό: Οι βασανιστές τους, η ανώτερη τάξη, ακούνε κλασική μουσική ενόσω εξοντώνουν πρώτα ψυχικά, μετά σωματικά τους νέους.
Ε, τώρα δεν ακούν απαραιτήτως κλασική μουσική, αλλά παραμένουν πολύ, πολύ άριστοι. Πιο άριστοι από τον καθένα.
Μόνο να, εκτός από τις μέρες της κυβέρνησης τους Βισσύ, είμαστε και στις ημέρες της δημόσιας άποψης, χωρίς να πειράζει κιόλας. Κι έτσι, πολύ τυπικά, πολύ καθημερινά μπορείς να διαβάσεις τα πάντα. Μπορείς να διαβάσεις τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο να γράφει -και να μπορέσει να ισχυριστεί πως αστειεύεται, αν το θελήσει- ότι άμα ψηφίσετε σωστά, όλα γίνονται. Ακόμα και τανκς. Μπορείς να ακούσεις βουλευτές να ονειρεύονται Μακρονήσους, να ονειρεύονται μισθούς των 300 ευρώ και ιδιωτικοποιημένη Υγεία. Ψωμολυσσάς; Αμ, τι να σου κάνω που δεν είσαι άριστος.Των άριστων τα πιάτα γεμίζουν από μόνα τους, εξάλλου.
Και τα δημόσια σχολεία θα εντοπίζουν τα άριστα παιδιά, το είπε κι ο Κυριάκος. Θα τα εντοπίζουν και μετά θα τα ανεβάζουν κοινωνική τάξη. Πεταίν ο Μπογδάνος, Πλάτωνας ο Κυριάκος.
Κι η Ασφάλεια, η ανομία, ο τρόμος, τρόμος παντού, ποια προβλήματα σου έχουν μείνει πριν ξεψυχήσεις, τελικά ποια είναι; Τα λεσβιακά φιλιά στους δρόμους και τα Εξάρχεια.
Είναι οι καιροί πολύ περίεργοι. Και τα εργαλεία μας σκούριασαν και οι απέναντι άνοιξαν πλώρη προς το φυσικό τους περιβάλλον, θα γυρίσουν καμιά μέρα οι δεξιοί στα τραπέζια τα οικογενειακά και θα ψάχνονται πώς τους ξέφυγε έτσι η κατάσταση. Άσχημοι καιροί είναι κι όμως, τρέμω τι θα γίνει αν γυρίσουν τούμπα, αν η δική μας βάρκα βυθιστεί και κερδίσει το Μεγάλο Κακό, το μίσος, η εξόντωση.
Όλγα Στέφου