Τον θυμάμαι από τα χρόνια του ΚΚΕ εσωτερικού, τότε που παλεύαμε για την κομμουνιστική ανανέωση και ολόκληρη η ζωή βρισκόταν μπροστά μας. Κι ύστερα από τη διάσπαση του 1987, όταν συνεχίσαμε μαζί στο ΚΚΕ εσωτερικού/ Ανανεωτική Αριστερά.
Βέβαια εκείνος ήταν πιο παλιά καραβάνα, αφού είχε ενταχθεί στην Αριστερά από τα χρόνια των Λαμπράκηδων.
Ο Ανέστης αρθρογραφούσε τακτικά στην «Εποχή» και θυμάμαι τα κείμενά του (σεντόνια, όπως τα λέγαμε), που δημιουργούσαν πονοκέφαλο στη σύνταξη της εφημερίδας, λόγω της μεγάλης έκτασής τους.
Αργότερα οι δρόμοι μας χωρίσανε, εκείνος βρέθηκε στο ΝΑΡ ενώ εμείς συνεχίσαμε μέσα από τις γραμμές της ΑΚΟΑ.
Συναντηθήκαμε ξανά στις αρχές της δεκαετίας του 2000 όταν ξεκινούσε η προσπάθεια για τη δημιουργία ενός χώρου συνάντησης των δυνάμεων της Αριστεράς. Ήταν η ιδέα που γέννησε τον ΣΥΡΙΖΑ και που μας έφερε πάλι κοντά, την οποία ο Ανέστης υπηρέτησε με συνέπεια και ανιδιοτέλεια όπως έκανε σε όλη του τη ζωή.
Μετά από τα όσα συνέβησαν εκείνο το αξέχαστο καλοκαίρι του 2015, οι δρόμοι μας χωρίσανε ξανά αφού ο Ανέστης επέλεξε να συνεχίσει τον αγώνα του μέσα από τις γραμμές της ΛΑΕ.
Πάντως όλο αυτό το διάστημα συνεχίσαμε να συναντιόμαστε στις κινηματογραφικές αίθουσες που τόσο αγαπούσαμε και οι δύο και πάντα ανταλλάσσαμε απόψεις για τις ταινίες που είχαμε δει.
Ο θάνατος του Ανέστη Ταρπάγκου, ήρθε να μας υπενθυμίσει αφενός τη ματαιότητα της άγονης αντιπαλότητας αφετέρου την ουσία των πραγμάτων, η οποία βρίσκεται στην κοινή μας πορεία και τους κοινούς μας αγώνες.
Προσωπικά θα θυμάμαι πάντα με σεβασμό και αγάπη τον ανιδιοτελή σύντροφό μου, Ανέστη Ταρπάγκο.
Στράτος Κερσανίδης