Εχοντας μπροστά μας τη σύντομη προεκλογική περίοδο των ευρωεκλογών, παρατηρούμε μια αποκαρδιωτική εικόνα όπου κυριαρχούν οι ψευδείς κατασκευασμένες ειδήσεις, τα χτυπήματα κάτω από τη μέση, η δολοφονία χαρακτήρων και, ως παρονομαστής όλων αυτών, μια ζοφερή εμπάθεια που δηλητηριάζει και ακυρώνει την πολιτική αντιπαράθεση των κομμάτων. Στην περασμένη «Εποχή», ο βαθύς και προσεκτικός στις αναλύσεις του Μπάμπης Γεωργούλας αναφέρεται στην πορεία κατάρτισης του ευρωψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ και θέτει τα παρακάτω καίρια ερωτήματα:
«Πώς πρέπει να συγκροτείται ένα ψηφοδέλτιο, ώστε να πείσει για τη σοβαρότητα αυτών που το προτείνουν, για το συγκεκριμένο πολιτικό στίγμα που δίνει και για την αποτελεσματικότητα των προτεινόμενων για εκλογή; Πώς και από ποιον προτείνονται τα συγκεκριμένα πρόσωπα; Πώς και από ποιον επιλέγονται ως υποψήφιοι τελικά; Σε ποια πολιτική λογική εντάσσεται κάθε επιλογή και ο τελικός συνδυασμός των υποψηφίων; Τι μηνύματα επιδιώκεται να στείλουν και σε ποιους ακριβώς; Ποια λογική επιβάλλει να δίνονται τμηματικά τα ονόματα των υποψηφίων και όχι συνολικά, σαν μια πρόταση συνεκτική; Τελικά, αυτούς στους οποίους κάνουμε την τιμή και αναθέτουμε το καθήκον να εκπροσωπήσουν στην ευρωβουλή την ελληνική αριστερά, τους βλέπουμε απλώς σαν κράχτες για τη συγκέντρωση εκλογικής πελατείας, σαν ένα είδος ατραξιόν, ή σαν εκφραστές μιας πολιτικής αντίληψης και μιας δυναμικής, μιας πρότασης που θέλουμε να πείσει τους πολίτες και όχι να θαμπώσει τον “πελάτη”;»
Αρκεί, όμως, απλώς να τίθενται αυτά τα ερωτήματα, όλοι να γνωρίζουμε τις απαντήσεις τους αλλά να μην τις λέμε ανοιχτά; Γιατί η πηγή του προβλήματος δεν είναι τωρινή, έχει ένα χρονικό βάθος κι από εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε. Από τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να οικοδομείται ως αρχηγικό κόμμα στο οποίο τη θέση των οργάνων πήρε μια παντοδύναμη ηγετική ομάδα γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα. Στις προηγούμενες ευρωεκλογές, ποιος έκανε την επιλογή των υποψηφίων από την οποία προέκυψε ευρωβουλευτής ο βαθύτατα συντηρητικός Κώστας Χρυσόγονος ο οποίος ετοιμάζει την υποψηφιότητά του με τη Νέα Δημοκρατία; Ποιος έχει τη βασική ευθύνη για την απαξίωση και την ανυπαρξία της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ η οποία θα έπρεπε να είχε την αρμοδιότητα της επιλογής των υποψηφίων; Ποιος αγνόησε την πλειοψηφία της Κεντρικής Επιτροπής το καλοκαίρι του 2015 και ακύρωσε παράλληλα την ετυμηγορία του δημοψηφίσματος; Ποιος επέβαλε επανάληψη ψηφοφορίας του οργάνου γιατί τόλμησε να βγάλει διαφορετική απόφαση από αυτήν που πρότεινε η ηγεσία; Όσο και αν διατείνεται ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης ότι γίνονται προσπάθειες να λειτουργήσουν οι οργανώσεις και τα όργανα του κόμματος, το μοντέλο είναι τέτοιο που εξυπηρετείται μόνο από οργανώσεις σφραγίδες στην υπηρεσία μιας παντοδύναμης, αδιαφανούς κι ανεξέλεγκτης ηγετικής ομάδας. Το διαχρονικό αίτημα της δημοκρατικής λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ έχει πια μείνει στα αζήτητα. Τι κι αν από την πρώτη περίοδο του ΣΥΡΙΖΑ των συνιστωσών, συζητιόταν έντονα η έλλειψη οντότητας των μελών του ΣΥΡΙΖΑ; Μετά το πρώτο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος, τα δικαιώματα των μελών του κόμματος έμελε να είναι διακοσμητικά, να παραμείνουν κενό γράμμα και να μην επηρεάζουν ούτε στο ελάχιστο τις αποφάσεις και την πολιτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλα τα βασικά ζητήματα, όπως το καθαρά κεντροαριστερό Προοδευτικό Μέτωπο και οι επιλογές των υποψηφίων ευρωβουλευτών, τα μέλη, οι οργανώσεις και τα όργανα του ΣΥΡΙΖΑ παίζουν τον άχαρο και υποτιμητικό ρόλο του παθητικού αποδέκτη και χειροκροτητή των αποφάσεων της ηγετικής ομάδας και του Αλέξη Τσίπρα. Όλα καθορίζονται από τη νομή της εξουσίας και από τους αγοραίους μηχανισμούς του σταρ-σίστεμ, κι αυτό δεν μπορεί να έχει σχέση με την Αριστερά. Ας δούμε, λοιπόν, τα πράγματα όπως είναι: ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μορφοποιηθεί πλέον ως ένα κεντροαριστερό κόμμα, στα χνάρια της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και λειτουργεί με ένα στεγανό αρχηγικό μοντέλο που δεν δίνει κανένα περιθώριο εσωκομματικών δημοκρατικών δικαιωμάτων. Αυτά τα ρεφορμιστικά χαρακτηριστικά ενυπήρχαν στο πολιτικό του DNA, ως κληρονομιά της Ανανεωτικής Αριστεράς, και παγιώθηκαν με την καθιέρωσή του ως κόμμα εξουσίας σε ένα φθαρμένο, δικομματικό σκηνικό του αστικού συστήματος.
Ο δικηγόρος του διαβόλου