Η ματαίωση του συνεδρίου της ΓΣΕΕ έφερε στην επιφάνεια τη νοσηρή κατάσταση που επικρατούσε στο επίσημο συνδικαλιστικό κίνημα και μάλιστα στο ανώτερο επίπεδο, στην ίδια τη διοίκηση της ΓΣΕΕ.
Η διοίκηση αυτή –όχι μόνο των τελευταίων χρόνων– είχε εντελώς αποξενωθεί από τους εργαζόμενους και φυσικά από τα προβλήματά τους. Στάθηκε ανίκανη –παρά τις τεράστιες θεσμικές δυνατότητες που είχε και όχι μόνο– να παρέμβει και να συμβάλει στις νέες συνθήκες που διαμορφώθηκαν.
Επιβίωνε χάρις σε ένα σκληρό, καλοκουρδισμένο και καλολαδωμένο μηχανισμό. Είχε σαν σκοπό της να αναπαράγεται, χωρίς, όμως, προοπτική. Από την άλλη, το ΠΑΜΕ, ακολουθώντας μια συνδικαλιστική πολιτική και τακτική, που όσο κι αν ψάξει κάποιος στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος, δεν πρόκειται να τη συναντήσει, παρακολουθεί τα γεγονότα και καταγγέλλει, χωρίς όμως «να βουτάει τα χέρια του στα λασπόνερα», για να λύσει προβλήματα. Νιώθει –και τελευταία ακούγεται περισσότερο– ότι ο ορίζοντάς του στενεύει. Κάτι, λοιπόν, θα έπρεπε να κάνει...
Η αγωνία της ύπαρξηςΤο συνέδριο της ΓΣΕΕ ήταν μια καλή ευκαιρία, για να δείξει ότι υπάρχει, και φυσικά να διεκδικήσει ένα κάποιο ρόλο παραπάνω. Πώς όμως; Ανακαλύπτοντας τις λαθροχειρίες των άλλων. Γνωστές, άλλωστε, αφού και οι ίδιοι συχνά τις ανέχθηκαν. Με συνέπεια να καθηλώσουν οργανωτικά το κίνημα (δεν προχώρησαν σε καμία αλλαγή και οι αποφάσεις παρέμειναν στα συρτάρια) και να το απαξιώσουν.
Τι απέμενε, λοιπόν; Η δυναμική παρέμβαση που ξεκίνησε από το συνέδριο των ομοσπονδιών (π.χ. των ιδιωτικών υπαλλήλων) και τα εργατικά κέντρα.
Η τελευταία πράξηΣτην τελικά φάση, στο συνέδριο, παίχτηκε η τελευταία πράξη του δράματος –με τη ματαίωση του συνεδρίου στην Καλαμάτα, την κατάληψη των γραφείων της ΓΣΕΕ και τελευταία με τα γεγονότα στη Ρόδο. Στη διάρκεια αυτών των επεισοδίων η διοίκηση της ΓΣΕΕ απέφυγε να πάρει πρωτοβουλίες, να δείξει με πλήρη διαφάνεια ότι πράγματι προχωράει σε ένα ανόθευτο συνέδριο. Πώς να το πράξει, άλλωστε, αυτό;
Τα θλιβερά και απαράδεκτα γεγονότα στη Ρόδο ανέδειξαν για μια ακόμα φορά τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος, που θεωρούσε τη χώρα μας τσιφλίκι του, και στην προοπτική να χάσει αυτό το τσιφλίκι θολώνει το μυαλό του, παραλογίζεται. Έτσι, ακούστηκαν όλα αυτά περί μαφιόζων, μπράβων, τα περί «παραστρατιωτικής οργάνωσης του ΠΑΜΕ» κ.λπ. Σ΄ αυτό τον παροξυσμό καταγγελιών δεν θα μπορούσε να παραμείνει απ’ έξω η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που «δεν προστάτευσε το συνέδριο» (!), όπως τόνισε η ΝΔ και η εκπρόσωπος του ΚΙΝΑΛ, ενώ για τον Δ. Κουτσούμπα, «ο ΣΥΡΙΖΑ κάλυψε και ανέχθηκε τη συνδικαλιστική μαφία...».
Η ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθείΌλ΄ αυτά θα μπορούσαν να αποτελέσουν μια καλή ύλη για τις παλιές καλές θεατρικές επιθεωρήσεις. Δυστυχώς, έχουμε να κάνουμε με ένα ιστορικό θεσμό, αναγκαίο και για το σήμερα και το αύριο των εργαζομένων.
Η ΓΣΕΕ θα μπει, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, σε νέες περιπέτειες με το διορισμό μια νέας διοίκησης, που θα αναλάβει να συμμαζέψει την κατάσταση, να δημιουργήσει τις δημοκρατικές προϋποθέσεις για την πραγματοποίηση ενός δημοκρατικού -αδιάβλητου- με πλήρη διαφάνεια συνεδρίου. Για ένα τέτοιο συνέδριο χρειάζονται δυνάμεις νέες, με φρέσκες ιδέες, με πολιτική και συνδικαλιστική βούληση, που θα δράσουν καταλυτικά. Η μόνη ελπίδα και ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί. Και αυτή την ευκαιρία θα πρέπει να αδράξουν οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς, ανεξάρτητα από συνδικαλιστικές οργανώσεις και διαφορετικές προσεγγίσεις, για να οικοδομήσουν ένα πραγματικό, ριζοσπαστικό κίνημα. Ένα κίνημα που θα στηρίζεται στις ταξικές παραδόσεις, τις καλύτερες παραδόσεις του δημοκρατικού συνδικαλιστικού κινήματος, που θα δει με καθαρή ματιά τη σημερινή δύσκολη κατάσταση.
Όσο για τη μέχρι σήμερα ηγεσία της ΓΣΕΕ, θα είναι καλό για την ίδια να διευκολύνει την ομαλοποίηση της κατάστασης, για να αποφευχθούν παραπέρα παρενέργειες. Θα είναι η καλύτερη υπηρεσία που έχει να προσφέρει.
Μ. Αρβανίτης