«HOLY BOOM»Ανθρώπινο μωσαϊκό στη σύγχρονη Αθήνα
Του Στράτου ΚερσανίδηΗ Αθήνα είναι μια σύγχρονη ευρωπαϊκή μητρόπολη η οποία βρίσκεται στο σταυροδρόμι που ενώνει τρεις ηπείρους. Ως εκ τούτου δεν θα μπορούσε -λαμβάνοντας υπόψη και τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο- παρά να υποδεχτεί ανθρώπους οι οποίοι ζητούν το αυτονόητο: να ζήσουν! Μια τέτοια ιστορία ανθρώπων, αφηγείται η Μαρία Λάφι στην ταινία της «Holy boom», η οποία προβλήθηκε στο 59 Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης τον περασμένο Νοέμβριο.
Ο 16χρονος Ιγκέ είναι από τις Φιλιππίνες και ζει με τους γονείς του οι οποίοι διατηρούν εστιατόριο. Ο Μανού είναι από την Αφρική, συγκατοικεί με την κοπέλα του, την Λένα η οποία το έχει σκάσει από το σπίτι της και έχει ύποπτα πάρε-δώσε. Η Άντια είναι από την Αλβανία και ζει σε ένα υπόγειο μαζί με το μωρό της και χωρίς διαβατήριο που το κρατούν κάποιοι μαφιόζοι. Η Θάλεια είναι μια ηλικιωμένη Ελληνίδα η οποία έχει ένα μικρό εργαστήριο επισκευής ρούχων. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι μένουν στην ίδια πολυκατοικία κάπου στην Αθήνα. Όταν ένα βράδυ, κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας του χριστιανικού Πάσχα, ο Ιγκέ ανατινάζει με τους φίλους του το ταχυδρομικό κουτί στη γειτονιά του, θα επηρεαστούν οι ζωές όλων. Γιατί μαζί με το κουτί θα καεί το LSD που περιμένει ο Μανού, τα έγγραφα που χρειάζεται η Άντια και ένα γράμμα για τη Θάλεια από το χαμένο παιδί της. Οι ζωές όλων αυτών των ανθρώπων αλληλοεπηρεάζονται, σχέσεις δοκιμάζονται και νέες σχέσεις δημιουργούνται σε μια ταινία σκηνοθετημένη με νεύρο και με έντονη κοινωνική ματιά σε μια πολυεθνική Αθήνα που αλλάζει. Η σκηνοθέτιδα προσεγγίζει τους ήρωές της με αγάπη, ευαισθησία και διακριτικότητα. Με ένα πολύ ωραίο και καλά δομημένο σενάριο, με δυνατούς και ξεκάθαρους χαρακτήρες ενταγμένους σε ένα απολύτως ρεαλιστικό πλαίσιο, αλλά και με μια σκηνοθεσία στιβαρή και μετρημένη, η Λάφι κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών.
«Πρόκειται για μια θαρραλέα προσπάθεια να αποτυπώσει τις προκλήσεις της μετανάστευσης σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα», έλεγε το σκεπτικό της κριτικής επιτροπής στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Τιράνων, όπου η ταινία κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Βαλκανικής Ταινίας.
Πρώτευσε επίσης στα φεστιβάλ της Σαραγόσα (Ισπανία), της Φεζ (Μαρόκο) και του Ασουάν (Αίγυπτος). Ακόμη κέρδισε το πρώτο βραβείο αλλά και το βραβείο κοινού στο Φεστιβάλ Κυπριακού και Ελληνικού Κινηματογράφου Βαρκελόνης.
strakersan@gmail.comkersanidis.wordpress.com «Η ΤΕΧΝΗ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ»
Η ζωή ως θέατρο
Το θέατρο, λένε, αντιγράφει τη ζωή. Το σίγουρο όμως είναι πως η ζωή δεν είναι θέατρο. Τώρα γιατί ο Νίκος Κορνήλιος επέλεξε να δώσει στην ταινία του τον «προκλητικό» τίτλο «Η τέχνη καταστρέφει», μάλλον μόνον βλέποντάς την θα λάβετε την απάντηση. Χωρίς κι αυτό να είναι σίγουρο. Πάντως ο ίδιος ο σκηνοθέτης, σημειώνει: «Η τέχνη, ως γνωστόν, σώζει. Επίσης, πίσω από την τέχνη -την ισχυρότερη μορφή εξουσίας, τη λεγόμενη «πνευματική»- έχουν καλυφθεί εγκλήματα κατά της ζωής ανθρώπων που βρέθηκαν δίπλα στους καλλιτέχνες. Ιδιαίτερα οι «μεγαλοφυείς» δημιουργοί χαίρουν μιας ιδιότυπης ασυλίας, της ασυλίας του Ωραίου. Αυτή η αντίφαση -να δημιουργείς ομορφιά σκορπίζοντας γύρω καταστροφή- είναι το θέμα αυτής της ταινίας μέσα από τις σχέσεις μιας οικογένειας ηθοποιών».
Ενώ αναρρώνει μετά από έμφραγμα, ένας διάσημος ηθοποιός ζητά από τις δυο του κόρες, οι οποίες προέρχονται από διαφορετικές γυναίκες, να ανεβάσουν μια παράσταση του «Μάκβεθ». Μια παράσταση που θα σκηνοθετήσει ο ίδιος και θα πρωταγωνιστεί αυτός και οι κόρες του. Οι πρόβες αρχίζουν και μέσα από αυτές θα αναδυθεί το παρελθόν που τους έχει σημαδέψει ανεξίτηλα.
Χρησιμοποιώντας ως όχημα την τέχνη, ο Νίκος Κορνήλιος επιχειρεί μια καταβύθιση μέσα στην ανθρώπινη ψυχή. Το ανέβασμα ενός θεατρικού έργου, οι θεατρικοί ρόλοι και οι αληθινοί ρόλοι της ζωής εμπλέκονται και όσο η διαδικασία των προβών προχωρά η ατμόσφαιρα ηλεκτρίζεται.
Ο Κορνήλιος σκηνοθετεί ένα πολύ δυνατό ψυχολογικό θρίλερ. Με χειρουργικό τρόπο ακολουθεί τις σχέσεις των τριών πρωταγωνιστών, υφαίνει το πλέγμα των σχέσεων και τη συνεχή αποδόμησή τους. Δύσκολο εγχείρημα αλλά ο σκηνοθέτης τα πηγαίνει πολύ καλά και βγαίνει, όχι απλά αλώβητος, αλλά δικαιωμένος.
Προβλήθηκε στο 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το Νοέμβριο του 2017.
Στρά. Κερ. ΟΙ ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ«Hellboy: Ξαναγύρισα από την κόλαση» (Hellboy) του Νιλ Μάρσαλ: Ο Hellboy επιστρέφει από την κόλαση στην Αγγλία με σκοπό να αντιμετωπίσει την αιμοβόρα Νίμουε. Η Νίμουε γνωστή από το μύθο του βασιλιά Αρθούρου, ως σύντροφος του μάγου Μέρλιν, καταφέρνει να δραπετεύσει από τη φυλακή και σχεδιάζει να καταστρέψει την ανθρωπότητα.
«Styx» του Βόλφγκανγκ Φίσερ: Η Ρίκε, μια πετυχημένη γυναίκα η οποία εργάζεται στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών, έχει ένα όνειρο: Να ταξιδέψει μόνη με ένα ιστιοπλοϊκό μέχρι τη Νήσο της Αναλήψεως στον Νότιο Ατλαντικό Ωκεανό. Αφού έχει προετοιμαστεί κατάλληλα, η Ρίκε επιβιβάζεται στο πλοιάριό της και ξεκινά για το μεγάλο, επίπονο και επικίνδυνο ταξίδι, ένα ταξίδι ζωής και αυτογνωσίας. Καταμεσής του ωκεανού πέφτει σε μια άγρια καταιγίδα η οποία την οδηγεί κοντά σε ένα ακυβέρνητο αλιευτικό πλοίο, μέσα στο οποίο βρίσκονται στοιβαγμένοι καμιά εκατοσταριά άνθρωποι. Πρόκειται για μετανάστες οι οποίοι επιβιβάστηκαν στο αλιευτικό το οποίο όμως έμεινε ακυβέρνητο λόγω της καταιγίδας. Η ακτοφυλακή αργεί να εμφανιστεί και η Ρίκε βρίσκεται μπροστά σε μια πολύ δύσκολη, σχεδόν αδιέξοδη κατάσταση. Συγκλονιστική ταινία με θέμα το τεράστιο ζήτημα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης.
«Αμάντα» (Amanda) του Μίκαελ Χερς: Ο Νταβίντ Σορέλ, ένας νεαρός στο Παρίσι, απολαμβάνει τη ζωή του. Χωρίς σταθερή δουλειά, χωρίς σταθερή σχέση, ο Νταβίντ θα αναγκαστεί ξαφνικά να αναλάβει ευθύνες που δεν μπορούσε να φανταστεί. Ο αναπάντεχος χαμός της αδελφής του θα τον μετατρέψει σε κηδεμόνα της μικρής του ανιψιάς, της Αμάντα. Πελαγωμένος αρχικά θα αρχίσει να γίνεται υπεύθυνος ενώ ο δεσμός του με την Αμάντα γίνεται όλο και πιο δυνατός.
«Πώς να εκπαιδεύσετε το δράκο σας 3» (How to train your dragon: The hidden world) του Ντιν Ντεμπλουά: Ο επικεφαλής και κυβερνήτης του Μπερκ, έχοντας την Άστριντ στο πλευρό του, έχει δημιουργήσει μια καλά κρυμμένη ουτοπία δράκων, όπου μπορούν να ζουν ελεύθεροι και σε πλήρη αρμονία με το περιβάλλον τους. Όμως, ο κίνδυνος δεν θα αργήσει να εμφανιστεί και η πιο σκοτεινή απειλή θα ταράξει την ισορροπία της καλά κρυμμένης αυτής πόλης.
«Με άλλο πρόσωπο» (Twarz) της Μαλγκορζάτα Σιμόφσκα: Ο Γιάτσεκ εργάζεται σε ένα εργοτάξιο το οποίο κατασκευάζει το μεγαλύτερο άγαλμα του Χριστού στον κόσμο! Όταν δεν είναι στη δουλειά ασχολείται με τις δύο μεγάλες του αγάπες: τη χέβι μέταλ και το σκύλο του! Όμως ένα εργατικό ατύχημα θα αλλάξει τελείως τη ζωή του καθώς θα τραυματιστεί σοβαρά με αποτέλεσμα να παραμορφωθεί και να υποβληθεί σε εγχείρηση μεταμόσχευσης προσώπου. Είναι ο πρώτος άνθρωπος στη χώρα που κάνει μεταμόσχευση προσώπου και, ενώ γίνεται σχεδόν εθνικός ήρωας, ό ίδιος δεν μπορεί να συνηθίζει στην ιδέα πως αυτό που βλέπει στον καθρέφτη δεν είναι το δικό του πρόσωπο.
«After» της Τζένι Γκέιτζ: Η Τέσα Γιανγ, πιστή στο σχολικό της έρωτα, εισάγεται στο κολέγιο και προσηλώνεται στις σπουδές της. Όταν όμως θα γνωρίσει τον Χάρντιν Σκοτ, έναν αλαζονικό και σκληρό άνδρα από τον οποίο θα γοητευτεί, ο κόσμος της ανατρέπεται. Η Τέσα, χωρίς να το καταλάβει, θα βυθιστεί σε έναν κόσμο αυτογνωσίας και σεξουαλικής αφύπνισης ανακαλύπτοντας άγνωστες πτυχές του εαυτού της.
«Ο γαλαξίας» (La voie lactee) του Λουίς Μπουνιουέλ: Δυο ζητιάνοι, ο Πολ κι ο Ζαν, περπατούν στο μονοπάτι του Αγίου Ιακώβου. Στο δρόμο συναντούν διάφορες μορφές βγαλμένες από το Ευαγγέλιο. Το αριστούργημα του Μπουνιούελ (1969), η πιο βλάσφημη ταινία του, όπως λένε, σατιρίζει τη θρησκοληψία και τη σχέση εξουσίας και εκκλησίας.
Σινεφίλ