«1001 Γραμμάρια» (1001 Gram) του Μπεντ Χάμερ: Η Μαρίε είναι μια όμορφη αλλά αφοσιωμένη στη δουλειά της και αυστηρή επιστήμονας. Ένα ετήσιο συνέδριο για τα μέτρα και τα σταθμά, την φέρνει από την πατρίδα της, τη Νορβηγία, στο Παρίσι. Εκεί, στη γοητευτική γαλλική πρωτεύουσα, η Μαρίε θα βρεθεί αντιμέτωπη με τη ζωή και τις καταπιεσμένες επιθυμίες της. Ρομαντική κομεντί με εύστοχες πινελιές υπόγειου χιούμορ, κάτι που χαρακτηρίζει τις ταινίες των σκανδιναβικών χωρών.
«Γυναίκα από χρυσό» (Woman In Gold) του Σάιμον Κέρτις: Μετά το θάνατο της αδελφής της, η Μαρία Άλτμαν αποφάσισε να διεκδικήσει πέντε πίνακες του Κλιμτ οι οποίοι ανήκαν στην οικογένειά της αλλά τους άρπαξαν οι ναζί. Εξήντα χρόνια έχουν περάσει και οι πίνακες βρίσκονται στη Βιένη στην αίθουσα Μπελβεντέρε. Ανάμεσα στους πίνακες είναι και η «Γυναίκα από χρυσάφι», στον οποίο απεικονίζεται η θεία της Άλτμαν -αδελφή της μητέρας της- Αντέλ Μπλοχ-Μπάουερ. Αρχικά απευθύνθηκε στην κυβέρνηση της Αυστρίας, η οποία όμως δεν έδειξε καμία προθυμία να εξετάσει το αίτημά της κι έτσι αναγκάστηκε να καταφύγει στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Ως αμερικανίδα πολίτις είχε αυτό το δικαίωμα και μέσω της αμερικανικής δικαιοσύνης μήνυσε την Αυστρία. Η δικαίωση της Μαρίας Άλτμαν ήταν μια μεγάλη νίκη της δικαιοσύνης.
«Οι Εκδικητές: Η εποχή του Ούλτρον» (Avegers: Age Of Ultron) του Τζος Γουέντον: Η επιτυχία της πρώτης ταινίας της Μάρβελ οδήγησε, όπως συνηθίζεται, στη συνέχειά της. Ακολουθώντας, λοιπόν, τη συνταγή της προηγούμενης ταινίας, έχουμε ξανά τους γνωστούς υπερ-ήρωες να αναλαμβάνουν την προστασία της Γης, η οποία κινδυνεύει από τον Ούλτρον, ένα ρομπότ τελευταίας τεχνολογίας που πάσχει από μεγαλομανία! Ο Τόνι Σταρκ προσπαθεί να ενεργοποιήσει ένα πρόγραμμα τεχνητής νοημοσύνης για να διατηρήσει την τάξη αλλά ο Ούλτρον έχει άλλα σχέδια. Άιρον Μαν, Χαλκ, Κάπτεν Αμέρικα, Θορ, Μαύρη Χήρα και Χόκι αναλαμβάνουν δράση. Μόνον οι Εκδικητές μπορούν να σώσουν την κατάσταση.
«Araya» της Μαργκό Μπενασεράφ: Αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ το οποίο στο Φεστιβάλ των Κανών το 1959 μοιράστηκε το βραβείο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου, εξ ημισείας με το «Χιροσίμα, αγάπη μου», του Αλέν Ρενέ. Η σκηνοθέτιδα κατορθώνει να μετατρέψει σε κινηματογραφικό ποίημα μια ταινία γυρισμένη σε μια σκληρή και άγονη περιοχή της Βενεζουέλας, όπου οι άνθρωποι για να επιβιώσουν εργάζονταν στα αλατωρυχεία. Η Μπενασεράφ, με καταγωγή από τη Βενεζουέλα και σπουδές κινηματογράφου στο Παρίσι, καταφέρνει να παρουσιάσει τις σκληρές συνθήκες εργασίας σε έντονο κοντράστ που κόβει την ανάσα, με την κάμερά της να μας αποκαλύπτει αριστουργηματικά το τοπίο και τους ανθρώπους σε μια ταινία που συγκρίνεται με το «Η γη τρέμει» του Λουκίνο Βισκόντι. Η Μπενασεράφ καταγράφει 24 ώρες από ζωή των εργατών σε μια από τις πιο στέρφες περιοχές του κόσμου, όπου οι άνθρωποι από το 1500 βασίζονταν αποκλειστικά σε αυτά που τους έδινε η θάλασσα: αλάτι και ψάρια.
Σινεφίλ