Επιμέλεια: Λιάνα Μαλανδρενιώτη
lianam@otenet.gr«Τα τραγούδια ταξιδεύουν στο χρόνο»Mε ήχους γεμάτους φως και με πολύτιμα τραγούδια, που μένουν βαθιά χαραγμένα στην μνήμη και την καρδιά, ο Νίκος Ανδρουλάκης θα μας σεργιανίσει, στους φεγγαρόφωτους δρόμους της μουσικής. Στο πρόγραμμα, που τα τραγούδια θα διαδέχονται το ένα το άλλο θα μας ταξιδέψει, στα φανερά και στα αφανέρωτα, τραγούδια ελλήνων δημιουργών, της παράδοσης, αλλά και της δισκογραφικής του παρουσίας (Ένα φεγγάρι δρόμος, Μυθικά καράβια, Τα τιμαλφή, Ένα κομμάτι ουρανό, Λαλήματα ονείρου, Στης μνήμης το κλαδί).
Ο τραγουδιστής Νίκος Ανδρουλάκης που γεννήθηκε στην Κρήτη και μεγάλωσε με τη μουσική της και τα τραγούδια της, εξακολουθεί να μας παρασέρνει, σε όμορφα μουσικά ταξίδια, μέσα από τη φωνή του, μέσα από τις επιλογές των τραγουδιών, αλλά και μέσα από τη σχέση που δημιουργείται ανάμεσα σ’ εκείνον και τους φίλους, που τον ακολουθούν στις συναυλίες, αλλά και στις μουσικές σκηνές.
Την Παρασκευή 15 Μαΐου, στις 10.30μ.μ., στη μουσική σκηνή Ρυθμός Stage. Είσοδος στο μπαρ: 12 ευρώ με μπύρα ή κρασί.
39ο Διεθνές grand prix Μαρία Κάλλας Οι Διεθνείς Διαγωνισμοί Grand Prix Μαρία Κάλλας, για την Όπερα και το Πιάνο, άρχισαν ένα νέο κύκλο διοργανώσεων μετά από δύο χρόνια σιωπής, το 2014 με τη διοργάνωση του 38ου Διεθνούς Grand Prix Μαρία Κάλλας, έχοντας ενταχθεί στον Άξονα Προτεραιότητας 2 «Αειφόρος Ανάπτυξη και Βελτίωση της Ποιότητας Ζωής» του Επιχειρησιακού Προγράμματος «Αττική» του ΕΣΠΑ 2007 – 2013. Στο φετινό 39ο Διεθνές Grand Prix Μαρία Κάλλας από τους 22 νέους πιανίστες που δήλωσαν συμμετοχή, επιλέχθηκαν να πάρουν μέρος 15 νέοι σολίστες (έως 32 ετών) από: Ιταλία, Γερμανία, Ελλάδα, Ουγγαρία, Σλοβακία, Ιαπωνία, Κίνα, Ταϊβάν και Ν. Κορέα, γεγονός που επισημαίνει ότι ακόμη παραμένει σε υψηλό επίπεδο διεθνώς το κύρος, η ιδιαίτερη ποιότητα και η μεγάλη δυσκολία του διαγωνισμού, ο οποίος απαιτεί από τους συμμετέχοντες να ερμηνεύουν 7 κοντσέρτα και να διαγωνίζονται σε κύκλο ρεσιτάλ με μεγάλα και απαιτητικά έργα.
Το 39ο Διεθνές Grand Prix Μαρία Κάλλας διεξάγεται σε τέσσερις κύκλους: Παρασκευή 15 & Σάββατο 16 Μαΐου και Δευτέρα 18 & Τρίτη 19 Μαΐου, από τις 3.30μ.μ., στην αίθουσα «Θέατρο», Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Πέμπτη 21 & Παρασκευή 22 Μαΐου, στις 7.30μ.μ., αίθουσα «Δημήτρης Μητρόπουλος», Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και Κυριακή 24 Μαΐου, στις 7.30μ.μ. ο τελικός. Με τη συνοδεία της Εθνικής Συμφωνικής Ορχήστρας της ΕΡΤ, υπό τη διεύθυνση του Αρχιμουσικού Μιχάλη Οικονόμου.
Όλοι οι κύκλοι του διαγωνισμού είναι ανοικτοί στο κοινό, με ελεύθερη είσοδο. Απαραίτητη η κράτηση θέσης: τηλ. 210 34.18 579, Δευτ. - Παρ.: 11π.μ. - 2μ.μ.
«Κανείς δεν ξεχάστηκε, τίποτα δεν ξεχνιέται...» Εχουν περάσει 70 χρόνια από τη λήξη του δευτέρου παγκόσμιου πολέμου, που άφησε πίσω του εκατομμύρια νεκρούς σε ολόκληρο τον κόσμο, τεράστιες καταστροφές και ένα μόνιμο τραύμα στις αξίες του ανθρωπισμού. Ωστόσο, το 1945 δεν ήταν μόνο το τέλος του ολέθρου, ήταν και η ανατολή μιας νέας εποχής, μιας εποχής ελπίδας για έναν καλύτερο κόσμο, έναν κόσμο δικαιοσύνης και προόδου. Την αξία της ελπίδας που έφερε η ειρήνη την τόνισε ιδιαίτερα η τέχνη, και βέβαια και η μουσική. Μια συναυλία μνήμης για τα 70 χρόνια από τη λήξη του δευτέρου παγκόσμιου πολέμου, λοιπόν, με εμβληματικά έργα του Σεργκέι Προκόφιεφ, του Νίκου Σκαλκώτα και του Τόρου Τακεμίτσου εκείνης της περιόδου, μαζί με την περίφημη Άρια του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, αλλά και τα «3 κομμάτια από τη λίστα του Σίντλερ» του Τζον Γουίλιαμς.
Η βιολονίστα Νίνα Πατρικίδου, ο πιανίστας Αχιλλέας Γουάστωρ και η ηθοποιός Νατάσσα Πασχάλη στην αφήγηση κειμένων, μας περιμένουν σε μια συναυλία που επιφυλάσσει δυνατές συγκινήσεις.
Την Τετάρτη 13 Μαΐου, στις 8.30μ.μ., στο Φιλολογικό Σύλλογο Παρνασσό. Τιμές εισιτηρίων: 12, 10, 7 ευρώ (φοιτητικό, κατόχων κάρτας ανεργίας, ΑΜΕΑ).
Τζουζέπε Βέρντι
«Τραβιάτα»Πρόκειται αδιαμφισβήτητα για ένα από τα αριστουργήματα του παγκόσμιου ρεπερτορίου της όπερας. Το ποιητικό κείμενο της τρίπρακτης όπερας «Τραβιάτα» – «Η παραστρατημένη» υπογράφει ο Φραντσέσκο Μαρία Πιάβε (1810-1876). Βασίζεται στο θεατρικό έργο «Η κυρία με τις καμέλιες» (1852) του Αλέξανδρου Δουμά υιού (1824-1895) και αφορά την ιστορία της Μαρί Ντιπλεσί (1824-1847), διάσημης «εταίρας» της παρισινής κοινωνίας, με την οποία σχετιζόταν ο ίδιος ο γάλλος συγγραφέας. Στο Παρίσι, πιθανώς τον Φεβρουάριο του 1852, ο Βέρντι παρακολούθησε τη θεατρική εκδοχή, επίσης του Δουμά υιού. Συνεπαρμένος, αποφάσισε για πρώτη φορά να απευθυνθεί στο κοινό μέσα από ένα θέμα σύγχρονο, στοχεύοντας σε ένα είδος κοινωνικής κριτικής.
Η ιστορική πλέον παραγωγή στην κλασική σκηνοθεσία και τα υπέροχα σκηνικά και κοστούμια του Νίκου Σ. Πετρόπουλου, η οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 2001 στο θέατρο Ολύμπια και έκτοτε έχει σημειώσει τεράστια επιτυχία σε όλες τις αναβιώσεις της, επιστρέφει στην ιστορική έδρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στην οδό Ακαδημίας με ένα εκλεκτό καστ πρωταγωνιστών σε μουσική διεύθυνση Ηλία Βουδούρη. Στο ρόλο του τίτλου η διακεκριμένη Ελληνίδα σοπράνο Μυρτώ Παπαθανασίου, η οποία έχει ερμηνεύσει το ρόλο στα πέρατα του κόσμου εισπράττοντας διθυραμβικές κριτικές και η Ιταλίδα ανερχόμενη υψίφωνος Φραντσέσκα Ντότο την οποία απολαύσαμε πρόσφατα στο ρόλο της Ντόνα Άννας στον Ντον Τζοβάνι. Διακεκριμένοι Έλληνες μονωδοί όπως ο Αντώνης Κορωναίος, ο Γιάννης Χριστόπουλος, ο Δημήτρης Πλατανιάς, ο Διονύσης Σούρμπης και άλλοι συμπληρώνουν την εξαιρετική διανομή.
Στις 15, 16, 17, 20, 22, 23 Μαΐου. Τιμές εισιτηρίων: 20, 30, 40, 50, 60, 65, παιδικό & φοιτητικό: 15 ευρώ, θέσεις περιορισμένης ορατότητας: 10, 15, 20, 30 ευρώ.
•
ΟΙ ΑΚΡΟΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ»
Δαμιανός Πάντας, Βασίλης Γισδάκης
“Της ημέρας τα σκοτάδια” Μετρονόμος Είναι στην ουσία ο τρίτος προσωπικός δίσκος του Κερκυραίου Βασίλη Γισδάκη, του τελευταίου ορίτζιναλ ερμηνευτή του Μάνου Χατζιδάκι, μέσα σε 25 χρόνια που «υπάρχει» στη δισκογραφία, αρχής γινομένης με τον «Δρομέα» (1990, Σείριος) των Νίκου Δανίκα - Λευτέρη Τηλιγάδα και το «Προς την αθανασία τη μαρτυρική» (Σείριος, 1996) των Χάνομαι Γιατί Ρεμβάζω. Χατζιδακικά ψήγματα βρίσκει κανείς και σ’ αυτή την ολοκαίνουργια δουλειά του Γισδάκη, προϊόν της συνεργασίας του με έναν νέο πρωτοεμφανιζόμενο συνθέτη, τον Δαμιανό Πάντα: Σύνολο, 12 τραγούδια σε στίχους του Πάντα (3), του Αντώνη Παπακωνσταντινίδη (5) και της Βασιλικής Β. (4). Συμμετέχει η Ρίτα Αντωνοπούλου, αποδίδοντας ντουέτο με τον Γισδάκη τη λαϊκότροπη «Κραυγή». Οι σοβαρές μουσικές σπουδές του Δαμιανού Πάντα αποτυπώνονται στη μουσική του. Χωρίς να χαρακτηρίζεται λόγια, διαθέτει αρμονικό πλούτο, που ομολογουμένως δεν συναντάμε συχνά στη σύγχρονη ελληνική τραγουδοποιία.
Οι επιρροές του, όμως, είναι εμφανείς: ροκ, τάνγκο, αλλά και καθαρόαιμο λαϊκό τραγούδι. Για την ακρίβεια, το CD θα χωριζόταν άνετα σε δύο ενότητες: 6 ρυθμικές ροκ μπαλάντες και άλλα 5 λαϊκότροπα κομμάτια, τα οποία επίσης φλερτάρουν με τη φόρμα της μπαλάντας. Αφήνω εκτός το τελευταίο τραγούδι, τον «Προφήτη», με τους αφηγηματικούς -βιωματικούς σχεδόν- στίχους του Πάντα, που περιέχουν τις πληγές της ελληνικής ιστορίας και συγκεκριμένα του Εμφύλιου. Γιατί πέραν των συνθέσεων, της πρώτης ύλης δηλαδή, των ενορχηστρώσεων που συνδυάζουν κλασικά και ηλεκτρικά όργανα και φυσικά της ερμηνείας του Βασίλη Γισδάκη, «Της ημέρας τα σκοτάδια» ευτύχησαν και από την άποψη των στίχων! Ένα ερωτικό ζητούμενο που δεν αποδίδεται από τη Βασιλική Β., έτσι όπως το ’χουμε συνηθίσει τουλάχιστον, καθώς και ένας επικός, με όλο ευφάνταστες εικόνες, Αντώνης Παπακωνσταντινίδης. Θαυμαστή η οικονομία του στίχου: Δεν το ’χω μάθει το μαζί γι’ αυτό και το φοβάμαι/ Αυτό μας κάνει αντίπαλους γι’ αυτό και πολεμάμε, λέει η Βασιλική Β. στην «Κραυγή» και μας παραπέμπει σε εκείνο το αριστουργηματικό μικρό ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου: Το φιλί ενώνει πιο πολύ απ το κορμί/ Γι’ αυτό το αποφεύγουν οι πιο πολλοί.
Εν κατακλείδι, αίσθηση μου είναι ακούγοντας και ξανακούγοντας τα 12 τραγούδια του CD, πώς ο Βασίλης Γισδάκης τα ερμήνευσε με μιαν αξιοζήλευτη ευδιαθεσία και με την ευέλικτη, άφυλη σχεδόν, φωνή του, που έκανε τον Νίκο Γκάτσο κάποτε να βάλει στίχους στο «Ταξίδι» από το «America - America» του Μάνου Χατζιδάκι ειδικά γι’ αυτή τη φωνή. Πάντως, δεν είναι μικρό πράγμα να κάνεις τρεις προσωπικούς δίσκους μέσα σε 25 χρόνια. Άλλοι, ενδεχομένως «καχύποπτοι», θα το λέγανε περιθώριο, ακόμη και έλλειψη δημοσίων σχέσεων. Εγώ πάλι το λέω ήθος, στάση ζωής και προσεχτικά μετρημένα βήματα.
Αντώνης Μποσκοΐτης