Ο άξονας αριστεράς - δεξιάς υπάρχει, θα πρέπει να ξαναεφευρευθεί Σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών ποτέ άλλοτε δεν απασχόλησαν τα μίντια και τους ειδικούς αναλυτές όσο αυτά της 26ης Μαΐου. Αποτελέσματα που σηματοδοτούν τη διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού τοπίου στην Ευρώπη. Μετά τη διατάραξη των σχέσεων των δύο μεγάλων πολιτικών οικογενειών στην Ευρώπη, της συντηρητικής-νεοφιλελεύθερης κεντροδεξιάς και τις σημαντικές απώλειες των ιστορικών «κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας» ιδιαίτερα της Γαλλίας και της Γερμανίας που βρίσκονται σε κρίση. Μια κρίση που εκδηλώθηκε ανοιχτά με την παραίτηση την περασμένη Κυριακή, της προέδρου του SPD Αντρέα Νάλες. Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν η συνολική αύξηση της άκρας δεξιάς μιας δεξιάς εθνικιστικής, ρατσιστικής που επηρεάζεται και αλληλοτροφοδοτείται με τις συντηρητικές δυνάμεις που δρουν στο εσωτερικό-συντηρητικών κομμάτων.
Αν και δεν είναι γνωστό ακριβώς πώς θα τοποθετηθούν και σε ποιες ομάδες του ευρωκοινοβουλίου θα ενταχθούν, ακόμα κι αν δεν απέδωσε η προσπάθεια του Σαλβίνι να συγκροτήσει μια «Λίγκα της Λίγκας», δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το σύνολο των βουλευτών που επηρεάζονται και είναι κοντά στην άκρα δεξιά πλησιάζουν τις 180 έδρες στο ευρωκοινοβούλιο. Πρόκειται για μια ομάδα ικανή να επηρεάσει την πολιτική κατεύθυνση του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Kόμματος (PPE) και τις ευρωπαϊκές πολιτικές. Μετά από αυτά τα αποτελέσματα, ορισμένοι αναλυτές βιάστηκαν να υιοθετήσουν την πολιτική στρατηγική Μακρόν για νέα διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού, από τη μια, και της εθνικιστικής ακροδεξιάς, από την άλλη, όπως συμβαίνει σήμερα στη Γαλλία. Η πολιτική αυτή εγκυμονεί σοβαρούς κινδύνους για το μέλλον της Ευρώπης και της δημοκρατίας. Αυτή η πολιτική άποψη δεν έχει σχέση με την ευρωπαϊκή πολιτική πραγματικότητα, παρά την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων όπως σημειώσαμε.
Τα αποτελέσματα των σοσιαλιστικών κομμάτων που βρέθηκαν στο τιμόνι των κυβερνήσεων τα τελευταία χρόνια σε συνεργασία με τις ριζοσπαστικές δυνάμεις, με πιο συγκεκριμένο τρόπο στην Πορτογαλία η άσκηση μιας κοινωνικής-οικονομικής πολιτικής που έρχεται σε αντίθεση με τις πολιτικές της λιτότητας είναι ο μόνος δρόμος για να επανακάμψει η σοσιαλδημοκρατία στην πολιτική, παίζοντας κάποιο ρόλο σε συνεργασία με τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις της αριστεράς. Συνεπώς, ο άξονας δεξιάς-αριστεράς δεν έχει πάψει να υπάρχει στην Ευρώπη, θα πρέπει να τον επαναεφεύρουμε όπως αναφέρει χαρακτηριστικά το «Nouvelle Obs». Αυτό φαίνεται να έχουν συνειδητοποιήσει δυνάμεις της σοδιαλδημοκρατίας στις βόρειες χώρες που κρατούν μια πιο χαλαρή στάση.
Ακόμα, θα πρέπει να επισημάνουμε τα θετικά των πρόσφατων ευρωεκλογών, την αύξηση των πράσινων κομμάτων στη Γερμανία, Γαλλία, Βέλγιο και Ιρλανδία. Τα κόμματα αυτά όμως δεν έχουν μια σαφή πολιτική συνεργασίας με τις δυνάμεις της αριστεράς και σε κάθε χώρα ακολουθούν την πολιτική της μεταβλητής γεωμετρίας.
Τέλος, τα κόμματα της ριζοσπαστικής αριστεράς που μετέχουν στην ευρωομάδα της αριστεράς - Βόρειοι Πράσινη Αριστερά, έχουν μια σαφή άποψη: υπέρ της ενότητας των δυνάμεων της αριστεράς και της οικολογίας. Να αναφέρουμε εδώ τα αποτελέσματα των κομμάτων αυτών, τα οποία βέβαια είχε αναλυτικά παρουσιάσει στο άρθρο του που δημοσιεύτηκε στο προηγούμενο φύλλο μας ο Λ. Στουκογιώργος: Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία στην Γερμανία η Die Linke εξέλεξε 6 βουλευτές, το Βέλγιο 1 βουλευτή του Κόμματος Εργασίας του Βελγίου (PDD), η Κύπρος 2 βουλευτές (ΑΚΕΛ), η Δανία 1 βουλευτή (ARV), η Ισπανία 5 βουλευτές (Ποδέμος και Ενωμένη Αριστερά μαζί), η Φιλανδία 1 βουλευτή του Κόμματος της Αριστεράς, η Γαλλία 6 βουλευτές (Ανυπότακτη Γαλλία), η Ελλάδα 6 βουλευτές (ΣΥΡΙΖΑ) και η Ιρλανδία 6 βουλευτές (SIN FEIN).
Για την Ευρωπαϊκή Αριστερά, τα αποτελέσματα αυτά δεν μπορεί να θεωρηθούν ικανοποιητικά, ωστόσο της δίνουν τη δυνατότητα να συνεχίζει να παίζει ένα σημαντικό ρόλο στο ευρωκοινοβούλιο. Ταυτόχρονα, δίνει στην ευρωπαϊκή αριστερά τη δυνατότητα να συσπειρωθεί και να μετέχει ενεργά στους αγώνες σε ευρωπαϊκό επίπεδο που θα εκδηλώνονται όλο και πιο συχνά στο μέλλον.
Μ. Κ.