Να μπορούσαμε με ένα μαγικό ραβδί να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, να τα κάναμε όλα από την αρχή, να μην κάναμε τα λάθη και τις αστοχίες. Να μπορούσαμε... Αλλά δεν μπορούμε, ο χρόνος είναι αμείλικτος και ό,τι γράφει, δεν μπορεί εύκολα να σβηστεί. Και εμείς, παρά τις μεγάλες προσπάθειες, παρά τις κινήσεις που μας έκαναν υπερήφανους και υπερήφανες, δεν μπορέσαμε να αποφύγουμε όσα βλέπουμε σήμερα να μας κοστίζουν εκλογικά, ασφαλώς πολιτικά στο κοινωνικό πεδίο. Ακόμα και αυτά που ζήσαμε τις τελευταίες ημέρες και σε κάθε περίπτωση μας πλήγωσαν, αποτελούν μέρος ενός παζλ, που θα χρειαστεί να συζητήσουμε διεξοδικά, με συντροφικότητα και ειλικρίνεια τόσο εντός του κόμματός μας, όσο και δημόσια αμέσως μετά τις βουλευτικές εκλογές.
Σκίτσο του Χ. Πικριδά
Ένα αρνητικό αποτέλεσμαΤο κόμμα μας στις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές υπέστη ήττα. Βεβαίως, παρά τη σχετικά χαλαρή ψήφο, κατάφερε να έχει ποσοστό που το διατηρεί ως τον ένα από τους δύο ισχυρούς πόλους. Εντούτοις, το συνολικό εκλογικό αποτέλεσμα είναι ανησυχητικό. Η δεξιά μετατόπιση είναι εμφανής, ακόμα και σε λαϊκές περιοχές. Η ακροδεξιά με νέα σχήματα, πέραν της νεοναζιστικής συμμορίας, έχει ισχυρή παρουσία, ενώ ούτε η πέραν του ΣΥΡΙΖΑ αριστερά μπόρεσε να καρπωθεί μέρος από την όποια κοινωνική δυσαρέσκεια. Το ΚΚΕ για άλλη μια φορά κατέγραψε μια κουρασμένη και αδιάφορη παρουσία. Η ΛΑΕ βαθιά διχασμένη, συνεπώς χωρίς ιδεολογική και πολιτική ταυτότητα, συνετρίβη. Η αντιΣΥΡΙΖΑ υστερία της και η στροφή στην... εθνική αφήγηση την οδήγησαν στο 0 και κάτι. Αλλά το ίδιο συνέβη και με την υπαρκτή σε επίπεδο κινήματος ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η οποία είδε να υπολείπεται σε ποσοστά από ανύπαρκτα σχήματα της τελευταίας στιγμής. Ασφαλώς δεν είναι μια θετική εξέλιξη, το αντίθετο...
Διαχωριστικές γραμμέςΤη Δευτέρα αρχίζει και επίσημα η προεκλογική μάχη. Αρκετοί την χαρακτηρίζουν δεύτερο ημίχρονο και κάποιοι άλλοι ότι είναι ο τελικός πρωταθλήματος. Αλλά ας ξεχάσουμε τους ποδοσφαιρικούς όρους και ας μιλήσουμε πολιτικά. Θα είναι μια μάχη δύσκολη, αλλά όχι χαμένη, καθώς πράγματι το διακύβευμα είναι διαφορετικό από αυτό των εκλογών για το ευρωκοινοβούλιο. Το ερώτημα θα είναι αμείλικτο για όλους και όλες μας. Θα έχουμε κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας ή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Λένε κάποιοι, λίγοι είναι αλήθεια, πως είναι αδιάφορο, καθώς και οι δύο υλοποίησαν μνημόνιο, συνεπώς πολιτικές λιτότητας. Όσο όμως και αν οι απλουστεύσεις εμφανίζονται λογικοφανείς και βολικές για ορισμένους, οι υποστηριχτές αυτής της άποψης υποτιμούν ή κάνουν πως δεν βλέπουν υπαρκτές διαχωριστικές γραμμές. Άλλωστε η Νέα Δημοκρατία εδώ και καιρό δεν κρύβει όχι μόνο τον οδικό χάρτη με βάση τον οποίο κινείται, αλλά και τις άμεσες προτεραιότητες του προγράμματός της, το ιδεολογικό και αξιακό της φορτίο, τη δική της ταξική μεροληψία, που δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από δήθεν εθνικές γαλάζιες σημαίες. Γιατί πίσω από αυτές υπάρχει η 7ήμερη εργασία, το παιδί στο Περιστέρι, η αντίληψή της για το ρόλο της γυναίκας, το ασφαλιστικό, η επίθεση στις προσπάθειες για τη συγκρότηση κοινωνικού κράτους, αλλά και η απειλή για βέτο στις ενταξιακές διαδικασίες της Βόρειας Μακεδονίας, οι φυλακές τύπου Γ, η ενίσχυση της ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ, η επαναφορά της αντιμεταναστευτικής ρητορικής και πρακτικής... Ένας ατελείωτος κατάλογος, που συγκροτεί ένα ολοκληρωμένο νεοφιλελεύθερο και αυταρχικό μανιφέστο. Η Νέα Δημοκρατία πολιτεύεται επιθετικά, με ρεβανσισμό και ας κάνει μια ύστατη προσπάθεια να καταγραφεί τις ημέρες αυτές, αξιοποιώντας και το εκλογικό αποτέλεσμα, ως ήρεμη δύναμη. Οι ανατριχιαστικές και ρατσιστικές δηλώσεις στελεχών της για την Κ. Κούνεβα, αλλά και για τους... αιχμαλώτους πολέμου, για μας δηλαδή, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρερμηνείας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε λάθη. Αλλά μέσα στις αστοχίες του, μέσα από αντιφατικές κινήσεις, που δημιουργούσαν ερωτηματικά στον κόσμο του, που πολλές φορές τον μπέρδευαν ή και τον πλήγωναν, δεν ξέχασε από που ξεκίνησε, ποιους θέλει να εκπροσωπεί. Η κοινωνική και ταξική του μεροληψία, δεν φάνηκε μόνο με την ουσιαστική και εμβληματική κίνηση για την πρόσβαση στο σύστημα υγείας 2,5 εκατομμυρίων ανασφάλιστων. Δεν ήταν μόνο το κοινωνικό εισόδημα αλληλεγγύης, τα ζεστά σχολικά γεύματα, αλλά και η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, η κατάργηση του υποκατώτατου και η αύξηση του κατώτατου μισθού. Ήταν και μια σειρά άλλες κινήσεις που άνοιξαν δρόμους μέσα ένα ασφυκτικό δημοσιονομικό περιβάλλον. Ασφαλώς δεν έχουμε αυταπάτες. Γνωρίζουμε καλά ότι η κοινωνία των πολλών, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, είχε γονατίσει από την πολύχρονη και σκληρή πολιτική λιτότητας, Και προσδοκούσε. Και ανέμενε. Και περίμενε περισσότερα. Ίσως εκεί να κάναμε το μεγάλο λάθος, καθώς δεν εξηγήσαμε, δεν είπαμε με τον πιο καθαρό τρόπο, ότι η χώρα ήταν σε πτώχευση και εμείς περικυκλωμένοι και συνεχώς εκβιαζόμενοι. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε η εντύπωση ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχτηκε το μνημόνιο σαν να ήταν δικό του, σαν να ήταν το πρόγραμμά του και όχι ανταγωνιστικό ως προς το δικό του πολιτικό σχέδιο.
Αλλά δεν είναι η ώρα του αναστοχασμού. Είναι η ώρα μάχης. Θα μας δοθεί η δυνατότητα να συζητήσουμε διεξοδικά για όλα. Και για τις θετικές πλευρές της πολιτικής μας παρέμβασης, που αποτελούν οδηγό για τη συνέχεια, αλλά και για τις αρνητικές, για τα μικρά και τα μεγάλα που κόστισαν στην ταυτότητά μας, τη φυσιογνωμία μας. Ο κόσμος περιμένει από μας και συνεχώς γίνεται περισσότερος. Όχι μόνο γιατί αισθάνεται την απειλή της αντιλαϊκής πολιτικής της ΝΔ, αλλά και γιατί συνεχίζει να βλέπει στον ΣΥΡΙΖΑ την ελπίδα.
Πάνος Λάμπρου