Του Θωμά ΤσαλαπάτηΤα στοιχήματα πέφτουνε βροχή για την ημερομηνία που θα ακούσουμε τη φράση στον τίτλο του άρθρου (εγώ ποντάρω πως θα ειπωθεί μέσα στο καλοκαίρι, αλλά πολιτικά θα αναπτυχθεί κατά την περίοδο της ΔΕΘ). Είναι μια φράση αγαπημένη στην ελληνική πολιτική ζωή, μια φράση προσωρινά σε αναμονή, αφού οι κυβερνήσεις που εναλλάσσονταν εντός του χρονικού πλαισίου της κρίσης αποτελούσαν παραλλαγές του ίδιου πολιτικού προσωπικού. Η φράση αυτή θα ειπωθεί και θα συμπυκνώσει με τρόπο οικείο την πολιτική που έχει προαποφασιστεί και που θα γίνει κανόνας τα χρόνια που έρχονται.
Τη φράση αυτή τη θυμάμαι διατυπωμένη πρώτη φορά από την κυβέρνηση Καραμανλή. Να περιγράφει την προηγούμενη περίοδο της διακυβέρνησης Σημίτη ταυτίζοντάς τη με τη διαφθορά, τη δημιουργική λογιστική, την απόκρυψη πραγματικών οικονομικών στοιχείων κτλ. Στη συνέχεια θυμάμαι τον προεκλογικό Γιώργο Παπανδρέου να διαμορφώνει το έδαφος για την επαναδιατύπωση αυτής της φράσης, όταν ρωτούσε σε προεκλογική συγκέντρωση του ΠΑΣΟΚ, με τρόπο ρητό και ταυτόχρονα ρητορικό τον Κώστα Καραμανλή για την κατάσταση της οικονομίας, υπονοώντας και πάλι απόκρυψη πραγματικών στοιχείων. Και στις δύο περιπτώσεις η διατύπωση λειτούργησε ως μια απαλλαγή από τις παραφουσκωμένες προεκλογικές υποσχέσεις. Ως μια μετακύλιση ευθυνών που σε απαλλάσσουν από την ευθύνη της ίδιας της πολιτικής που υποσχέθηκες πως θα εφαρμόσεις. Με βάση τη φράση αυτή, η ασυνέχεια γίνεται η μόνη αποδεκτή συνέχεια, το προεκλογικό πρόγραμμα καθίσταται άχρηστο -από τη στιγμή που ο παλαιότερος θα είναι υπεύθυνος για το κάθε δεινό- και η εκλογική νίκη ταυτίζεται με την άνευ όρων επιθυμία απαλλαγμένη από δεσμεύσεις προς το εκλογικό σώμα. Μια φράση μαγική, ικανή να απελευθερώσει τις δυνάμεις που κατοικούν στο ασυνείδητο και να κάνει πραγματικότητα τα πιο τρελά πολιτικά σου όνειρα.
Μια κυνική υπόσχεσηΕιδικά τώρα η φράση αυτή έχει ένα ακόμα μεγαλύτερο ειδικό βάρος. Δεν θα περιγράψει μόνο τους όρους με τους οποίους γίνεται παραδοσιακά η μετάβαση σε ένα κράτος χωρίς συνέχεια. Περιγράφει μια σειρά από αλλαγές. Την περιγραφή της ήττας μια ιδεολογίας, την περιγραφή της επιστροφής στην ομαλότητα και την «νομιμότητα» της ιδιόκτητης εξουσίας, το ρεβανσισμό σε κάθε επίπεδο ως λύτρωση μιας ολόκληρης κοινωνίας, την άνευ όρων νεοφιλελεύθερη επέλαση ως εξορθολογισμό ενός λαϊκίστικου κράτους, την άρση των προσχημάτων σε μια σειρά από επιλογές (ιδιωτικοποίηση παιδείας και υγείας, κατάργηση ασύλου, επιστροφή ΔΕΛΤΑ και σκλήρυνση της αστυνομοκρατίας κτλ) με τον αέρα του διορθωτή. Οι δηλώσεις για το αύριο είναι ήδη κυνικές, σε βαθμό μάλιστα που δεν συνηθίζεται προεκλογικά. Η καμένη γη αυτή τη φορά δεν θα λειτουργήσει με όρους αλλαγής πορείας, αλλά ακόμα πιο σκληρής κυριολεξίας. Οι ιδιωτικοποιήσεις, οι συρρικνώσεις ελευθεριών, το κυνήγι των πολιτικών φρονημάτων είναι ήδη ομολογημένα και αποτελούν απλώς το πρώτο βήμα. Η καμένη γη είναι η υπόσχεση για την περεταίρω συνέχεια του βηματισμού.
Οι δηλώσεις των τελευταίων ημερών περιγράφουν (και θα περιγράφουν) αυτήν ακριβώς τη γραμμή χάραξης. Ορίζοντας μια ασαφή αποτυχία χωρίς συγκεκριμένους αριθμούς (κάτι σαν το υποτιθέμενο κόστος Βαρουφάκη στο τιμόνι της οικονομίας) μια ευρύτερη καταστροφή καλυμμένη πίσω από λαϊκίστικα ψεύδη της κυβέρνησης. Το κακό οφείλει να παραμείνει ασαφές μέχρι και το πέρας των εκλογών. Ακριβώς για να προσδιοριστεί από τα μέτρα της Νέας Δημοκρατίας που θα έρθουν σαν απάντηση σε αυτό, καθιστώντας το εξ αντανακλάσεως σαφές. Αν κάποιος θέλει να περιγράψει το πραγματικό πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας για την επόμενη μέρα αυτό θα είναι ασάφεια και ιδεολογία. Προσδιορισμένο σε πρόσωπα και συμφέροντα που θα ευνοεί η συγκυρία.
Η καμένη γη δεν είναι κάτι που παραλαμβάνεις. Είναι βασική προϋπόθεση, ώστε να πάρεις άδεια για να κάψεις όση γη επιθυμείς να κάψεις. Και ήδη μυρίζουν πυρκαγιές.
http://tsalapatis.blogspot.com/