Του Θωμά ΤσαλαπάτηΥπάρχει μια στιγμή στη δημιουργική διαδικασία, μια στιγμή εξίσου συχνή με το ίδιο το γράψιμο. Είναι η ώρα εκείνη που η δημιουργία και η αναβολή της συναντιούνται φτιάχνοντας ένα σύμπαν αδράνειας. Η στιγμή εκείνη που μπορείς να κάνεις το οτιδήποτε για να αποφύγεις αυτό που θες στην πραγματικότητα.
Μπροστά στη λευκή επιφάνειαΕνώ η σκέψη είναι εκεί, ενώ η ιδέα είναι ξεκάθαρη, ενώ η διαδικασία είναι γνωστή σε τέτοιο βαθμό ώστε να μοιάζει αυτονόητη, εσύ στέκεις εκεί έτοιμος για μια αχρείαστη παράκαμψη, που θα σε βγάλει οπουδήποτε αλλού πέρα από τον προορισμό σου. Θα κάτσεις μπροστά στο λευκό χαρτί, το αναμμένο λάπτοπ και θα εφεύρεις χίλιες στιγμιαίες δικαιολογίες για να αναβάλεις αυτό που δεν υπάρχει λόγος να αναβάλεις. Θα αρχίσεις να ψάχνεις πληροφορίες για τους πρωταθλητές των τελευταίων δεκαετιών στο NBA, για τους όρους με τους οποίους ιδρύθηκε η Λιβερία, για την περίεργη συνθήκη κάτω από την οποία πέθανε ένας παλαιστής και στη συνέχεια τα πάντα θα σε παραπέμπουν αλλού. Σε ένα βιβλίο που δεν τελείωσες, σε έναν προορισμό που δεν επισκέφτηκες (αλλά τώρα μοιάζει η τέλεια στιγμή ώστε να οργανώσεις την επίσκεψή σου), σε ένα βίντεο που σε έκανε να γελάσεις. Και στη συνέχεια θα αποφασίσεις πως ίσως αν δεις αυτή την ταινία -αυτή που σου πρότειναν τόσοι πολλοί ταυτόχρονα αλλά εσύ ακόμα δεν έχεις δει- ίσως τότε να λάβεις κάποιες απαντήσεις σε σχέση με τη δημιουργία. Μα ενώ το πρώτο μισάωρο έχει καταφέρει να σε παρασύρει, εσύ θα θυμηθείς και πάλι το γράψιμο. Θα γυρίσεις, λοιπόν, και πάλι στη λευκή σου επιφάνεια περιμένοντας να σου έρθουν οι ήδη γνωστές απαντήσεις και να περπατήσεις τον ήδη περπατημένο δρόμο.
Και θα το κάνεις, θα αρχίσεις να γράφεις. Μία παράγραφο και μετά δύο και μετά με τον εαυτό σου ενθουσιασμένο από τον εαυτό σου θα κάνεις μια παύση. Γιατί το αποτέλεσμα είναι καλύτερο από αυτό που περίμενες και μόλις θυμήθηκες πόσο πολύ αγαπάς το γράψιμο και όλους τους λόγους που σε οδήγησαν σε αυτό. Και θα αισθανθείς πως κάπως δικαιώνεις αυτά τα πρώτα αναγνώσματα που σε επέλεξαν, θα γυρνάς σε αυτά που σε συγκρότησαν, θα θυμηθείς εκείνες τις εποχές, τότε που όλα ήταν πιο απλά, διάβασμα, κοπέλες, μπάσκετ. Και θα ξαναγυρίσεις στις πληροφορίες για τους πρωταθλητές των τελευταίων δεκαετιών στο NBA για να επιβεβαιώσεις αυτά που έμαθες πριν από λίγο, και στη συνέχεια τους πρώτους σκόρερ, τα περισσότερα τρίποντα σε μια σειρά πλέι όφ και το άρθρο σε παραπέμπει σε ένα βίντεο που μπορείς να το δεις και στο youtube οπότε για να κάνεις μια στάση για εκεί, έχεις χρόνο, αλλά και να μην έχεις και αύριο μέρα είναι προλαβαίνεις.
Η χαρά της παύσηςΟ χρόνος αυτός δεν είναι χαμένος χρόνος. Είναι μια αναμέτρηση του εαυτού με τον εαυτό, μια τελείως φυσιολογική διαδικασία, συνυφασμένη με τη διαδικασία της γραφής. Είναι ένας χρόνος που έρχεται μαζί με τη δίψα σου να φτιάξεις και να κατασκευάσεις, μια αναβλητικότητα που προκύπτει από τον ίδιο το χώρο της γραφής και της πράξης, μια αναμονή για αυτό που έχει ήδη φτάσει. Και συ αναβάλεις, διαρκώς αναβάλεις για να μείνεις σταθερά μέσα στο χώρο αυτό που προηγείται της δημιουργίας, αλλά την νιώθεις να σε πλησιάζει, γεμάτη και έτοιμη, να επιβεβαιώνει τη σχέση σου με αυτή, την ύπαρξή της λίγο μετά τη μύτη του στυλό. Όλη αυτή την αναβολή μαθαίνεις να τη διαχειρίζεσαι. Μαθαίνεις να κυριαρχείς πάνω της. Όχι να την εξαλείφεις. Αυτό δεν γίνεται. Αλλά να μεταθέτεις τη χαρά και την ξεκούραση που σου δίνει μέσα στην ίδια τη δημιουργία. Να χαίρεσαι και να ξεκουράζεσαι από τη δουλειά μέσα στη δουλειά. Όταν όλα δένουν η παύση είναι το ίδιο με την εκκίνηση και η γραφή μια λειτουργία που δεν σταματά ποτέ ακόμα και όταν δεν κρατά στο χέρι της μολύβι.
http://tsalapatis.blogspot.com/