Η «σφαγή» στο Λοκινάιλαντ της Β. Ιρλανδίας το καλοκαίρι του 1994
Οι συγγενείς των θυμάτων ζητούν μέχρι σήμερα δικαίωσηΣτις 18 Ιουνίου του 1994, η Ιρλανδία αντιμετώπιζε την Ιταλία, στην πρεμιέρα του Ε’ ομίλου για το Μουντιάλ των ΗΠΑ, μπροστά σε χιλιάδες Ιρλανδούς που είχαν κατακλίσει το γήπεδο. Την ίδια ώρα, σε ένα μικρό χωριουδάκι με το όνομα Λοκινάιλαντ, κάπου στην Βόρεια Ιρλανδία, αρκετοί ποδοσφαιρόφιλοι είχαν γεμίσει τη μοναδική παμπ που υπήρχε, για να παρακολουθήσουν το ματς. Ήταν ένα ματς με πολλά «θέματα». To Έιρε απέναντι στους πανίσχυρους Ιταλούς του Μπάτζιο, του Μπαρέζι και του Μαλντίνι, η Ιρλανδία απέναντι στη Ιταλία του Πάπα. Αυτή η αναμέτρηση δεν μπορούσε να χαθεί για κανένα λόγο. Τα ποτήρια γέμιζαν συνεχώς μπύρα και το γκολ του Ρέι Χούτον πανηγυρίστηκε έξαλλα. Όμως μέσα σε λίγα λεπτά όλα θα αλλάξουν. Η πόρτα θα ανοίξει και δύο κουκουλοφόροι εισβάλλουν βρίζοντας χυδαία για την καταγωγή των θαμώνων, ανοίγοντας πυρ προς πάσα κατεύθυνση. Αποτέλεσμα, έξι νεκροί και πέντε βαριά τραυματίες.
Λίγες ώρες αργότερα η προτεσταντική παραστρατιωτική οργάνωση UVF θα αναλάβει την ευθύνη για τη σφαγή. Η ειρωνεία; Στο χωριό ζούσαν αρμονικά Καθολικοί αλλά και Προτεστάντες και -όπως απεδείχθη αργότερα- κανένα απ’ τα έξι θύματα δεν είχε πολιτική δράση, ούτε φυσικά είχε κάποια σχέση με τον ΙRΑ. Οι θαμώνες της παμπ ήταν απλά κυρίως Καθολικοί.
Ο βρετανικός Τύπος ψάχνει μάταια να βρει μια λογική εξήγηση (όσο κι αν δεν γίνεται να βρεθεί ποτέ «λογική εξήγηση» μετά από μια τέτοια πράξη). Τα νέα -όπως ήταν λογικό- θα φτάσουν και στους παίκτες του Έιρε που γιορτάζουν την τεράστια νίκη τους. Η αστυνομία αν και έκανε… έρευνες δεν βρήκε τους δολοφόνους. Μέχρι και σήμερα η «σφαγή» στο Λοκινάιλαντ βρίσκεται στο αρχείο.
Το ματς στο Μπέλφαστ…Εκείνο το Μουντιαλ, του 1994 είχε για την Ιρλανδία την αιματηρή κατάληξη με τους 6 νεκρούς στο χωριό της Βόρειας Ιρλανδίας, αλλά τα μηνύματα είχαν σταλεί από την τελευταία αγωνιστική των προκριματικών. Στις 17 Νοεμβρίου του 1973 η Βόρειος Ιρλανδία είχε υποδεχθεί το Έιρε για την τελευταία αγωνιστική του Γ’ ομίλου. Στις 17 Νοεμβρίου του ’93, η Ισπανία με 17 βαθμούς στο σακούλι της, υποδεχόταν την Δανία, που ήταν πρώτη με 18 βαθμούς, στη Σεβίλλη, και ήθελε πάση θυσία τη νίκη για να προκριθεί στο Μουντιάλ. Την ίδια ώρα, στο Μπέλφαστ η Βόρειος Ιρλανδία θα έπαιζε με το Έιρε, που είχε 17 βαθμούς επίσης, θέλοντας να του κόψει τον δρόμο για τις ΗΠΑ. Το διάστημα εκείνο, οι πολιτικές ταραχές βρίσκονταν στην κορύφωσή τους και μάλιστα, ένα μήνα πριν την αναμέτρηση, είχαν χάσει τη ζωή τους στο Μπέλφαστ 23 άνθρωποι μετά από βομβιστική επίθεση. Η ΦΙΦΑ είχε προτείνει την διεξαγωγή της αναμέτρησης στο Όλντ Τράφορντ -ακόμα και στο Γουέμπλεϊ- κάτι όμως που δεν είχαν δεχθεί οι γηπεδούχοι. Μάλιστα ήταν τέτοιος ο φόβος για την σωματική ακεραιότητα των παικτών του Έιρε που ο προπονητής της ομάδας, ο θρυλικός Τζακ Τσάρλτον, πρότεινε την μεταφορά της αποστολής, απ’ το Δουβλίνο στο Μπέλφαστ, με αεροπλάνο και όχι με λεωφορείο, όπως ήταν δηλαδή προγραμματισμένο.
Το πρώτο πράγμα που αντίκρισαν οι παίκτες όταν έφτασαν ήταν μια συμμορία μικρών παιδιών που τους υποδέχτηκε με πέτρες, βρισιές και υψωμένο το μεσαίο δάχτυλο. Για το όμορφο καλωσόρισμα. Όταν δε, έφτασαν στο γήπεδο για προπόνηση, αυτό που είδαν δεν είχε καμία σχέση με ποδοσφαιρική αναμέτρηση αλλά με πραγματική εμπόλεμη ζώνη. Στρατιώτες με φουλ εξοπλισμό και αστυνομικοί με σκυλιά να τους γαβγίζουν μανιασμένα. Παντού συρματοπλέγματα και ένας τεράστιος όγκος οπαδών να προσπαθεί να τους τραμπουκίσει με κάθε τρόπο. Όπως είχε δηλώσει και ο Άλαν Μακ Λάφιν: «To μόνο μέρος που φάνταζε ασφαλές ήταν το γήπεδο την ώρα διεξαγωγής της αναμέτρησης». Και δεν είχε καθόλου άδικο.
Ολόκληρη η Ιρλανδία ήταν ένα καζάνι που έβραζε και το τυφλό μίσος είχε φανεί -και σε ποδοσφαιρικό επίπεδο- λίγους μήνες νωρίτερα, στην τελευταία αγωνιστική των προκριματικών για το Μουντιάλ.
H αναμέτρηση ξεκίνησε με το Έιρε να μην έχει οπαδούς στο γήπεδο και τους σπουδαίους αμυντικούς Πολ Μακ Γραθ και Τέρι Φίλαν να ακούνε ντροπιαστικούς ήχους πιθήκων κάθε φορά που ακουμπούσαν την μπάλα. Ήταν πλέον ολοφάνερο. Αυτή δεν ήταν μια κανονική ποδοσφαιρική αναμέτρηση... Ο προπονητής της Ιρλανδίας, Τζάκι Τσάρλτον θα πει στους παίκτες του: «Αν κερδίσετε σήμερα σε αυτό εδώ το κολαστήριο θα είστε ήρωες για μια ολόκληρη ζωή. Δεν με ενδιαφέρει τι θα κάνουμε στο Μουντιάλ ή τι θα κερδίσετε με τις ομάδες που θα αγωνίζεστε από του χρόνου. Δεν με νοιάζει τίποτα. Κανένας τίτλος, κανένα συμβόλαιο, κανένας πόνος. Μπείτε μέσα και κερδίστε αυτό τον αγώνα. Αγωνιστείτε σαν να είναι ο τελευταίος αγώνας της ζωής σας, σαν να εξαρτάται η ίδια σας η ζωή από αυτό εδώ το 90λέπτο».
Το ματς θα τελειώσει 1-1 και έτσι το Έιρε σφράγισε στο Μπέλφαστ τα εισιτήρια για το Μουντιάλ, περνώντας ως δεύτερο πίσω από την Ισπανία. Σίγουρα πανηγύρισαν στο Λοκινάιλαντ τη πρόκριση στο Μουντιαλ. Δεν φανταζόντουσαν τι θα συμβεί στις 18 Ιουνίου του 1994…
(Όσοι θέλουν να μάθουν περισσότερα πράγματα για την ιστορία και φυσικά πολύ πιο αναλυτικά, υπάρχει το ντοκιμαντέρ του EPSN «Ceasefire Massacre» της εξαιρετικής σειράς 30 for 30.)
Μάκης ΔιόγοςΠηγη: Sombrero.gr