Της Κατερίνας ΑρβανιτάκηΑναρωτιέμαι που λέτε γιατί, μία μεγάλη κατηγορία νέων ανθρώπων, εκεί λίγο πάνω-λίγο κάτω από τα 20, παιδιών με αξίες και άποψη, αδιαφορούν για την πολιτική και, ως εκ τούτου, ούτε και πάνε να ψηφίσουν. Κουβεντιάζω σε κάθε ευκαιρία μαζί τους και υπάρχουν αρκετές.
Προσπαθώ να θυμηθώ τα δικά μου, επιστρατεύω τα εργαλεία μου, προηγούμενες εμπειρίες. Σα να σκέφτομαι φωναχτά. Να καταγράφω και να ξανακοιτάζω τα καταγραμμένα:
Χωρίς μνήμη, στο παρόνΟι νέοι είναι πολύ κοντά στην εποχή της αθωότητας. Είναι αυθόρμητοι και παρορμητικοί, πολύ πιο αυθεντικοί απ’ τους μεγάλους. Η υποκρισία τους απωθεί, αλλά δεν έμαθαν ακόμα να την αναγνωρίζουν όταν κρύβεται. Βλέπουν κι ακούν πολλή υποκρισία στην πολιτική. Δεν έχουν όμως ούτε χρόνο, ούτε υπομονή ν’ αφιερώσουν στο «ξεδιάλεγμα». Οι νέοι βιάζονται. Να ζήσουν. Τώρα!
Οι νέοι έχουν αστείρευτη ενέργεια, ανησυχίες, αναζητήσεις. Έχουν ιδέες, δημιουργικότητα, όνειρα.
Η θέση του θεατή δεν τους ταιριάζει και δεν τους γοητεύει. Η φύση τους επιβάλλει να δρουν, όχι ν’ ακολουθούν. Η πολιτική δεν τους εμπνέει να δράσουν (τα νεοναζιστικά μορφώματα που τους καλούν σε δράση, ίσως και γι’ αυτό έχουν απήχηση σε μια άλλη κατηγορία νέων).
Οι νέοι δεν έχουν παρελθόν. Δεν έχουν μνήμη. Δεν έχουν εμπειρίες: το υλικό της μνήμης. Ανασφάλεια η μοναδική τους κανονικότητα. Γεννήθηκαν μέσα σ’ αυτήν. «Αν δε μου φτάνουν τα λεφτά, θα δουλέψω περισσότερο!» (Επίσης, οι νέοι δε φοβούνται: την αρρώστια, τα γηρατειά, το θάνατο. Οι νέοι ήταν πάντοτε Αθάνατοι)
Δεν αναφέρονται ούτε σε κάποια συλλογική Μνήμη. Αυτή την έχτιζαν οι μικρές κοινότητες, αυτές που οικοδομούσαν και τις στέρεες ταυτότητες των ανθρώπων. Οι μικρές κοινότητες δεν υπάρχουν πια. Υπάρχει η σούπα της παγκοσμιοποίησης. Εκεί τα πάντα εξομοιώνονται σε ενιαίο, αδιαφοροποίητο χυλό. Εκεί η χύδην πληροφορία σαρώνει τη διάκριση, την ιδιαιτερότητα, τις παραδοτέες μνήμες…
Οι νέοι δε χωράνε στα κατεστημένα, γι’ αυτούς κατεστημένο είναι πάντα το παρόν. Έτσι πρέπει. Αλλιώς δεν θα προχώραγε καμία κοινωνία. Δεν ξέρουν τι είναι το κασσετοφωνάκι και «τί σημαίνει η Δεξιά». Έχουν smartphone και το μόνο παρόν που γνωρίζουν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό μπορεί να στρέφονται εναντίον του.
Το παρόν βεβαίως έρχεται πάντα από Πριν. Κι αν δεν κοιτάξεις από πού έρχεσαι, δεν γίνεται να χαράξεις το επόμενο βήμα. Δεν θα καταλάβεις πού θες να πας και θα βρεθείς αλλού. Από φαύλο κύκλο μέχρι γκρεμό.
Η γενιά μου είχε κληρονομιά. Είχε γονείς, γιαγιάδες και παππούδες με οράματα και θάματα.
Ετούτες οι γενιές δεν έχουν. Παρέλαβαν τσακισμένες προσδοκίες για καταναλωτικές χίμαιρες και υλικές εξασφαλίσεις. Γονείς τους και παππούδες τους, εμείς.
Μην ζητάμε να έρθουν στην αριστερή πολιτικήΗ πολιτική έχει πολλή μιζέρια. Και ανταγωνισμό. Και απειλές. Πολύ σκοτάδι. Οι νέοι δεν καθρεφτίζονται στο σκοτάδι. Ανήκουν στο Φως. Έχουν ανάγκη να χαρούν, να γελάσουν, να ερωτευτούν. Να ρισκάρουν, να δημιουργήσουν, ν’ ανοίξουν καινούργια μονοπάτια, να βάλουν μέσα την ψυχή τους! Και να ανήκουν.
Γι’ αυτό πειραματίζονται. Και κάνουν υπέροχα πράγματα: μουσικές, περιβαλλοντικά εγχειρήματα, εργαστήρια τέχνης, νέες μορφές συλλογικότητας, φυσικές επιλογές ζωής και απασχόλησης με σύγχρονους τρόπους, πνευματικές αναζητήσεις …
Φτιάχνουν τον κόσμο τους, το μέλλον τους. Το δικαιούνται. Έχουν και τα υλικά. Τους λείπουν 2-3 πράγματα: Μνήμη, Μαθητεία στη συνύπαρξη και την αποδοχή του Άλλου, Πολιτικό σχέδιο.
Μην τους ζητάμε να έρθουν στην αριστερή πολιτική! Αυτή οφείλει να πάει σ’ εκείνους: να αφεθεί να τη μετασχηματίσουν σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες και προτεραιότητες. Να ηγηθούν στη χάραξη του πολιτικού σχεδιασμού. Και να τους δώσει τα εργαλεία για να το κάνουν.
Να βάλουμε λοιπόν τον ομαδικό και συνεργατικό τρόπο δουλειάς σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Να στηρίξουμε τις συλλογικές μορφές δημιουργίας και την αποδοχή της διαφορετικότητας σε κάθε κοινωνική εκδήλωση. ΚΑΙ μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ.
Και να βρούμε πώς θα ξανασυνδεθούν οι νέοι με τη συλλογική Μνήμη. Επειγόντως! Είναι η μόνη πραγματική εξασφάλιση που τους χρειάζεται! Τρόποι υπάρχουν. Το κίνημα των ομάδων προφορικής ιστορίας καλλιεργεί αρκετούς. Και, αν το θέλουμε, θα βρεθούνε άλλοι τόσοι.
* Η Κατερίνα Αρβανιτάκη είναι υποψήφια στο Β1 Βόρειο Τομέα Αθήνας. Πρώην τραπεζοϋπάλληλος και συνεργάτρια του ΚΕΘΙ. Ακτιβίστρια για τα δικαιώματα των γυναικών, το περιβάλλον, τη μη βίαιη επικοινωνία. Μέλος της Ομάδας Προφορικής Ιστορίας Αθήνας. Ραδιοφωνική παραγωγός στο «Πορτοκαλί» ραδιόφωνο της Αλληλεγγύης.