Υπάρχει κάποιος που να φλέγεται όσο και ο κ. Μητσοτάκης από την επιθυμία να δει την Νέα Δημοκρατία να βγαίνει αυτοδύναμη από τις κάλπες της επόμενης Κυριακής;
Ναι, υπάρχει. Η κ. Φώφη Γεννηματά.
Για να αποτινάξει το στίγμαΑκούγεται παράλογο, όμως θυμηθείτε. Παράλογη «ακούστηκε» και η απόφαση της επικεφαλής του ΚΙΝΑΛ να αποπέμψει από το ψηφοδέλτιο Επικρατείας, και ουσιαστικά από το κόμμα, τον κ. Βενιζέλο -και μάλιστα σε χρόνο αδιανόητο, διότι, κατά γενική ομολογία, δεν διακινδυνεύεις να προκαλέσεις σύγχυση στους εκλογείς την παραμονή του δεύτερου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών αποπέμποντας, και μάλιστα με τρόπο απαξιωτικό, έναν πρώην επικεφαλής της παράταξής σου.
Κι όμως η κ. Γεννηματά αυτό έκανε. Με μικρές απώλειες, ομολογουμένως. Διότι, τι είναι 21.775 ψήφοι λιγότερες από τις 458.514 που είχες λάβει (ως «Ελιά», με επικεφαλής τον κ. Βενιζέλο …) στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014, όταν μπορείς να επαίρεσαι ότι «το ψηφοδέλτιο Επικρατείας συγκροτείται από τον πρόεδρο του κόμματος, κι αυτό το δικαίωμα δεν το απεμπολώ». Όπως, εξάλλου, τι είναι η απώλεια σε ευρωεκλογικά ποσοστά (8,04%, το 2014), όταν το τωρινό 7,7% σού επιτρέπει να πανηγυρίζεις ότι ανέκτησες την τρίτη θέση από τη Χρυσή Αυγή – η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, στο 4,87% έπεσε εξαιτίας και του 4,18% που απέσπασε o Κ. Βελόπουλος…
Ακούγεται λογικό: η κ. Γεννηματά απομάκρυνε τον κ. Βενιζέλο για να αποτινάξει από το κόμμα του οποίου αυτή ηγείται σήμερα το στίγμα ότι, υπό την ηγεσία εκείνου, ταυτίστηκε με το μνημόνιο και τη συνεργασία με τη Δεξιά: «Το προφίλ του κ. Βενιζέλου», είπε, «δεν ταιριάζει με το μήνυμα που θέλουμε να δώσουμε στους προοδευτικούς ψηφοφόρους, τους απογοητευμένους από τον ΣΥΡΙΖΑ». Απολύτως λογικό, δεδομένου ότι «το προφίλ του κ. Βενιζέλου» δεν εξαντλείται στο (βολικό…) μένος του εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά διακρίνεται (άβολα…) για την παγκοίνως γνωστή θέση του υπέρ της προσέγγισης με τη ΝΔ.
Επιστροφή στο δόγμα Βενιζέλου, μετά την αποπομπήΌμως το παράλογο επανέρχεται. Λίγες μέρες μετά την αποπομπή Βενιζέλου, η κ. Γεννηματά επέστρεψε στο δόγμα Βενιζέλου περί στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ –διατυπωμένο διαφορετικά, αλλά πάντα το ίδιο— και στη γραμμή των ίσων αποστάσεων: «Το ΚΙΝΑΛ μπορεί να είναι αντίβαρο απέναντι στη συντήρηση και στον λαϊκισμό».
Αντιλαμβανόμενη, την επόμενη στιγμή, τον κίνδυνο να την εγκαλέσουν επί …κρυπτοβενιζελισμώ, η κ. Γεννηματά, κατέφυγε στην επινόηση «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η νέα δεξιά», προσπαθώντας να ισορροπήσει τις αντίρροπες εσωκομματικές τάσεις στη γραμμή «παλιά Δεξιά - νέα Δεξιά».
Εκτός κόμματος, στο λαϊκό ακροατήριο, αυτό ακούγεται ελάχιστα πειστικό, δεν αποφέρει ψήφους. Αλλά και εντός του κόμματος είναι πολλοί αυτοί –Βενιζέλος, Λοβέρδος, Ανδρουλάκης, Μανιάτης, Γρηγοράκος κ.α.— που η «βουλιμία» τους δεν αρκείται σε μισές λύσεις. «Οι δικές μου ευθύνες και οι ευθύνες της παράταξης αυξάνονται για την οριστική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ στις 7 Ιουλίου και την ανάδειξη των δικών μας δυνάμεων σε καθοριστικές δυνάμεις για το μέλλον του τόπου, είτε τα πράγματα μας φέρουν στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, καθ’ όπως η λαϊκή κυριαρχία αποφανθεί», δήλωσε κατηγορηματικά ο κ. Λοβέρδος.
Ο κ. Λοβέρδος πρώτος υπέδειξε την ακολουθητέα γραμμή του κόμματος στο θέμα της απλής αναλογικής, πριν και από την κ. Γεννηματά, προαναγγέλλοντας ότι το ΚΙΝΑΛ θα συνδράμει να βρεθούν οι 200 ψήφοι που χρειάζονται για να αλλάξει το εκλογικό σύστημα πριν τις (μεθ)επόμενες εκλογές.
Αυτό εξηγεί το φαινομενικά παράδοξο η κ. Γεννηματά να δηλώνει –μολονότι είχε ακούσει τον κ. Μητσοτάκη να αποκαλεί την ψήφο στο ΚΙΝΑΛ «χαμένη ψήφο»- ότι το κόμμα της θα συμβάλει στην κατάργηση της απλής αναλογικής, και να ανοίγει, με τον τρόπο αυτό, όλο το φάσμα των επιλογών ενδεχόμενης στήριξης, με ψήφο ανοχής ή άλλως πώς, μιας κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας.
Γιατί φλέγεται για αυτοδυναμία;Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σοφία και προβλεπτικότητα για να αντιληφθεί ένας πολιτικός αρχηγός, μετρίου αναστήματος έστω, ότι σε κρούσματα παραγωγής παράλληλης γραμμής, όπως στην περίπτωση Λοβέρδου, μπορεί κάλλιστα να επωάζεται το ενδεχόμενο μια μερίδα της κοινοβουλευτικής του ομάδας να αυτονομηθεί μετεκλογικά και να προσδεθεί στη Νέα Δημοκρατία με τον ένα ή τον άλλον τρόπο. Εξ’ ου πυκνώνουν εσχάτως τα μηνύματα που εκπορεύονται από την κ. Γεννηματά και εμφανίζουν το ΚΙΝΑΛ έτοιμο να βοηθήσει την ΝΔ και στην διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος ώστε να αποσυνδεθεί η προεδρική εκλογή από την διάλυση της Βουλής– όλα στο όνομα της ανάγκης να αποφευχθεί η ρήξη εντός του ΚΙΝΑΛ στο περιβάλλον πολιτικής ρευστότητας που πιθανότατα θα υπάρξει την επομένη των εκλογών της 7ης Ιουλίου σαν αποτέλεσμα της (θεωρούμενης ως βέβαιης) μη αυτοδυναμίας του πρώτου κόμματος.
Ιδού λοιπόν ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο αυτός που φλέγεται όσο και ο κ. Μητσοτάκης για αυτοδύναμη Νέα Δημοκρατία είναι η κ. Γεννηματά: αυτή η τροπή θα απαλλάξει το ΚΙΝΑΛ από την περιπέτεια να στηρίξει την Νέα Δημοκρατία, αναπαράγοντας τις συνθήκες και τους όρους που οδήγησαν να βρίσκεται σήμερα εκτός κόμματος ο κ. Βενιζέλος, και, εν τω μεταξύ, να έχει καταβαραθρωθεί εκλογικά το ΚΙΝΑΛ.
Βεβαίως εδώ υποκρύπτεται ο κίνδυνος αυτή η περιζήτητη αυτοδυναμία να επιτευχθεί εις βάρος του ΚΙΝΑΛ. Δεν είναι μόνο από ταμπεραμέντο και σοβαρό έλλειμμα αγωγής που η κ. Γεννηματά εκτρέπεται με κάθε ευκαιρία σε αγοραίες χυδαιότητες κατά του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Αλέξη Τσίπρα. Νομίζει ότι θα αποτρέψει διαρροές ψήφων διεγείροντας αντανακλαστικά ηθικής τάξεως.
Είναι, άραγε, τόσο λίγη ως πολιτικός όσο είναι και ως άτομο, που δεν καταλαβαίνει πόσο άσχημες υπηρεσίες προσφέρει στην δημοκρατία, με την οποία είναι ταυτισμένος από καταβολής ο κοινωνικός και πολιτικός χώρος τον οποίο ορέγεται να μονοπωλήσει;
Κωστής Γιούργος