Η ζέστη αυτή

Του Θωμά Τσαλαπάτη

«Θα σου πάρουν τον ίσκιο των δέντρων, θα τον πάρουν
θα σου πάρουν τον ίσκιο της θάλασσας, θα τον πάρουν
θα σου πάρουν τον ίσκιο της καρδιάς, θα τον πάρουν
θα πάρουν τον ίσκιο σου…»
Γ. Σ. Ο άνθρωπος που του ’κλεψαν τον ίσκιο

Η ζέστη αυτή δεν είναι μια ζέστη υδραργύρου. Βγαίνει από βαθιά, βαθύτερα. Σαν τα σπλάχνα του θηράματος που αχνίζουν στη σφαγή. Το καλοκαίρι είναι η υπενθύμιση του σώματος με τον πιο εμφατικό τρόπο. Κάτι που σε κυκλώνει και δεν σου επιτρέπει να το αγνοήσεις, κάτι που παίρνει το ύψος, το βάρος και τις διαστάσεις σου, διεκδικεί την υπόστασή σου και μετατρέπει την ύπαρξή σου σε θερμοκρασία. Και είναι αυτή η ζέστη που σαν να ξυπνά παράλληλα, να διαπερνά το έδαφος, να διατρέχει τις αποστάσεις των κάθετων κτηρίων μέχρι να ξεσπάσει στις κορυφές τους. Που διαπερνά τα σώματα μέχρι να ξεσπάσει στο κεφάλι. Φέρνοντας τον ταυτόχρονο παλμό των πραγμάτων στο ύψος του βλέμματος και της νόησής μας. Μεταμφιέζοντάς τον σε ελάχιστο ιδρώτα που κατρακυλά απότομα τις προσόψεις των εαυτών.
Η ζέστη αυτή είναι διάρκεια. Είναι ο εαυτός που αγκαλιάζει τον εαυτό του ζητώντας το παρόν να επιβεβαιώσει το παρόν. Είναι μια υπόσχεση συνέχειας όλων των πραγμάτων κάτω από τον ήλιο. Τίποτα εδώ δεν σκέφτεται να πεθάνει. Όλα είναι κάθετα, τεντωμένα από το φορτίο του φωτός που πέφτει επάνω τους. Και η αίσθηση αυτή του βάρους σε κάνει να νιώθεις πως μοιράζεσαι ένα συλλογικό φορτίο, πως περιλαμβάνεις τον εαυτό σου σε μια συλλογική προσπάθεια χωρίς εμφανή σκοπό, μα με διακριτό τρόπο και τόπο.
Η ζέστη αυτή γεννάει τις σκιές, τις σκορπίζει άταχτα στην επιφάνεια και ύστερα ορίζει τα πλήθη να τις αναζητήσουν. Να πάρουν τα μέτρα τους, να καταλογραφήσουν τις εκδοχές τους, να τις τοποθετήσουν σε ειδικά άλμπουμ όπως τα γραμματόσημα, τα φυτά και τις πεταλούδες. Και όταν η ζέστη περάσει, οι γυναικείες γέρικες μορφές θα βγουν να τις σκουπίσουν στα πλακόστρωτα, να παραδώσουν τις σκιές στη λήθη χρησιμοποιημένες. Γιατί η σκιά είναι φτιαγμένη από ζέστη. Είναι το σκοτάδι όπως επιμερίστηκε και όπως τάχθηκε σε έναν αντίστροφο σκοπό. Γιατί όλοι το γνωρίζουν: το σκοτάδι είναι παγωνιά. Η σκιά είναι ζέστη υπό αναίρεση.
Η ζέστη αυτή είναι σώμα. Ένα σώμα χωρίς όψη που διαχειρίζεται τις όψεις των πραγμάτων. Αναζητεί τις επιφάνειες, διεκδικεί τις εκτάσεις, υποχωρεί μόνο μπροστά στις παύσεις. Είναι ένα σώμα ταυτόχρονο. Σαν ο δρομέας, η απόσταση που διανύει και ο τερματισμός να έχουν ενσαρκωθεί ταυτόχρονα στο ίδιο σώμα. Σαν το ενδεχόμενο, το αποτέλεσμα και αυτό που το αναιρεί να υπάρχουν ταυτόχρονα, να υπάρχουν διαρκώς στον ίδιο ενεστώτα. Στεκόμαστε εδώ και περιμένουμε οδηγίες.
Η ζέστη αυτή σπρώχνει το λουλούδι μέχρι τα χλωρά του χρόνια. Χυμός που διαπερνά το κάθε σώμα. Κύλινδρος που μας ενώνει με τα ενδεχόμενα. Κάνει τα πράγματα να ωριμάζουν με τέτοια ταχύτητα που απότομα συναντούν την αποσύνθεσή τους. Μέσα σε μία στιγμή. Τίποτα εδώ δεν διαρκεί περισσότερο από το παρόν. Στο παρόν και στο επόμενο παρόν και στο επόμενο. Όλα τελειώνουν και ξεκινούν προς την ίδια ακριβώς κατεύθυνση.
Κλείσε το ανοιχτό ψυγείο, βγάλε τον ανεμιστήρα από την πρίζα, μπούκωσε το κλιματιστικό με όλο το βαμβάκι που φυτρώνει στην απορία σου. Η ζέστη αυτή είναι η ζωή όπως μας πέτυχε απότομα.

http://tsalapatis.blogspot.com/