Κάποτε ήταν ένας βασιλιάς μεγάλος και τρανός που κυβερνούσε μια μικρή και όμορφη γη, με πλούσια ακρογιάλια, μεγάλη ακτογραμμή, δάση, ποταμάκια, λιβάδια, βουνά, όχι πολύ ψηλά, όλα στο μέτρο των ανθρώπων. Και οι άνθρωποι διασκορπισμένοι γύρω γύρω σε μικρά χωριά κατοικούσαν. Γεωργοί, ψαράδες στη θάλασσα, στις λίμνες και στα ποτάμια. Ο βασιλιάς ήταν γεννημένος από τη γη και ήταν μισός άνθρωπος και μισός φίδι. Και ο προκάτοχός του ήταν έτσι, διφυής, μισός άνθρωπος μισός φίδι.
Οι άνθρωποι είχαν φτιάξει έτσι τους βασιλιάδες τους γιατί πίστευαν ότι τα φίδια, «οι οικουροί όφεις» προστάτευαν τα σπίτια και τους ίδιους. Ή ότι είχαν τη δύναμη φιδιού και φρόνηση ανθρώπου. Υπήρχε ακόμη και η άποψη ότι το διφυής είχε προέλθει από την αποκάλυψη της διπλής καταγωγής των ανθρώπων από γυναίκα και άνδρα.
Φρόντιζαν περισσότερο τους ναούς, απ’ τα σπίτια τουςΟ πρώτος λοιπόν βασιλιάς ονομαζόταν Ακταίος και η γη του Ακτή ή Ακτική, από το όνομά του. Ο διάδοχός του ήταν ο Κέκροπας. Αυτός κατοικούσε σ΄ έναν βράχο στην ακρόπολη που έκτισε γύρω γύρω τείχη και την ονόμασε κεκροπία. Ο Κέκροπας παντρεύτηκε την κόρη του Ακταίου, την Άγραυλο (αυτή που μένει στους αγρούς) και έκαναν τέσσερα παιδιά. Τον Ερυσίχθονα (αυτός που γεννήθηκε από τη γη), την Έρση, την Άγραυλο και την Πάνδροσο. Οι κόρες αυτές όπως μαρτυρεί και το όνομά τους , όπως και οι νύμφες έριχναν δροσιά στους αγρούς και στα λιβάδια και τους κράταγαν ζωντανούς, πράσινους και δροσερούς και μπροστά από τους ναούς έστηναν χορούς με πρωτοχορευτή τον Ερμή και τον Πάνα να παίζει το σουραύλι του.
Έτσι κάπως ζούσαν σε αρμονία με το περιβάλλον τους. Περισσότερο φρόντιζαν τους ναούς τους απ’ ότι τα σπίτια τους, άλλωστε το κλίμα ευνοούσε να μένουν οι άνθρωποι περισσότερο στην ύπαιθρο. Εκεί η αγορά, εκεί οι συνελεύσεις τους, οι περίπατοι. Χαίρονταν τη γη τους, το εύκρατο κλίμα τη διαύγεια του ουρανού.
Δημιούργησαν με την πάροδο του χρόνου έναν πολιτισμό, σημάδια του οποίου έμειναν αναλλοίωτα στο χρόνο και χαρακτηρίζουν την Αττική γη. Παρ΄ όλες τις καταστροφές με το πέρασμα των χρόνων, φυσικές ή όχι, η Αττική δεν υπάρχει χωρίς την Ακρόπολη, το ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, το Στάδιο και όλα τα αρχαία μνημεία διάσπαρτα στο χώρο.
Ο ναός του χρήματος υπεράνω πάντωνΠλησιάζοντας με το πλοίο την Αττική διακρίνεις τις αρχαίες κολώνες στο Σούνιο, που, κατά τον ποιητή «σαν χορδές μιας άρπας αντηχούν ακόμη». Λίγο μετά φαίνεται η Ακρόπολη που αν κλείσεις τα μάτια σου μπορεί να δεις και το δόρυ της θεάς Αθηνάς από τον ναό της να αστράφτει στον ήλιο.
Όμως σήμερα όλα αυτά αμφισβητούνται στο όνομα της ανάπτυξης. Σιγά που κάποιοι αρχαιολόγοι μπορούν να μπλοκάρουν τις επενδύσεις στην Αττική για κάτι ασήμαντα ευρήματα στο Ελληνικό. Βρήκαμε χώρο για το ναό του χρήματος και θα είναι εμπόδιο το ύψος της Ακρόπολης. Με γρήγορες διαδικασίες, γνωστές πια σε όλους, τα εμπόδια έφυγαν η επένδυση αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά.
Τα νέα μνημεία της σύγχρονης τεχνολογίαςΠέρασε ο καιρός που πλησιάζοντας την Αττική θα βλέπεις τα μνημεία του παλιού πολιτισμού της. Η άρπα που έλεγε ο Σεφέρης ότι αντηχεί ακόμα από τις κολώνες του ναού του Ποσειδώνα, παύει να ηχεί. Ο σύγχρονος πολιτισμός θέλει ουρανοξύστες, καζίνο, κατασκευές όχι στο μέτρο του ανθρώπου πια. Οι άνθρωποι θα στέκονται με δέος μπροστά στα νέα μνημεία της σύγχρονης τεχνολογίας, θα παίζουν για να κερδίσουν όχι πια από την εργασία τους. Η Αττική θα συγκεντρώνει κόσμο που θα παίζουν για να κερδίσουν, οι ντόπιοι θα υποκλίνονται ως κρουπιέρηδες πια στους κάθε λογής σημαντικούς ή ασήμαντους και εμείς οι υπόλοιποι θα καμαρώνουμε τα μεγαθήρια της παραθαλάσσιας ζώνης. Ήρθαν οι επενδύσεις.
Άλλωστε μετά από τόσα χρόνια κρίσης τι λείπει από τους Έλληνες; Ένα καζίνο.
Βέβαια στην όλη αυτή κατασκευή θα υπάρχει και ένα ποίημα του Σεφέρη. Να θυμίζει και λίγο Ελλάδα, τον νομπελίστα ποιητή μας. Καλό θα ήταν όμως να έγραφαν ένα άλλο ποίημα το «επί Ασπαλάθων». Εκεί που οι ασπάλαθοι που υπάρχουν ακόμα στο Σούνιο από την Αρχαιότητα, ξεσκίζουν με τα αγκάθια τους τον τύραννο Αρδιαίο και τον ρίχνουν στα τάρταρα για τα εγκλήματά του.
Για όλη την καταστροφή της φύσης έχει αναλάβει η ίδια και μας εκδικείται. Για την καταστροφή της Αττικής γης, ας ελπίσουμε σωτηρία στους φιδόμορφους αυτόχθονες παλιούς βασιλιάδες της Ακταίο και Κέκροπα.
Γιούλα Τσουμπού, εκπαιδευτικός