Προεκλογικά οι γκάφες του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν αφορμή για αστεϊσμούς και συνωμοσιολογίες, διότι μερικές φορές φάνταζε απίστευτο να είναι απλώς γκάφες. Μετεκλογικά όμως οι «γκάφες» του νυν πρωθυπουργού στοιχίζουν. Η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη στη βρετανική εφημερίδα «Observer», περί αιτήματος δανεισμού των Γλυπτών του Παρθενώνα για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, μπορεί να χαρακτηριστεί ως «τουλάχιστον αφελής πρωτοβουλία», όπως ήταν η διατύπωση του πρώην πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, αλλά η ουσία είναι ότι επιτρέπει στο Βρετανικό Μουσείο να εμφανίζεται ως νόμιμος ιδιοκτήτης των Γλυπτών.
Ομως οι μετέπειτα χειρισμοί του υπουργείου Πολιτισμού δίνουν πολύ πιο επικίνδυνα δείγματα γραφής και όπως εύστοχα το έθεσε η πρώην υπουργός Πολιτισμού Μυρσίνη Ζορμπά «ανακατεύουν τα μάρμαρα με τη λάσπη». Πιο συγκεκριμένα, σε ανακοίνωσή της επισημαίνει: Δημοσιεύεται στην επίσημη ιστοσελίδα του υπουργείου Πολιτισμού ένα ακραία εμπαθές Δελτίο Τύπου (2.9.19), το οποίο αποπειράται να καλύψει το ατόπημα του αιτήματος δανεισμού των Γλυπτών του Παρθενώνα και το μερίδιο ευθύνης της ηγεσίας του υπουργείου σ’ αυτό, με πρωτοφανώς αήθεις προσωπικές επιθέσεις και διαστρεβλώσεις.[…] Πρόκειται για ένα κείμενο-μνημείο λάσπης, επικίνδυνο πολιτικά και πολιτισμικά, δεδομένου ότι:
1. Απαντάει από την επίσημη ιστοσελίδα του υπουργείου για λογαριασμού του πρωθυπουργού, διαψεύδοντας αυτό που δήλωσε ο ίδιος στον Observer: «Θα προτείνω στον Μπόρις ως μια πρώτη κίνηση, να σταλούν τα Γλυπτά του Παρθενώνα στην Αθήνα ως δάνειο για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.»
2. Χάνει την αίσθηση της πραγματικότητας, προσπαθώντας με τις μισές αλήθειες να κρύψει κάτι που έχει δημοσιευθεί σε αγγλική εφημερίδα και αναδημοσιευθεί επί λέξει σε εισαγωγικά ως δήλωση του κ. Μητσοτάκη, σε ολόκληρο τον ελληνικό Τύπο και το έχουν διαβάσει οι πάντες, όποια εφημερίδα ή ιστοσελίδα κι αν έχουν ανοίξει.
3. Μπερδεύει την κυριότητα, την επιστροφή, το δάνειο και την επανένωση σαν ερασιτέχνης ταχυδακτυλουργός, την ώρα που όλοι αντιλαμβάνονται ότι το δάνειο προϋποθέτει την αναγνώριση της κυριότητας.
4. Ψάχνει τον κυνισμό ανακατεύοντας τη λάσπη, τη στιγμή που ο ορισμός του κυνισμού συνοψίζεται στην μπανάλ δήλωση της κας Μενδώνη στο ίδιο δημοσίευμα του Observer: «Έχουμε 10 φορές περισσότερες (αρχαιότητες) από όσες μπορούμε πιθανόν να εκθέσουμε. Σχεδόν καθημερινά κάτι πολύτιμο βρίσκεται. Θέλουμε να εξάγουμε αυτά τα πολιτιστικά περιουσιακά στοιχεία». (Ολόκληρη η ανακοίνωση στο:
www.syriza.gr/article/id/82817/Myrs.-Zormpa:-Marmara-kai-lasph.html)
Προσεκτικά και επισταμένα ο πρώην υφυπουργός Πολιτισμού Κώστας Στρατής εξηγεί τα λάθη και τα σωστά σε κείμενό του στη σελίδα 2 αυτού του φύλλου της «Εποχής». Όμως από τις δηλώσεις και δηλωσούλες που δημοσίευσαν τα ΜΜΕ, ας κρατήσουμε μία που… δεν την έπαιξαν και τόσο. Σε ανύποπτο χρόνο, στα τέλη Γενάρη, ο γερμανικής καταγωγής διευθυντής του Βρετανικού Μουσείου, Χάρτβιχ Φίσερ, σε συνέντευξή του στα «Νέα» είχε δηλώσει ότι «το Βρετανικό Μουσείο όταν δανείζει, το κάνει σε εκείνους που αναγνωρίζουν την ιδιοκτησία των αντικειμένων». Ενώ μόλις πριν λίγους μήνες, ο διευθυντής του Μουσείου της Ακρόπολης, καθηγητής Αρχαιολογίας Δημήτριος Παντερμαλής, απαντώντας στις δηλώσεις του κ. Φίσερ, είχε υπογραμμίσει σε συνέντευξή του στο δημόσιο γερμανικό ραδιόφωνο: «Η πλήρης επιστροφή είναι η μόνη λύση. Πρέπει να συνενωθεί ό,τι είναι αναπόσπαστα δεμένο με το μνημείο. Το Βρετανικό Μουσείο δεν είναι ο ιδιοκτήτης των γλυπτών. Γι’ αυτό δεν τίθεται θέμα δανεισμού τους, αλλά επιστροφής τους».
«Επειδή, όμως, τα θέματα της υπεράσπισης της πολιτιστικής μας κληρονομιάς είναι σημαντικότερα της εσωτερικής πολιτικής αντιπαράθεσης, δεν θα σταθώ στην αστοχία της κυβέρνησης.
Θα την καλέσω μόνο να σταματήσει να ρίχνει νερό στο μύλο των Βρετανών και αντί επιστολών δανεισμού προς το Μουσείο να ζητήσει, επ’ αφορμή των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση και με την στήριξη όλων μας, την οριστική επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα» είπε ο Αλ. Τσίπρας.
Έντιμα και άμεσα, λέμε εμείς, διότι όχι μόνο «η σημερινή κυβέρνηση οφείλει να συνεχίσει την πολιτική που χάραξε η προηγούμενη» (βλ. κείμενο Κ. Στρατή), αλλά διότι «η οριστική και όχι η προσωρινή επιστροφή των Γλυπτών στο γενέθλιο τόπο τους αποτελεί πάγια εθνική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων από την εποχή της αείμνηστης Μελίνας Μερκούρη έως σήμερα» (βλ. δήλωση Μ. Ζορμπά).
Ζωή Γεωργούλα