Δεν επέστρεψε δαφνοστεφής ο πρωθυπουργός από τις ΗΠΑ. Αμφίβολο αν, κατά βάθος, ο ίδιος και το επιτελείο του περίμεναν κάτι διαφορετικό. Αυτό τουλάχιστον συνάγεται αβίαστα από τον επικοινωνιακό θόρυβο που είχαν ξεσηκώσει από νωρίς αναφορικά με τα όσα ευοίωνα για τη χώρα θα συναποκόμιζε, υποτίθεται, ο κ. Μητσοτάκης από την πολυθρύλητη συνάντησή του με τον πρόεδρο Τραμπ — η οποία συνάντηση, ως γνωστόν, ναυάγησε πριν πιάσει λιμάνι, με αναπάντητο (;) το ερώτημα αν πραγματικά είχε συμφωνηθεί κάτι σχετικό εκατέρωθεν. Συνεπώς, ο θόρυβος που ξεσηκώθηκε στη συνέχεια από το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου δεν θα έπρεπε να εκπλήσσει. Όπως και, προφανέστατα, δεν εξέπληξε. Κανέναν δεν άφησαν άναυδο οι πανηγυρισμοί ότι το μέλλον της χώρας, που προαλείφεται λαμπρό υπό την νέα κυβέρνηση, αφύπνισε το, εν υπνώσει λόγω ΣΥΡΙΖΑ, ενδιαφέρον της επενδυτικής κοινότητας της φίλης και συμμάχου χώρας.
Μη γελιόμαστε. Η αλήθεια είναι μία, την γνωρίζουν άπαντες οι νοήμονες, την γνωρίζει ακόμα και η κυβέρνηση. Και έχει δύο σκέλη. Πρώτον, με επικοινωνιακά τεχνάσματα δεν βγαίνει τετραετία. Άντε το πολύ ένα εξάμηνο (σημειώστε το αυτό…). Και δεύτερον, η αβεβαιότητα που επικρατεί όσον αφορά στις επιδόσεις της διεθνούς οικονομίας στο προβλεπτό μέλλον, μάλλον δεν ευνοούν τις επενδυτικές κινήσεις ταχείας απόδοσης που θέλουν οι επενδυτές, αλλά ούτε και τις υπεραισιόδοξες προσδοκίες των χωρών υποδοχής τους. Ο χρόνος θα αποδειχθεί πιο άτεγκτος απ’ όσο ελπίζουν όσοι εμπιστεύονται το πολιτικό μέλλον τους στην εύνοιά του. Ματαιοπονούν ότι μπορεί να υπάρξει επενδυτικό μπουμ τέτοιου μεγέθους και ταχύτητας που οι αποδόσεις του να φτάσουν στην κοινωνία πριν φτάσει η ώρα της κάλπης.
Η κ. Λαγκάρντ ήταν για πολλοστή φορά σαφής. Σε αποκλειστική συνέντευξή της στο Γαλλικό Πρακτορείο προ δεκαημέρου, η αυριανή πρόεδρος της ΕΚΤ χαρακτήρισε την παγκόσμια ανάπτυξη «εύθραυστη». Απειλείται, είπε, κυρίως λόγω των εμπορικών εντάσεων. Και προέτρεψε σε διάλογο ηγετών, για να «αντιμετωπίσουν τις αβεβαιότητες σε όλο τον κόσμο», τον σινο-αμερικανικό εμπορικό πόλεμο και τις επιπτώσεις του στο παγκόσμιο εμπόριο, το δυσοίωνο μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης λόγω Brexit, τις «τεχνολογικές απειλές», όπως είπε, που θα εκτινάξουν την ανεργία, πλήττοντας το μίνιμουμ κοινωνικής συνοχής που απαιτείται για την ευστάθεια του συστήματος. Ουσιαστικά επαναλάμβανε όσα έχει πει επανειλημμένα στο πρόσφατο παρελθόν, αρχής γενομένης από τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν, μιλώντας στο αμερικανικό Κογκρέσο, έκανε έκκληση για «πολυμερή διεθνή συνεργασία», προς αποφυγήνμιας «εποχής οργής» λόγω οικονομικών ανισοτήτων. Στο ίδιο μήκος κύματος και το ΔΝΤ: οι εμπορικές εντάσεις μπορεί να επιβραδύνουν περαιτέρω την οικονομική δραστηριότητα. Αλλά και ο ΟΟΣΑ, που επίσης εκτιμά χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας.
Αν η «βαριά βιομηχανία» της Ελλάδας, ο τουρισμός, υπέστη ένα τόσο ισχυρό πλήγμα από την πτώχευση του Thomas Cook –με αδιευκρίνιστες ακόμη τις αλυσιδωτές επιπτώσεις μελλοντικά— ποιος σοβαρός άνθρωπος δεν θα ανησυχούσε μπροστά στον κίνδυνο ενός νέου παγκόσμιου υφεσιακού τσουνάμι;
Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως ένα σχέδιο ανάπτυξης στον αντίποδα αυτού που έχει ξεκινήσει να εφαρμόζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Στον αντίποδα των σχεδιασμών για προσέλκυση ξένων επενδύσεων που θα διαμορφώσουν (στα αποτυχημένα πρότυπα του νεοφιλελευθερισμού, τα οποία σήμερα αμφισβητούν, έμμεσα αλλά επίμονα, θεσμοί όπως ο ΟΟΣΑ, αλλά και ένας αυξανόμενος αριθμός έγκυρων αναλυτών του διεθνούς οικονομικού Τύπου) ένα υποκατάστατο ανάπτυξης που (είναι βέβαιο ότι) θα παραδώσει το πνεύμα την παραμονή μιας νέας χρεοκοπίας της χώρας.
Ποιος ξεχνά, ότι τα προβλήματα που προκάλεσαν στη ζήτηση —δηλαδή στη βάση στήριξης της οικονομίας της χώρας, κάθε χώρας— οι μειώσεις φόρων των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων, η αύξηση των ανισοτήτων και οι μειώσεις των κοινωνικών παροχών αντιμετωπίστηκαν στα χρόνια της τεχνητής ευμάρειας μέσω της υπερχρέωσης — κρατικής και της ιδιωτικής. Με κατάληξη τη χρεοκοπία.
Αναγνωρίζοντας, έμμεσα, την αλήθεια των παραπάνω, η κυβέρνηση προβάλλει τον ισχυρισμό ότι η πολιτική της θα αποδώσει τάχιστα ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από 4%, τα οφέλη της οποίας θα μετακυλήσουν άμεσα στην κοινωνία. Αποκρύπτει από τους πολίτες αυτό που η ίδια γνωρίζει καλά: ο ρυθμός ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ, θα πέσει στο 2,9% φέτος και το 2020, τα χαμηλότερα ποσοστά από την παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, «με τους καθοδικούς κινδύνους να τείνουν συνεχώς αυξανόμενοι». Όπως επίσης γνωρίζει ότι, τη στιγμή που για τη Γερμανία προβλέπεται ανάπτυξη μόλις 0,7% φέτος και 1,1% το 2020, τα περί ανάπτυξης 4% + στην Ελλάδα είναι εμπαιγμός που θα ξεσκεπαστεί πριν εξαντληθεί η τετραετία.
Ίσως, μολαταύτα, να είναι ακόμα πολύ νωρίς για να απασχολήσουν σοβαρά οι εικασίες που ακούγονται εσχάτως, ότι, δηλ., στους σχεδιασμούς του Μαξίμου έρχονται να καταλάβουν προέχουσα θέση οι «άμεσες» εκλογές. Επικαλούνται οι εικασίες αυτές ότι από τις επαφές με άλλα κόμματα προκύπτει πως ο νέος εκλογικός νόμος που θα έλθει, σύντομα λένε, προς ψήφιση από την παρούσα Βουλή, δεν θα μπορεί να ισχύσει στις επόμενες εκλογές διότι δεν θα συγκεντρώνονται οι απαιτούμενες 200 ψήφοι.
Ο στόχος, λένε, είναι να γίνουν εκλογές με απλή αναλογική πριν αρχίσει η φθορά της Ν.Δ., λογικά αναμενόμενη στον ορίζοντα του επόμενου εξαμήνου (αν θυμόσαστε…), με την προσδοκία ότι η θεωρούμενη ως βέβαιη επικράτησή της, έστω χωρίς αυτοδυναμία, θα καταστήσει τη Ν.Δ. ρυθμιστή των εξελίξεων, με αποτέλεσμα η καταπόνηση από την επαναλαμβανόμενη αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης, να οδηγήσει στο σχηματισμό μιας πλειοψηφίας που θα επαναφέρει το μπόνους των 50 εδρών στο πλειοψηφούν κόμμα, δηλαδή σε μια Ν.Δ. ακόμη αλώβητη από φθορές.
Εικασίες. Στις οποίες θα προσθέταμε ακόμη μία: Η προσδοκία αιφνιδιασμού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πριν ακόμη ολοκληρωθούν οι διεργασίες προς το συνέδριο σύμπηξης του Προοδευτικού Μετώπου.
Κωστής Γιούργος