Ο Γιώργος Ψαρράς, 55 ετών, πατέρας 3 παιδιών, έκανε την περασμένη Τετάρτη το τελευταίο του μεροκάματο στο χώρο της χαλυβουργίας - κοκκοποίησης του εργοστασίου στη ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα Φθιώτιδος.
Νωρίς το πρωί σκοτώθηκε από μεγάλη έκρηξη, η οποία προκλήθηκε από άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία, κατά τη διάρκεια των εργασιών στο τελικό στάδιο επεξεργασίας του σιδηρονικελίου. Ο Γιώργος Ψαρράς, ένας πολύ έμπειρος, όπως λένε οι συνάδελφοί του, εργάτης, κηδεύτηκε την Πέμπτη και, δυστυχώς, προστέθηκε στη μακρά και μακάβρια λίστα των εργατικών ατυχημάτων (έτσι έχουμε συνηθίσει να τα λέμε) στη ΛΑΡΚΟ.
Σημειώνεται ότι έχουν απαγγελθεί κατηγορίες στο διευθυντή του εργοστασίου και σε πέντε εργαζόμενους. Σύμφωνα με τοπικά ΜΜΕ, και οι έξι αφέθηκαν την Πέμπτη ελεύθεροι και θα κληθούν σε τακτική δικάσιμο να αποδείξουν ότι ουδεμία σχέση είχαν με την απώλεια της ζωής του Γιώργου Ψαρρά.
Μόλις 48 ώρες νωρίτερα, την Δευτέρα 4/11, είχε σημειωθεί ένα σοβαρό περιστατικό στην ίδια επιχείρηση, κατά τη διάρκεια του οποίου σώθηκαν από θαύμα οι ηλεκτρολόγοι, όταν ένα συρματόσχοινο κόπηκε και ένα φορτίο 25 τόνων έπεσε (ευτυχώς) στο κενό.
Προκύπτει το ερώτημα αν ελήφθησαν υπόψιν από την επιχείρηση και τα αρμόδια ελεγκτικά όργανα οι δημόσιες καταγγελίες των εργαζόμενων για το εν λόγω συμβάν και αν έγιναν οι απαραίτητες ενέργειες για τη λήψη μέτρων ασφαλείας.
Άλλωστε, έχουν περάσει ελάχιστοι μήνες από τις 12/7/2019, όταν ένας ακόμα εργαζόμενος, 36 ετών, χτυπήθηκε θανάσιμα στο κεφάλι την ώρα που εκτελούσε εργασίες στη γερανογέφυρα του ίδιου εργοστασίου.
Διαχρονικό το έγκλημα, αβέβαιο το μέλλον
Ο Δημήτρης Καραμέρης, μέλος του Δ.Σ. του σωματείου των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ έκανε λόγο στην «Εποχή» για «απαξίωση του εργοστασίου», «ελλιπή μέτρα προστασίας» και έλλειψη προσωπικού («ένας εργαζόμενος κάνει τη δουλειά που θα έπρεπε να κάνουν δύο»), για «συντηρήσεις οι οποίες δεν γίνονται στο χρόνο τους» και ζήτησε από την κυβέρνηση να ξεκαθαρίσει τις προθέσεις της σε σχέση με το μέλλον της βιομηχανίας.
Ξέρει ότι είναι μεγάλη η πιθανότητα για επαναφορά στο προσκήνιο του σχεδίου για τριχοτόμηση της ΛΑΡΚΟ και πώληση των περιουσιακών της στοιχείων σε «κομμάτια», σχέδιο που εξυπηρετείται από τη συνεχιζόμενη απαξίωση των παραγωγικών εγκαταστάσεων.
Οι περιπέτειες της μεγάλης μεταλλευτικής και μεταλλουργικής εταιρείας (διαβάστε σχετικά το κείμενο της Εποχής με τίτλο «ΛΑΡΚΟ: Παλιές αμαρτίες, νέες δυνατότητες», 30/6/19), της μοναδικής στην Ευρωπαϊκή Ένωση που παράγει σιδηρονικέλιο, είναι μεγάλες και σύνθετες, το ίδιο όμως και οι δυνατότητές της σε μία περίοδο που η τιμή του νικελίου έχει εκτιναχθεί στα ύψη.
Οι στοχεύσεις, όμως, της κυβέρνησης, τις οποίες επιβεβαίωσε σε πρόσφατο δημοσίευμα η εφημερίδα «Το Βήμα» (25/10/19), μάλλον προς την κατεύθυνση της ιδιωτικοποίησης κινούνται, την ώρα που εργαζόμενοι απαιτούν δεσμεύσεις για ουσιαστικά μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, διασφάλιση της συνέχισης της λειτουργίας της και την αξιοποίησή της με χρηματοδότηση από τον κύριο μέτοχο, το κράτος (η μετοχική σύνθεση έχει ως εξής: ΤΑΙΠΕΔ 55,2%, Εθνική Τράπεζα Ελλάδας 33,4% και ΔΕΗ 11,4).
Μεγάλο αγκάθι παραμένει η επικείμενη απόρριψη της αίτησης αναίρεσης που είχε καταθέσει η ΛΑΡΚΟ για την καταδικαστική απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ), η οποία απαιτούσε από την επιχείρηση να επιστρέψει 136 εκατ. ευρώ (περισσότερα από 150 εκατ. με τους τόκους) στο ελληνικό Δημόσιο για «παράνομες κρατικές ενισχύσεις». Με την πρόφαση αυτή, αλλά και με δεδομένη τη μεγάλη οφειλή προς τη ΔΕΗ, το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας αναμένεται να δρομολογήσει τη «σωτηρία» της ΛΑΡΚΟ...