Κάποτε, τότε που για να εξηγήσουν την ανθρωπότητα, έγραφαν παραμύθια, υπήρχε ένα καταπληκτικό: Ο Βασιλιάς που σκότωσε το δέντρο και καταράστηκε σε αιώνια πείνα. Τόσο, που στο τέλος έφαγε τον ίδιο του τον εαυτό.
Αυτό σκέφτομαι. Την πείνα. Ποτέ ξανά δε θυμάμαι κυβέρνηση να έχει έρθει τόσο αποφασισμένη να φάει οτιδήποτε κι αν τρώγεται. Ξεκινώντας από τις ευαισθησίες. Το πιο μικρό στο πιο μεγάλο. Την ηθική κακοποίηση των «αντιφρονούντων». Τη σωματική έπειτα.
Λαίλαπα απανθρωπιάςΔέρνουν πάλι παιδιά, θα το σκέφτεστε κι εσύ, φυσικά. Τα δέρνουν πολύ και τα διαπομπεύουν. Τα ξεγυμνώνουν, δηλαδή.
Στις 6 του Δεκέμβρη ακούγαμε ουρλιαχτά. Ερχόντουσαν από το ΑΤ της Καλλιδρομίου. Σαν κάτι ιστορίες των γηραλαίων (στα μάτια μας) συντρόφων που η ψυχή τους είναι ακόμα κολλημένη στη χούντα. Εγκλωβισμένη.
Τι ζούμε; Κι αυτή η λαίλαπα της απανθρωπιάς δεν καταπίνεται με τίποτα. Πρώτα οι πρόσφυγες. Έπειτα οι ΛΟΑΤΚΙ μαζί με τα παιδιά στους δρόμους.
Πάντα πρώτα τα παιδιά. Τουλάχιστον, για τα πολλά μάτια...
ΖόφοςΓιατί για τα λιγότερα μάτια, πρώτα ήταν οι πρόσφυγες και μετά τα νοσοκομεία. Το θυμάμαι αυτό, με όλες μου τις σπιθαμές. Να λένε στους γιατρούς να περιορίσουν τις ακριβές εξετάσεις. Να θέλουν να διώξουν ανήλικο, διασωληνωμένο παιδί, επειδή δεν είχε ΑΜΚΑ, μια μάνα να ουρλιάζει. Ζόφος, ζόφος.
Ζόφος και στα πιο μικρά ακόμα. Που μας κολλούν τα βελόνια στις φλέβες με χαρτοταινία (είναι πιο φθηνές) και μες στη νύχτα σκίζονται οι ταινίες, σκίζονται κι οι φλέβες, αίματα στο σεντόνι, πόνος μα πόνος πιο πολύς αυτός ο άγνωστος: Θα πληρώνω για να ζήσω;
Ξέρετε τι είναι να κινδυνεύει η ζωή σου επειδή δεν μπορείς να την πληρώσεις; Οι πρόσφυγες των καταυλισμών, οι ασθενείς που τους σκοτώνει το σώμα τους κι έπειτα η έλλειψη των δυνατοτήτων. Των οικονομικών.
Τα παιδιά στους δρόμους. Μέρες τώρα μου έχει σταθεί στον λαιμό, εμμονικά, σαν κόμπος: Κουμης - Κανελλοπούλου.
Δεν θέλω να είναι έτσι. Όχι, βέβαια. Αλλά μυρίζει ανθρώπινη σάρκα όπου κι αν γυρίσεις. Χτικιάρικη, σαν τους εξαντλημένους νεκροζώντανους ήρωες του Μπάροουζ, που τους έτρωγε η πρέζα. Λιμένες σάρκες στα νοσοκομεία, ξεχασμένες αρρώστιες στη λασπουριά των καταυλισμών.
Σαν τσιφλικάςΘυμάμαι λοιπόν, συνέχεια εκείνον το μύθο, με τον βασιλιά που έφαγε τις σάρκες του όταν σκότωσε το δέντρο.
Ο νέος δήμαρχος Κώστας Μπακογιάννης, πρώην περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας, κουβάλησε, σαν τσιφλικάς, ένα ελάτι 17 μέτρα. Να στολίσει τα Χριστούγεννα. Να δώσει χρυσόσκονη στην πόλη των ζωντανών νεκρών.
Αυτό το τεράστιο θράσος του πριγκιπόπουλου που περιμένει να γίνει βασιλιάς, να σκοτώσει έναν γίγαντα, να τον χρησιμοποιήσει κι έπειτα, μαραμένο πια, νεκρό, φθαρμένο, άχρηστο, να τον εξαφανίσει.
Φοβερό πράγμα η αλαζονεία της παντοδυναμίας. Δεν κατηγορώ, καταλαβαίνω, μόνο έτσι έζησαν: Πολύφερνοι γόνοι. Δεν ξέρουν πως ο,τι ανεβαίνει, καταρρέει κι αν έχει υπάρξει τυραννικό, καταρρέει με πάταγο.
ΦύλακαςΕίχαμε και στο σπίτι μας ένα έλατο. Παλιό όσο το σπίτι, κοντά 100 χρόνια. Λέγανε παλιά πως μέσα στα έλατα κατοικούν οι νύμφες. Άμα τα κόψεις, σκοτώνεις τη νύμφη και τρέχει το αίμα της. Γι’ αυτό παρακαλούσαν τη νύμφη να θυσιαστεί, όποτε ήταν απαραίτητο. Τότε το αίμα πότιζε νέο δέντρο.
Εμείς το δικό μας έλατο δεν το κόψαμε ποτέ, είναι ο φύλακας του σπιτιού. Κι ούτε ξέρω κανέναν που θα τολμούσε να πειράξει κάτι σπουδαιότερο από το μπόι του. Το ηθικό ανάστημα, που λένε.
Εγχειρίδια λεηλασίας. Μα κάπου ή πείνα ξέρει πώς τελειώνουν οι ιστορίες.
Όλγα Στέφου