ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΤΗΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ/ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Μαζική και με προτάσεις η ανοιχτή εκδήλωση στην ΑΣΟΕΕΤην περασμένη Τετάρτη, στην ΑΣΟΕΕ, οι οργανώσεις Αναμέτρηση-Ομάδα Κομμουνιστών/στριών, Διεθνιστική Εργατική Αριστερά, Αριστερή Ανασύνθεση (ΑΡΑΝ) και Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική Αριστερά πραγματοποίησαν ανοιχτή εκδήλωση/συζήτηση με τίτλο «Να δημιουργήσουμε τον τόπου όπου θα ξανασυναντηθούμε». Πρόκειται για ένα κάλεσμα, ώστε να δημιουργηθεί ένας κοινός τόπος για την ανασυγκρότηση της αριστεράς και την αντεπίθεση του κινήματος, που όπως φάνηκε από τη συμμετοχή στην εκδήλωση, αλλά και τη διάθεση για συζήτηση έχει απήχηση και ταυτόχρονα λόγο ύπαρξης.
Οι διεργασίες που προηγήθηκανΤης εκδήλωσης προηγήθηκε ένα μακροσκελές κείμενο των τεσσάρων αυτών οργανώσεων, με τον τίτλο «Για έναν κοινό τόπο διαλόγου και δράσης», που δημοσιεύτηκε τον περασμένο Ιούλιο, μετά τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Το κείμενο εντόπιζε την ανάγκη «για μια διαδικασία συλλογικής –από τα κάτω- δημιουργίας ενός κοινού τόπου συγκρότησης αντιστάσεων και διεκδικήσεων, διαλόγου και κοινών επεξεργασιών, που θα μπορέσει να δώσει απαντήσεις στο παρόν και θα συμβάλει στην υπόθεση ενός νέου μετωπικού πολιτικού φορέα της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής αριστεράς στο ορατό μέλλον». Στο πλαίσιο αυτό διοργανώθηκε τον Οκτώβριο εκδήλωση με θέμα «Καπιταλισμός και Κλιματική κρίση», για να συζητηθεί «μια νέα πολιτική πρόταση από τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής/αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αντιπαραθετική προς το κυρίαρχο σύστημα, με γνώμονα τις ανάγκες των εργαζομένων και την προστασία του περιβάλλοντος». Παράλληλα, τους τελευταίους μήνες έχει συγκροτηθεί η Συνέλευση 8ης Μάρτη, που διοργανώνει συζητήσεις και συνελεύσεις, με στόχο η διεθνής φεμινιστική απεργία να είναι μαζική και να φέρνει το φεμινιστικό κίνημα στο σήμερα.
Με νέους όρουςΕισαγωγικά, ο συντονιστής της εκδήλωσης Γιάννος Γιαννόπουλος περιέγραψε το πλαίσιο αυτής, αλλά και τους στόχους της πρωτοβουλίας των τεσσάρων οργανώσεων: «Καθήκον μας είναι η προσπάθεια ανασυγκρότησης πρωτίστως των κοινωνικών αγώνων, αλλά και η δημιουργία ενός πολιτικού εργαστηρίου, το οποίο θα βάζει στην ημερήσια διάταξη τα ζητήματα της ρήξης». Όπως πρόσθεσε για να επιτύχει το εγχείρημα θα πρέπει «να αποδεχτούμε τα λάθη που όλοι έχουμε κάνει στο παρελθόν, να είμαστε ανοιχτοί σε νέους πειραματισμούς και να χτίσουμε σχέσεις ειλικρίνειας τόσο μεταξύ μας, όσο και απέναντι σε άλλες συλλογικότητες ή στον ανένταχτο κόσμο που ψάχνει σήμερα να βρει τρόπους να επαναστρατευτεί.»
Ο Αλέξανδρος Μινωτάκης από την Αναμέτρηση-Ομάδα Κομμουνιστών / στριών (που προέρχονται από το ΝΑΡ) εντοπίζει σε αυτή την πολύ δύσκολη περίοδο («μετά από δέκα χρόνια έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση, και μάλιστα με αυτά τα χαρακτηριστικά») «μια νέα δυνατότητα». Αυτή προϋποθέτει «να διεκδικήσουμε χρόνο, να διεκδικήσουμε την ανασκόπηση, να επιβάλλουμε την αυτοκριτική. Δεν μπορούμε απλά να διακηρύξουμε τη νέα προσπάθεια σε νέους αγώνες, χωρίς να κοιτάξουμε πίσω μας». Η συζήτηση απολογισμού, όπως τόνισε, θα πρέπει να αναγνωρίζει πρώτιστα πως «όλα αυτά ανήκουν σε έναν προηγούμενο κύκλο, που έχει κλείσει πια» και τώρα «είναι αναγκαία συνθήκη η ανασυγκρότηση της αριστεράς». Ο ίδιος περιέγραψε πώς θα πρέπει να είναι αυτός ο κοινός χώρος: «Δεν θέλουμε απλά μια συμμαχία για το κίνημα, αλλά ένα μετωπικό χώρο διαλόγου και κοινής δράσης. Μόνο μέσα από την από κοινού συζήτηση, αντιπαράθεση, διαδικασία βάσης και όχι με συναντήσεις κορυφής –όπως κάνουμε μέχρι τώρα- μπορεί να τεθεί με νέους όρους. Άρα να δούμε με ποιο τρόπο μπορεί να υπάρξει προγραμματική ανασυγκρότηση της αριστεράς. Δεν θεωρούμε ότι ένα νέο μετωπικό εγχείρημα ξεκινά με τις δυνάμεις που είμαστε εδώ. Έχουμε πλήρη συναίσθηση ότι είμαστε λίγοι, σε σχέση με τα ερωτήματα που θέτουμε. Αλλά θεωρούμε ότι όποια νέα προσπάθεια γίνει θα πρέπει αφετηριακά να κατανοεί ότι δεν πάει να εξοντώσει τον άλλον, να στήσει από τα πριν έτοιμες ηγεμονίες και πλειοψηφίες. Δεν είναι εύκολο. Δεν αρκούν οι καλές προθέσεις. Δεν υπάρχει ενότητα χωρίς διαπάλη. Δεν ήρθαμε να υποσχεθούμε τίποτα. Κάνουμε μια αρχή.»
Έστω και ασταθή βήματαΗ Ντίνα Σωτηριάδη από την Αριστερή Ανασύνθεση (ΑΡΑΝ) τόνισε πως «αν κάτι έχει αξία σε αυτή την περίοδο απογοήτευσης και αποστράτευσης, όπου τα πράγματα, ειδικά στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς είναι ρευστά, είναι οι λέξεις να ξαναβρούν το νόημά τους, να μπορούμε να συζητάμε, να κάνουμε την κριτική και αυτοκριτική μας.» Η τοποθέτησή της είχε έντονα αυτοκριτικά στοιχεία: «Το πρώτο βήμα είναι να αναγνωρίζεις ότι είσαι ένα κομμάτι του προβλήματος». Όπως πρόσθεσε «υπάρχουν κομμάτια της αριστεράς που θεωρούν ότι η ήττα δεν τους έχει διαπεράσει, ότι είναι ήττα του ΣΥΡΙΖΑ που επέλεξε τη μνημονιακή του στροφή και εμάς τους υπόλοιπους που δεν κυβερνήσαμε δεν μας έχει αγγίξει. Με αυτή την έννοια, η αναγνώριση καταρχάς το ότι αποτελέσαμε κομμάτι του προβλήματος, ότι αυτή η ήττα μάς διαπέρασε όλους, με έναν οριζόντιο τρόπο, είναι ένα πρώτο βήμα και δεν είναι εύκολο.» Στη συνέχεια αναφέρθηκε στις προγραμματικές επεξεργασίες του προηγούμενου διαστήματος «που επιλέξαμε να μην τις βαθύνουμε» και στα κινήματα που «τα αντιμετωπίσαμε χωρίς πρωτοτυπία, φοβικά πολλές φορές». Για να μην καταλήξει η συζήτηση να είναι εσωστρεφής ή ηττοπαθής, πρόσθεσε, «σε αυτή την κινούμενη άμμο που υπάρχει στο χώρο της ριζοσπαστικής αριστεράς, μπορεί τα βήματα που θα κάνουμε να είναι ασταθή, αλλά πρέπει να τα κάνουμε». «Θέλει νέα κουλτούρα, νέα λογική, νέο πολιτικό πολιτισμό. Να επαναφέρουμε τα ερωτήματα και να τα συζητήσουμε, με ένα διαφορετικό τρόπο. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ξαναέρθουμε σε θέσεις μάχης, να πετύχουμε τις νίκες του μέλλοντος», κατέληξε.
Η Μαρία Μπόλαρη από τη Διεθνιστική Εργατική Αριστερά περιέγραψε τη διεθνή συγκυρία, για να αναδείξει την αναγκαιότητα ενός κοινού χώρου διαλόγου και δράσης. «Από τη μια τα οικονομικά επιτελεία ετοιμάζουν ένα οπλοστάσιο αντιμετώπισης της επερχόμενης βαθύτερης οικονομικής κρίσης και, από την άλλη, βρίσκεται σε εξέλιξη ένας κύκλος μεγάλων αγώνων, εξεγέρσεων, αντιστάσεων στις χώρες της Λατινικής Αμερικής (π.χ. Χιλή, Βολιβία), του αραβικού κόσμου (π.χ. Αλγερία, Σουδάν) και της Ευρώπης (π.χ. Γαλλία, Ισπανία).» Όπως τόνισε «η διαδήλωση του Πολυτεχνείου ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη της εικοσαετίας. Εκεί καταγράφηκε, με τον καλύτερο τρόπο, η διάθεση ενός παλιότερου και νεότερου δυναμικού να αντισταθεί, να κρατήσει την παράδοση των μεγάλων αγώνων και να ξαναφτιάξει το δρόμο. Απέναντί μας έχουμε μια επιθετική κυβέρνηση. Πρέπει να σταθούμε στην ατζέντα που αυτή βάζει και να αναμετρηθούμε με τα ερωτήματα που προσπαθεί να ξεδιπλώσει. Η κυβέρνηση έχει επίγνωση του διεθνούς περιβάλλοντος, μιας νέας κρίσης, και ετοιμάζει ένα οπλοστάσιο για να εξασφαλίσει την κερδοφορία των επιχειρήσεων και να αντιμετωπίσει τον μεγάλο της αντίπαλο. Απέναντι σε αυτή την επιθετικότητα γκρεμίζεται η όποια αυταπάτη για μια κάποια αντιπολίτευση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Από αυτή την άποψη, μπαίνει το ερώτημα ενός κενού, μιας ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής αριστεράς, που θα επιχειρήσει να συναντηθεί με τον κόσμο που πήρε μέρος στις μάχες του προηγούμενου διαστήματος.»
Ως την επόμενη εκδήλωσηΤέλος, ο Δημήτρης Παπαζαχαρίας από την Συνάντηση για μια Αντικαπιταλιστική Διεθνιστική Αριστερά άσκησε κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας πως «οριακά βαριέται να κάνει αντιπολίτευση, δεν έχει καμία διάθεση να εκπροσωπήσει πολιτικά την κοινωνική διαμαρτυρία, φαίνεται να ακολουθεί τη λογική του ώριμου φρούτου από την αρχή της νέας κυβερνητικής θητείας της ΝΔ.» Ο ίδιος πρόσθεσε πως «χώρος διαλόγου και κοινής δράσης είναι το ελάχιστο που χρειαζόμαστε σήμερα. Δεν αρκεί μια περιοδική ανταλλαγή απόψεων μικρών αντιπροσωπειών κορυφής μεταξύ των οργανώσεων. Εννοούμε ένα χώρο με στοιχειώδη συνελευσιακά και συμμετοχικά χαρακτηριστικά. Να έχει τον τρόπο να απλώνει την κουβέντα τόσο στο δυναμικό των οργανώσεων, όσο και στο ανένταχτο δυναμικό που τον αφορά αυτή η συζήτηση.» Όπως κατέληξε δεν πρέπει να γίνουν βιαστικές κινήσεις, παρότι η συγκυρία είναι αμείλικτη «Δεν είναι σωστό να επιβάλλουμε βιασύνη. Η ήττα που διακατέχει τις οργανώσεις έχει διαφορετικά αποτυπώματα σε κάθε χώρο. Σίγουρα εμείς ήμασταν σε χειρότερη κατάσταση το 2015. Με αυτή την έννοια, η βιασύνη δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος, αλλά η πρωτοβουλία αυτή αναμετρήθηκε με την ακινησία, η οποία δεν βοήθησε ποτέ κανέναν σε όλη την ιστορία των ταξικών αγώνων. Ελπίζουμε ότι από εδώ και πέρα θα καταφέρουμε, όχι μόνο οι τέσσερις οργανώσεις, αλλά και με άλλες και με τον ανένταχτο κόσμο, να κάνουμε βήματα μπροστά, ώστε στην επόμενη εκδήλωση να καταγράφουμε μια καλύτερη ελπίδα για το μέλλον και όχι απλά τις αποτυχίες του παρελθόντος.»
Ιωάννα Δρόσου