Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ χρειά­ζε­ται α­να­συ­γκρό­τη­ση εν κι­νή­σει

ΣΥ­ΝΕ­ΝΤΕΥ­ΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΑ­ΝΝΗ ΜΠΑ­ΣΚΟ­ΖΟ, ΜΕ­ΛΟΣ ΤΗΣ ΚΕ­ΝΤΡΙ­ΚΗΣ Ε­ΠΙ­ ΤΡΟ­ΠΗΣ ΤΟΥ ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ



** Η οι­κο­δό­μη­ση ε­νός πλειο­ψη­φι­κού α­ρι­στε­ρού, δη­μο­κρα­τι­κού, προο­δευ­τι­κού με­τώ­που και μιας με­γά­λης πα­ρά­τα­ξης θα α­ντι­με­τω­πί­σει το α­ντί-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπλο­κ
** Μας χρειά­ζε­ται μια ει­λι­κρι­νής, στοι­χειο­θε­τη­μέ­νη, συ­ντρο­φι­κή α­πο­τί­μη­ση. Εί­ναι ο μό­νος τρό­πος για να υ­πο­στη­ρί­ξου­με το λαό αυ­τή την πε­ρίο­δο της ε­πί­θε­σης α­πό την πο­λι­τι­κή της ΝΔ.

Τη συ­νέ­ντευ­ξη πή­ρε
ο Παύ­λος Κλαυ­δια­νός

Μό­λις ψη­φί­στη­κε ο προϋπο­λο­γι­σμός, και η κυ­βέρ­νη­ση προ­βαί­νει σε νέες ε­ξαγ­γε­λίες. Εκτι­μά ά­ρα­γε, ό­τι δεν ι­κα­νο­ποίη­σε και τό­σο η δη­μο­σιο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή της;
Αί­σθη­σή μου εί­ναι ό­τι η κοι­νω­νία, με­τά το πρώ­το πε­ντά­μη­νο της δια­κυ­βέρ­νη­σης της ΝΔ, αρ­χί­ζει να κα­τα­λα­βαί­νει α­κρι­βώς, πού το πά­ει ο προϋπο­λο­γι­σμός αλ­λά και ο­ρι­σμέ­να μέ­τρα, που έ­χουν παρ­θεί πριν τη ψή­φι­σή του. Τα με­γά­λα λό­για πε­ρί α­να­κού­φι­σης των με­σαίων στρω­μά­των, τα ο­ποία τά­χα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ε­πι­βά­ρυ­νε και αυ­τοί θα τα ε­λά­φρυ­ναν, έ­χουν πά­ει πε­ρί­πα­το. Αλλά και οι μι­σθω­τοί δεν έ­χουν να δουν τί­πο­τε ού­τε α­πό τις νέες ε­ξαγ­γε­λίες ού­τε α­πό τον και­νούρ­γιο προϋπο­λο­γι­σμό. Οι αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νοι ε­πί­σης, ό,τι φαί­νε­ται να γλυ­τώ­νουν α­πό τη φο­ρο­λο­γι­κή ε­λά­φρυν­ση εί­ναι σα­φές, με βά­ση τις ε­ξαγ­γε­λίες, ό­τι θα το πλη­ρώ­σουν μέ­σα α­πό τις α­σφα­λι­στι­κές ει­σφο­ρές. Ακό­μα, ό­ποιος νο­μί­ζει ό­τι θα πλη­ρώ­σει μι­κρό­τε­ρο Ε­ΝΦΙΑ τα ε­πό­με­να χρό­νια θα πρέ­πει να α­νη­συ­χή­σει α­πό τις α­ντι­κει­με­νι­κές τι­μές που ε­τοι­μά­ζο­νται, και μά­λι­στα στις λαϊκές γει­το­νιές. Στις πα­ρο­χές, πχ, το μέ­ρι­σμα, που οι της ΝΔ έ­λε­γαν στην πε­ρίο­δο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό­τι εί­ναι ψί­χου­λα, α­φο­ρά λι­γό­τε­ρους δι­καιού­χους και για μι­κρό­τε­ρα πο­σά. Όσο για τη 13η σύ­ντα­ξη, που δεν ή­ταν α­κρι­βώς 13η σύ­ντα­ξη πρέ­πει να ο­μο­λο­γή­σου­με πως ί­σως α­πο­τέ­λε­σε, με τον τρό­πο που ε­ξαγ­γέλ­θη­κε, έ­να ση­μα­ντι­κό λά­θος της κυ­βέρ­νη­σής μας. Ήταν, ω­στό­σο κά­τι θε­σμι­κά δια­σφα­λι­σμέ­νο, ό­τι θα δί­νε­ται κά­θε χρό­νο και εί­χε την προο­πτι­κή να γί­νει πραγ­μα­τι­κή 13η σύ­ντα­ξη. Τώ­ρα το κό­βει κι αυ­τό. Συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά, λαϊκά στρώ­μα­τα και αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νοι και γε­νι­κώς τα με­σαία στρώ­μα­τα δεν έ­χουν να πε­ρι­μέ­νουν το 2020 κά­τι το συ­ντα­ρα­κτι­κό με βά­ση τις ε­ξαγ­γε­λίες και τον προϋπο­λο­γι­σμό.

Κα­τα­στο­λή και τα­ξι­κή με­ρο­λη­ψία υ­πέρ των ε­χό­ντω­ν

Αν ε­δώ η κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι πο­λύ σφι­κτή, έ­χει ό­μως «α­φθο­νία μέ­τρων» ό­σον α­φο­ρά την κα­τα­στο­λή. Γί­νε­ται αυ­τό, κυ­ρίως, για ε­πι­κοι­νω­νια­κούς λό­γους, να κα­λύ­πτει δυ­σά­ρε­στες πο­λι­τι­κές ή εί­ναι κά­τι πιο ε­πι­τε­λι­κά σχε­δια­σμέ­νο;
Δεν έ­χει μό­νο ά­φθο­νη κα­τα­στο­λή στη φα­ρέ­τρα της η κυ­βέρ­νη­ση. Έχει και εμ­φα­νέ­στα­τη τα­ξι­κή με­ρο­λη­ψία υ­πέρ των ε­χό­ντων. Ό,τι έ­χει κά­νει το α­πο­κα­λύ­πτει αυ­τό, ι­δίως μέ­σω της φο­ρο­λο­γίας η ο­ποία α­παλ­λάσ­σει πε­ρισ­σό­τε­ρο τους έ­χο­ντες και λι­γό­τε­ρο ό­σους έ­χουν α­νά­γκη. Εί­ναι, δε, αυ­τό ε­γκλη­μα­τι­κό στην κα­τά­στα­ση ό­που η χώ­ρα μας βγαί­νει α­πό τα μνη­μό­νια. Το χά­σμα που προ­κα­λεί η πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης θα προ­κα­λέ­σει ο­πωσ­δή­πο­τε κοι­νω­νι­κές α­ντι­δρά­σεις και γι’ αυ­τό παίρ­νουν τα μέ­τρα τους α­πό τώ­ρα. Δεν γί­νε­ται, λοι­πόν, για ε­πι­κοι­νω­νια­κά ο­φέ­λη ή για να α­πο­προ­σα­να­το­λί­σει αυ­τή η πο­λι­τι­κή. Για­τί τι πιο σπου­δαίο α­πό τη δη­μο­κρα­τία και τα δι­καιώ­μα­τα που θί­γο­νται απ’ αυ­τή την πο­λι­τι­κή της ά­γριας κα­τα­στο­λής; Εί­ναι ση­μα­ντι­κό αυ­τό κα­θε­αυ­τό. Εντάσ­σε­ται στην πο­λι­τι­κή για «Νό­μο και Τά­ξη» που εί­χαν υ­πο­σχε­θεί προ­ε­κλο­γι­κά, λό­γω και του αι­σθη­τού ρό­λου που παί­ζει η α­κρο­δε­ξιά πτέ­ρυ­γα της ΝΔ, αλ­λά και στο πλαί­σιο της προ­ε­τοι­μα­σίας εν ό­ψει ο­ποιασ­δή­πο­τε κι­νη­το­ποίη­σης ή­θε­λε προ­κύ­ψει.

Το α­ντι-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σύν­δρο­μο και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Στις δη­μο­σκο­πή­σεις βλέ­πει κα­νείς ό­τι η ΝΔ δεν έ­χει, α­κό­μη, υ­πο­στεί φθο­ρά. Πού το α­πο­δί­δεις; Πώς αυ­τό μπο­ρεί ν’ αλ­λά­ξει;
Για το πρώ­το σκέ­λος της ε­ρώ­τη­σης, η α­πά­ντη­ση εί­ναι η αυ­το­νό­η­τη α­νο­χή - έ­τσι συμ­βαί­νει ό­ταν έ­χου­με νέα κυ­βέρ­νη­ση - των πρώ­των μη­νών. Αυ­τό ο­δή­γη­σε τη ΝΔ να α­κο­λου­θή­σει την τα­κτι­κή του «μπο­ρού­με», ή αλ­λιώς «κά­νου­με ό,τι θέ­λου­με». Το «μπο­ρού­με» υ­πο­νο­εί ό­τι «δεν μπο­ρεί­τε να α­ντι­δρά­σε­τε», το λαϊκό κί­νη­μα δεν έ­χει τη δυ­να­τό­τη­τα να την α­ντι­με­τω­πί­σει. Αυ­τό, ελ­πί­ζω, ό­τι τε­λειώ­νει γρή­γο­ρα, αλ­λά ό­χι και αυ­τό­μα­τα. Γι’ αυ­τό χρειά­ζε­ται και α­πο­τί­μη­ση της δια­δρο­μής και του έρ­γου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ την τε­λευ­ταία δε­κα­ε­τία της α­νό­δου και της κυ­βερ­νη­τι­κής θη­τείας του, αλ­λά και της ήτ­τας του Ιού­λιου για να ε­ντο­πί­σου­με και τα αί­τια της ήτ­τας. Όχι βέ­βαια για να φά­με τις σάρ­κες μας, αλ­λά μας χρειά­ζε­ται μια α­πο­τί­μη­ση ει­λι­κρι­νής, στοι­χειο­θε­τη­μέ­νη, συ­ντρο­φι­κή διό­τι αυ­τό εί­ναι ο μό­νος τρό­πος για να υ­πο­στη­ρί­ξου­με το λαό αυ­τή την πε­ρίο­δο της ε­πί­θε­σης α­πό την πο­λι­τι­κή της ΝΔ, να ξα­να­γυ­ρί­σου­με σύ­ντο­μα στη δια­κυ­βέρ­νη­ση. Ένα πράγ­μα, ό­μως, μπο­ρώ να το πω α­πό τώ­ρα. Η δε­ξιά πό­ντα­ρε, βο­η­θώ­ντας και στην οι­κο­δό­μη­σή του, σ’ αυ­τό που ο­νο­μά­ζου­με α­ντί-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σύν­δρο­μο. Δη­λα­δή, κα­τά­φε­ραν, και α­πο­κλείε­ται να μην έ­χου­με ε­δώ κά­ποιες ευ­θύ­νες και ε­μείς, να συ­γκρο­τη­θεί έ­να πλειο­ψη­φι­κό ρεύ­μα το ο­ποίο ή­ταν ε­να­ντίον του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αυ­τό ή­ταν βα­σι­κή αι­τία που ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­χα­σε τις ε­κλο­γές. Ενώ συ­σπεί­ρω­σε τις δυ­νά­μεις του, δεν μπό­ρε­σε, ό­μως - δεν προ­λά­βαι­νε ί­σως - να υ­περ­βεί το πλειο­ψη­φι­κό α­ντί-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μέ­τω­πο.

Πώς α­ντι­με­τω­πί­ζε­ται, για­τί λει­τουρ­γεί και τώ­ρα.
Πρέ­πει να δού­με κα­ταρ­χάς πώς οι­κο­δο­μή­θη­κε, με ποιες αι­τίες, δυ­νά­μεις, τι ύ­λη και πώς μπο­ρού­με να το σπά­σου­με. Γι’ αυ­τό και συμ­φω­νώ ό­τι χρειά­ζε­ται η οι­κο­δό­μη­ση ε­νός πλειο­ψη­φι­κού α­ρι­στε­ρού, δη­μο­κρα­τι­κού, προο­δευ­τι­κού με­τώ­που και μιας με­γά­λης πα­ρά­τα­ξης που θα α­ντι­με­τω­πί­σει το α­ντί-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπλοκ. Όμως, πρώ­τον ο κό­σμος αυ­τής της ευ­ρείας πα­ρά­τα­ξης δεν εί­ναι σω­στό να εί­ναι ό­λοι μέ­σα σε έ­να, στο ί­διο κόμ­μα. Έχου­με ψη­φί­σει την α­πλή α­να­λο­γι­κή και αυ­τή θέ­λει συμ­μά­χους. Δεύ­τε­ρον, σε κα­μιά πε­ρί­πτω­ση αυ­τό δεν ση­μαί­νει ό­τι πρέ­πει να χα­λά­σου­με το ερ­γα­λείο που έ­χου­με, το Κόμ­μα, που έ­χει πά­ντα ι­κα­νή δυ­να­μι­κή. Πι­στεύω ό­τι το δί­δυ­μο η­γέ­της – ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να τα βγά­λει πέ­ρα, να δρα προω­θη­τι­κά και να εί­ναι ο πό­λος, αυ­τό το κόμ­μα, που θα συ­σπει­ρώ­σει την ευ­ρύ­τε­ρη προο­δευ­τι­κή πα­ρά­τα­ξη. Όχι να με­τα­τρα­πεί το ί­διο σε μια ά­μορ­φη μά­ζα που θα τη λέ­με προο­δευ­τι­κή πα­ρά­τα­ξη.

Το κόμ­μα προς το συ­νέ­δριο

Ο βαθ­μός ε­μπι­στο­σύ­νης στην α­ξία της α­πλής α­να­λο­γι­κής ε­πη­ρεά­ζει και τις α­πό­ψεις για το κόμ­μα, την ά­σκη­ση πο­λι­τι­κής και ι­δίως την πο­λι­τι­κή συμ­μα­χιών που εί­ναι λυ­δία λί­θος για την Αρι­στε­ρά. Υπάρ­χουν α­πο­χρώ­σεις στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ο Αλέ­ξης Τσί­πρας βέ­βαια το ξε­κα­θά­ρι­σε, το τε­λευ­ταίο διά­στη­μα, το θέ­μα αυ­τό ε­παρ­κώς και εί­ναι πο­λύ ση­μα­ντι­κό.
Όντως, και ε­γώ πα­ρα­κο­λου­θώ προ­σε­κτι­κά αλ­λά ταυ­τό­χρο­να εί­μαι και πο­λύ ι­κα­νο­ποιη­μέ­νος που ο Αλέ­ξης μί­λη­σε, ως προς αυ­τό, πολ­λές φο­ρές τε­λευ­ταία με αυ­τή την προ­σέγ­γι­ση. Το ε­πα­νέ­λα­βε και στην ει­σή­γη­σή του στην πρώ­τη συ­νε­δρία­ση του νε­ο­σύ­στα­του Πο­λι­τι­κού Συμ­βου­λίου. Οφεί­λω δε να α­πο­δώ­σω τα εύ­ση­μα στον σύ­ντρο­φο Δρα­γα­σά­κη που τον ά­κου­σα να το λέει με σα­φή­νεια. Ανα­συ­γκρο­τού­με, μα­ζι­κο­ποιού­με, οι­κο­δο­μού­με, λοι­πόν, το κόμ­μα μας, τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πη­γαί­νο­ντας προς το 3ο συ­νέ­δριο, το α­να­συ­γκρο­τού­με και α­να­ζη­τού­με, διευ­ρύ­νο­ντάς το, νέες δυ­νά­μεις, αυ­τό που λέ­με Προο­δευ­τι­κή Συμ­μα­χία, α­να­ζη­τού­με συμ­μά­χους. Δεν συ­γκρο­τού­με, ό­μως, έ­να κόμ­μα ό­που χω­ρούν ό­λοι. Χω­ρούν ό­λοι αυ­τοί, και χαι­ρό­μα­στε πο­λύ που προ­σέρ­χο­νται κα­τά χι­λιά­δες, που συμ­φω­νούν με την ο­μό­φω­να ψη­φι­σμέ­νη δια­κή­ρυ­ξή μας α­πό την Κε­ντρι­κή Επι­τρο­πή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και την Κε­ντρι­κή Επι­τρο­πή Ανα­συ­γκρό­τη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – Προο­δευ­τι­κή Συμ­μα­χία. Αυ­τή η ευ­τυ­χής, γό­νι­μη συ­νά­ντη­ση, ό­λων αυ­τών των αν­θρώ­πων θα γί­νει στο έ­δα­φος της Αρι­στε­ράς, του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Προ­σέρ­χο­νται κα­τά χι­λιά­δες - έως τώ­ρα πε­ρί­που 20.000 - νέα μέ­λη, εί­ναι έ­νας με­γά­λος α­ριθ­μός. Και δεν φθά­νει, αλ­λά δεί­χνει ό­τι μπο­ρού­με να τα κα­τα­φέ­ρου­με.

Συμ­φω­νώ α­πο­λύ­τως. Υπάρ­χει, ω­στό­σο, νο­μί­ζω, μια κά­ποια α­να­ντι­στοι­χία, α­νά­με­σα στον κό­σμο που προ­σέρ­χε­ται στη βά­ση, που βελ­τιώ­νει τους ποιο­τι­κούς δεί­κτες μας και στο στε­λε­χι­κό δυ­να­μι­κό, ό­πως το εί­δα­με στο διή­με­ρο στο ΣΕΦ. Ισχύει αυ­τό κα­τά τη γνώ­μη σου;
Θα ή­ταν λά­θος, κα­ταρ­χάς, να πού­με ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι α­κρι­βώς το κόμ­μα που θέ­λου­με. Όχι. Χρειά­ζε­ται α­να­συ­γκρό­τη­ση, διεύ­ρυν­ση, ποιο­τι­κή και πο­σο­τι­κή α­να­βάθ­μι­ση. Χρεια­ζό­μα­στε, λοι­πόν, τους αν­θρώ­πους που προ­σέρ­χο­νται και ε­φό­σον δέ­χο­νται και πι­στεύουν αυ­τά που λέ­με στη δια­κή­ρυ­ξη δεν έ­χω κα­νέ­να πρό­βλη­μα να εί­ναι και πλειο­ψη­φία. Από τη στιγ­μή που κά­ποια/ος γί­νε­ται μέ­λος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν υ­πάρ­χει διά­κρι­ση νέ­οι - πα­λιοί. Όλα τα μέ­λη ι­σό­τι­μα και θε­σμο­θε­τη­μέ­να θα ο­δη­γή­σουν το κόμ­μα στο τρί­το συ­νέ­δριο, μέ­σα ό­μως α­πό τις θε­σμο­θε­τη­μέ­νες δη­μο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σίες, με βά­ση το κα­τα­στα­τι­κό. Τα κόμ­μα­τα ού­τε αλ­λά­ζουν ού­τε δια­λύο­νται με την κου­βέ­ντα κά­ποιου. Αλλά­ζουν μό­νο μέ­σα α­πό τις θε­σμο­θε­τη­μέ­νες δη­μο­κρα­τι­κές δια­δι­κα­σίες που πρέ­πει να υ­πο­στη­ρί­ζου­με ό­λοι με κά­θε δύ­να­μη.

Η ρι­ζο­σπα­στι­κή α­ρι­στε­ρά

Υπάρ­χει, ό­μως, ο κό­σμος και α­πό τ’ α­ρι­στε­ρά, θα λέ­γα­με, του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: ό­σοι φύ­γαν το 2015 - μέ­ρος τους στή­ρι­ξε ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – αλ­λά, και ο κό­σμος, στη συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία νέ­οι, που μας ψή­φι­σαν στις ε­θνι­κές ε­κλο­γές, κι­νή­μα­τα που εμ­φο­ρού­νται α­πό α­ντι­συ­στη­μι­κές ι­δέες και στά­σεις ό­πως για την κλι­μα­τι­κή αλ­λα­γή κτλ. Δεν φαί­νε­ται να α­πευ­θύ­νε­ται και σ’ αυ­τούς. Όλο το εν­δια­φέ­ρον εί­ναι, μι­λώ­ντας σχη­μα­τι­κά, στον κό­σμο των δε­κα­ε­τιών του 1980 και 1990.
Ρι­ζο­σπα­στι­κή α­ρι­στε­ρά, μι­λώ­ντας γε­νι­κά, δεν ση­μαί­νει, νο­μί­ζω, μό­νο άρ­νη­ση εν­σω­μά­τω­σης στο κυ­ρίαρ­χο σύ­στη­μα, κι­νη­μα­τι­κή λο­γι­κή, προ­χω­ρη­μέ­νες ι­δέες και τα­ξι­κή με­ρο­λη­ψία υ­πέρ των α­δύ­να­μων. Ση­μαί­νει και α­πα­γκί­στρω­ση α­πό στε­ρεό­τυ­πα, δογ­μα­τι­σμούς και φα­να­τι­κές προ­σκολ­λή­σεις. Ση­μαί­νει δη­μο­κρα­τία και πί­στη στη δύ­να­μη της συμ­με­το­χής των με­λών αλ­λά και ευ­ρύ­τε­ρα του λα­ού. Αν αυ­τά εί­ναι τα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της ρι­ζο­σπα­στι­κής α­ρι­στε­ράς μέ­νο­ντας στο έ­δα­φος της ου­σίας της και του κα­τα­κτη­μέ­νου ι­δε­ο­λο­γι­κού και πο­λι­τι­κού της φορ­τίου, μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει και να κά­νει και αυ­τές τις κα­τη­γο­ρίες που εί­πες, που έ­φυ­γαν ή μας ψή­φι­σαν αλ­λά πα­ρα­κο­λου­θούν α­πό α­πό­στα­ση, κρι­τι­κά, να θέ­λουν να δε­θούν ορ­γα­νω­τι­κά με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Αρκεί να κα­τα­κτή­σει πλή­ρως την έν­νοια κόμ­μα­τος της ρι­ζο­σπα­στι­κής α­ρι­στε­ράς. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, α­πό τό­τε που δη­μιουρ­γή­θη­κε, εί­ναι κόμ­μα εν κι­νή­σει ά­ρα και σή­με­ρα χρειά­ζε­ται α­να­συ­γκρό­τη­ση εν κι­νή­σει για να α­ντι­στοι­χη­θεί κα­λύ­τε­ρα με τις α­νά­γκες της κοι­νω­νίας. Στο κόμ­μα τώ­ρα προ­σέρ­χο­νται, μην το ξε­χνά­με, με­τά α­πό ήτ­τα, α­πό την κα­ταρ­ρέ­ου­σα σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία προέρ­χο­νται, α­πό α­ρι­στε­ρούς χώ­ρους, α­κό­μη και α­πό φι­λε­λεύ­θε­ρους χώ­ρους. Εί­ναι κό­σμος κα­λο­δε­χού­με­νος, στις ΟΜ α­κούς απ’ αυ­τούς πο­λύ εν­δια­φέ­ρου­σες α­πό­ψεις και ι­δέες, με εν­θου­σια­σμό για το κόμ­μα που τον με­τα­δί­δουν. Το φορ­τίο της ε­μπει­ρίας τους και ο α­να­στο­χα­σμός τους εί­ναι α­πό­λυ­τα σε­βα­στά. Υπάρ­χουν, ό­μως, κά­ποιοι που προ­σέρ­χο­νται μα­ζί με πα­θο­γέ­νειες πα­λαιών ε­ντά­ξεών τους που ο λαός έ­χει κα­τα­δι­κά­σει. Υπάρ­χουν και ό­σοι θεω­ρούν ό­τι μπο­ρεί να ε­πα­να­λη­φθεί το πεί­ρα­μα «Ανδρέ­ας Πα­παν­δρέ­ου – ΠΑ­ΣΟΚ» που στη ση­με­ρι­νή ε­πο­χή μό­νο σαν κα­ρι­κα­τού­ρα μπο­ρεί να το φα­ντα­στού­με.

Σε ποιους ά­ξο­νες θα έ­πρε­πε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να α­να­πτύ­ξει τη δρά­ση του;
Κα­ταρ­χάς, το πρό­γραμ­μά του να προ­κύ­ψει α­πό μια συλ­λο­γι­κή δια­δι­κα­σία, να έ­χει α­ρι­στε­ρά ρι­ζο­σπα­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά. Να το­νί­ζει τη σα­φή α­νά­γκη υ­πε­ρά­σπι­σης της μι­σθω­τής ερ­γα­σίας, με έμ­φα­ση στα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα, τον κοι­νω­νι­κό μι­σθό, τους μι­σθούς, την κοι­νω­νι­κή και πα­ρα­γω­γι­κή α­να­συ­γκρό­τη­ση με έμ­φα­ση στα θέ­μα­τα κλι­μα­τι­κής αλ­λα­γής και πε­ρι­βάλ­λο­ντος, την προά­σπι­ση των αν­θρω­πί­νων και δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των, των συμ­φε­ρό­ντων των αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων της πό­λης και της υ­παί­θρου. Η πο­λι­τι­κή μας ο­φεί­λει να στη­ρί­ζε­ται στο έ­δα­φος των α­να­γκών των αν­θρώ­πων.

 

 

Ο α­σθε­νής με­τα­τρέ­πε­ται σε πε­λά­τη



Στη βου­λή ο πρω­θυ­πουρ­γός προ­α­ναγ­γέ­λο­ντας μέ­τρα ι­διω­τι­κο­ποίη­σης του Ε­ΣΥ, α­πευ­θυ­νό­με­νος στην πτέ­ρυ­γα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εί­πε: «και τώ­ρα θα πω κά­τι που θα α­να­τρι­χιά­σε­τε». Πα­ρα­κά­μπτω το ψυ­χα­να­λυ­τι­κό βά­θος της δια­τύ­πω­σης, αλ­λά τι σχε­διά­ζουν;
Δυ­στυ­χώς, δεν α­να­τρί­χια­σα για­τί εί­μαι προ­ε­τοι­μα­σμέ­νος. Όσοι α­σχο­λού­μα­στε με την υ­γεία, που ζή­σα­με την κα­τά­στα­σή της τα προ­η­γού­με­να χρό­νια, ξέ­ρου­με ό­τι το σύ­μπλεγ­μα, ό­πως το λέ­με, της άρ­χου­σας τά­ξης που εκ­φρά­ζε­ται α­πό τη ΝΔ δεν εί­ναι κα­θό­λου ευ­χα­ρι­στη­μέ­νο αν πα­ρε­μπο­δί­ζε­ται να αν­τλεί πό­ρους και υ­πε­ρα­ξία α­κό­μη και α­πό την υ­γεία. Όσο και αν θέ­λει η ΝΔ να κρύ­ψει πί­σω α­πό κε­ντρο­δε­ξιές ή κε­ντρώες τα­μπέ­λες την ει­κό­να εί­ναι έ­να κόμ­μα της α­κραίας νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης δε­ξιάς. Αυ­τή α­να­τρι­χιά­ζει με την ύ­παρ­ξη δη­μό­σιου συ­στή­μα­τος υ­γείας, με την προ­σπά­θεια που έ­γι­νε την προ­η­γού­με­νη πε­ντα­ε­τία να στα­θεί στα πό­δια του για να μην κα­τα­ταρ­ρεύ­σει πε­ραι­τέ­ρω - κα­τά­στα­ση ό­που αυ­τοί το εί­χαν φέ­ρει - και α­να­τρι­χιά­ζουν με την ι­δέα ό­τι η πραγ­μα­τι­κή λύ­ση εί­ναι αυ­τό το σύ­στη­μα να α­να­πτύσ­σε­ται ώ­στε να α­ντι­στοι­χεί στις α­νά­γκες του λα­ού. Γνω­ρί­ζου­με ό­τι οι πο­λί­τες, ό­λα τα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα, α­ντι­με­τω­πί­ζουν δυ­σκο­λίες στην πρό­σβα­σή τους σε ποιο­τι­κές υ­πη­ρε­σίες υ­γείας αν και εί­ναι θε­σμο­θε­τη­μέ­νη πια η πρό­σβα­ση α­νε­ξάρ­τη­τα α­πό την α­σφα­λι­στι­κή τους κα­τά­στα­ση. Η θε­σμο­θέ­τη­ση, ό­μως, εί­ναι το πρώ­το βή­μα. Για να έ­χει και νό­η­μα πρέ­πει να φέ­ρεις ο­λό­κλη­ρο το Ε­ΣΥ, τα ε­πι­μέ­ρους του τμή­μα­τα, σε ε­πί­πε­δο ό­που ό­ταν προ­σφεύ­γει ο πο­λί­της ως α­σθε­νής να βρί­σκει την υ­πη­ρε­σία που θέ­λει, α­ντί­στοι­χη της α­ξιο­πρέ­πειας και της προ­η­γού­με­νης ζωής του. Το βα­σι­κό πράγ­μα για τον πο­λί­τη και τον α­σθε­νή εί­ναι να μην χά­νει την α­ξιο­πρέ­πειά του ό­ταν πη­γαί­νει στο νο­σο­κο­μείο, και φο­βά­μαι ό­τι α­κό­μη και σή­με­ρα, με­ρι­κές φο­ρές, τη χά­νει, πχ α­πό έλ­λει­ψη προ­σω­πι­κού, ε­παρ­κών χώ­ρων υ­γιει­νής, έλ­λει­ψη πε­ρι­ποίη­σης των δο­μών των νο­σο­κο­μείων, έλ­λει­ψη δο­μών α­πο­κα­τά­στα­σης με­τά τη θε­ρα­πεία που εί­ναι ε­πί­σης βα­σι­κό πράγ­μα. Στο νέο μας πρό­γραμ­μα ε­κτός α­πό τον στό­χο της α­να­βάθ­μι­σης των υ­πο­δο­μών την ε­πάρ­κεια σε προ­σω­πι­κό, υ­γειο­νο­μι­κό και μη, την α­να­βάθ­μι­ση των α­πο­δο­χών του, θα πρέ­πει να δού­με τι ι­σχύει ό­ταν γί­νει κα­λά ο άρ­ρω­στος ή α­κό­μα και αν δεν γί­νει, αλ­λά πρέ­πει να βγει και να πά­ει σπί­τι. Οι υ­πη­ρε­σίες στο σπί­τι και η α­πο­κα­τά­στα­ση εί­ναι κρί­σι­μα για μια πο­λι­τι­σμέ­νη κοι­νω­νία.

Η ΝΔ α­πα­ντά σε ό­λα αυ­τά μέ­σω της α­γο­ράς, θα λέ­γα­με;
Ναι, ό­λα αυ­τά τα υ­παρ­κτά προ­βλή­μα­τα τα «λύ­νει» αλ­λιώς: «δεν μπο­ρούν να λυ­θούν με το Δη­μό­σιο, δεν υ­πάρ­χουν χρή­μα­τα, δεν υ­πάρ­χουν δυ­να­τό­τη­τες στο υ­πάρ­χον Ε­ΣΥ του α­κραίου κρα­τι­σμού Η μό­νη λύ­ση εί­ναι να α­νοι­χτού­με στην ι­διω­τι­κή πρω­το­βου­λία». Να ξε­χω­ρί­σου­με, ό­μως, δυο πράγ­μα­τα. Υπάρ­χει η συ­νύ­παρ­ξη δη­μό­σιου – ι­διω­τι­κού το­μέα ή με αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νους που θα συμ­βλη­θεί το δη­μό­σιο για να κα­λύ­ψει τα κε­νά του – και γί­νε­ται αυ­τό – και υ­πάρ­χει και αυ­τό που λέ­γε­ται ΣΔΙΤ και δο­κι­μά­στη­κε στην Αγγλία και α­πέ­τυ­χε. Η δεύ­τε­ρη εκ­δο­χή εί­ναι η σιω­πη­ρή α­πά­ντη­ση: «για­τρέ δεν σου δί­νω αρ­κε­τά χρή­μα­τα στο νο­σο­κο­μείο, θα σου δώ­σω τη δυ­να­τό­τη­τα να κά­νεις ια­τρείο έ­ξω». Επί­σης, λέει: «ι­διώ­τη δεν έ­χεις δυ­να­τό­τη­τα να μπο­ρείς, πχ, να χει­ρουρ­γή­σεις τον άρ­ρω­στό σου θα σου δώ­σω πρό­σβα­ση στο Ε­ΣΥ να πας τον α­σθε­νή σου». Ή το σπου­δαιό­τε­ρο, ε­λά­τε α­σφα­λι­στι­κές ε­ται­ρίες και με­γά­λα ι­διω­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα να συν­δια­χει­ρι­στού­με τις υ­πο­δο­μές του Ε­ΣΥ. Τι υ­πο­κρύ­πτε­ται πί­σω α­πό αυ­τά; Ότι ο α­σθε­νής με­τα­τρέ­πε­ται σε πε­λά­τη εί­τε του ι­διώ­τη για­τρού έ­ξω εί­τε του νο­σο­κο­μεια­κού. Εκτός του ό­τι η υ­γεία εί­ναι κοι­νω­νι­κό δι­καίω­μα εάν σπά­σει ο φλοιός προ­στα­σίας που προ­σφέ­ρει τώ­ρα το Ε­ΣΥ, μ’ ό­λα του τα προ­βλή­μα­τα, οι άν­θρω­ποι, ει­δι­κά οι μη έ­χο­ντες, θα βρε­θούν τε­λείως α­νυ­πε­ρά­σπι­στοι. Θυ­μό­μα­στε ή έ­χου­με α­κού­σει την ε­πο­χή ό­που στο νο­σο­κο­μείο έ­μπαι­νες με μέ­σο ή περ­νού­σες α­πό το γρα­φείο του διευ­θυ­ντή.

Εύ­κο­λα γί­νε­ται α­πο­δε­κτό στην κοι­νω­νία τέ­τοιο πι­σω­γύ­ρι­σμα;
Όχι, γι’ αυ­τό η ΝΔ βά­ζει τους προ­πο­μπούς της να το προ­ε­τοι­μά­σουν, ό­πως τις συ­ντη­ρη­τι­κές ε­λίτ του ια­τρι­κού κό­σμου που βρί­σκο­νται και στην η­γε­σία του ΠΙΣ και άλ­λους ια­τρι­κούς συλ­λό­γους. Υπε­ρα­κο­ντί­ζουν τέ­τοιες προ­τά­σεις, α­πο­προ­σα­να­το­λί­ζο­ντας τους για­τρούς α­πό άλ­λες διεκ­δι­κή­σεις: α­να­βαθ­μι­σμέ­νους μι­σθούς, α­ξιο­πρε­πείς ό­ρους ά­σκη­σης του ε­παγ­γέλ­μα­τος ως ι­διώ­τες σε σχέ­ση με την α­σφά­λι­σή τους, τη φο­ρο­λο­γία, τη σύ­ντα­ξη. Κλεί­νει το μά­τι σε συ­ντε­χνια­κές α­ντι­λή­ψεις, που θα ο­δη­γή­σουν, τε­λι­κά, αν θε­σμο­θε­τη­θούν αυ­τά τα μέ­τρα, στην πε­ρι­θω­ριο­ποίη­ση με­γά­λου μέ­ρους ι­διω­τών για­τρών, των μι­κρών αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων. Υπέρ της α­νά­πτυ­ξης με­γά­λων ε­πι­χει­ρή­σεων ή αυ­τών που κρα­τούν τα κλει­διά στα δη­μό­σια νο­σο­κο­μεία.

Τε­λι­κά δεν κα­ταρ­γεί, ό­πως έ­λε­γε η ΝΔ, την πρω­το­βάθ­μια φρο­ντί­δα υ­γείας;
Ναι, δεν θα ή­ταν κα­θό­λου εύ­κο­λο για­τί υ­πάρ­χουν δε­σμεύ­σεις α­πέ­να­ντι στην ΕΕ και τους ε­ταί­ρους. Απο­δει­κνύε­ται η ορ­θό­τη­τα της σύλ­λη­ψης για α­νά­γκη με­ταρ­ρύθ­μι­σης στην πρω­το­βάθ­μια φρο­ντί­δα με τους οι­κο­γε­νεια­κούς για­τρούς, ο­μά­δα υ­γείας με έμ­φα­ση στην α­γω­γή υ­γείας και την πρό­λη­ψη, τις το­πι­κές μο­νά­δες. Πρέ­πει να δο­θεί με­γά­λη προ­σο­χή και στη στε­λέ­χω­ση του δεύ­τε­ρου πυ­λώ­να της πρω­το­βάθ­μιας, τα Κέ­ντρα Υγείας με ει­δι­κούς για­τρούς. Μό­νο έ­τσι θα εί­ναι πιο εύ­κο­λη η πρό­σβα­ση στην πρω­το­βάθ­μια και θα α­πο­συμ­φο­ρη­θούν τα νο­σο­κο­μεία. Θέ­λω, ό­μως, να πω κά­τι ως συ­μπέ­ρα­σμα: ό­πως και πριν δεν μπο­ρού­σα­με να κά­νου­με θαύ­μα­τα – και ή­ταν λά­θος αν δί­να­με τέ­τοια ε­ντύ­πω­ση – με τους προϋπο­λο­γι­σμούς που εί­χα­με, έ­τσι και τώ­ρα πρέ­πει να δε­σμευ­τού­με ό­τι ε­μείς θα φθά­σου­με, σε βά­θος πε­ντα­ε­τίας, τον προϋπο­λο­γι­σμό για την υ­γεία στο 7% του προϋπο­λο­γι­σμού, που εί­ναι ο μέ­σος ευ­ρω­παϊκός. Δια­φο­ρε­τι­κά δεν θα κά­νου­με τί­πο­τε α­πό αυ­τά που θα λέει το πρό­γραμ­μά μας.