Του Θωμά ΤσαλαπάτηΤο 2020 μπήκε πιο ίδιο από ποτέ. Αναταραχές και πραξικοπήματα στη Λατινική Αμερική, αιματηρές συγκρούσεις στο Ιράκ, ξανά Μπρέξιτ, κλιματική καταστροφή, ένταση ανάμεσα στο Πακιστάν και την Ινδία. Ο χάρτης περιφρονεί τους αριθμούς και τις χρονολογίες. Συνεχίζει με τον τρόπο που ξέρει καλύτερα. Σταθερός, επιβεβαιώνοντας τον εθισμό στο λάθος και την ομορφιά του μετεωρισμού πάνω από το χάος.
Στα δικά μας, μια νέα κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε δυνατό τρόπο να παλινορθώσει το παλαιό. Τις πελατειακές σχέσεις, τη διαπλοκή Τύπου και εξουσίας, το πισωγύρισμα των δικαιωμάτων, την εξολόθρευση των μεταναστών και των προσφύγων. Στο επίπεδο της καταστολής, βέβαια, σημαίας του νέου καθεστώτος, έχουμε γυρίσει κάπου στο μεσοπόλεμο και με ανυπομονησία περιμένουμε το νέο ιδιώνυμο. Το παλαιό είναι και πάλι εδώ. Αυτό που δεν είναι σίγουρο, είναι το αν έφυγε ποτέ. Και αν τελικά αποτελεί κάτι που μπορεί να μετατοπιστεί ή όρος με τον οποίο υπάρχουν τα πράγματα. Οι αλλαγές πάντως που μοιάζουν να έρχονται και στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μας γεμίζουν αισιοδοξία για κάτι νέο. Αντίθετα μοιάζουν με μια σταδιακή παλινόρθωση εσωτερικού τύπου, με το δεύτερο πόλο του δικομματισμού να ζητά να οχυρωθεί πίσω από παλιά γνωστά υλικά.
Πίσω στην κρίση;Γιατί άλλαξε, λοιπόν, ο χρόνος; Καλά δεν ήμασταν στα 2019; Τι νέο μας φέρνει το 2020; Νομίζω το σημαντικότερο από τα διάφορα ενδεχόμενα έρχεται στο μέτωπο της οικονομίας. Δεν είναι λίγοι αυτοί που προβλέπουν μια νέα ύφεση εντός του 2020 ως αποτέλεσμα την πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών απέναντι στην Κίνα. Το ρίσκο μοιάζει αρκετό, ώστε να φέρει απροσδόκητα αποτελέσματα, σπρώχνοντας την παγκόσμια οικονομία πίσω στο σημείο που πίστευε πως ξεπέρασε, την οικονομική κρίση του 2007- 2008. Μετά από μήνες αντιπαλότητας εντός του 2019, οι δύο χώρες κατέληξαν σε μια προσωρινή συμφωνία. Τίποτα δεν μας βεβαιώνει πως το 2020 η αντιπαλότητα δεν θα επιστρέψει. Η ταυτόχρονη οικονομική επιβράδυνση του 2019 δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Σύμφωνα με τις προβλέψεις, η χώρα που κινδυνεύει περισσότερο από τον εμπορικό αυτό πόλεμο, είναι η Γερμανία (με ό,τι επιπτώσεις αυτό μπορεί να έχει για την Ευρώπη). Εξαρτημένη από το διεθνές εμπόριο, η Γερμανία είναι ίσως η πιο εκτεθειμένη μεγάλη οικονομία στις αλλαγές αυτές. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις του Μπρέξιτ (οι οποίες μοιάζουν σταθερά άγνωστες) πιθανολογείται να αλλάξει πολλά στον τρόπο με τον οποίο η Γερμανία αντιμετωπίζει τόσο την οικονομία της, όσο και τα κοινωνικά ζητήματα, αλλά τελικά και τη σχέση της με την Ευρώπη. Το μόνο σίγουρο είναι πως το 2020 θα αποτελέσει μια χρονιά που θα αναζητούμε και πάλι απαντήσεις για οικονομικά ζητήματα που ορίζουν τις τύχες και φέρνουν άγνωστες επιπτώσεις.
Πού πάμε;Ταυτόχρονα, το 2020 είναι και η χρονιά των προεδρικών αμερικανικών εκλογών. Και η επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπ είναι ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο με άγνωστες προεκτάσεις τόσο για το εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών, όσο και για τη συνολική εικόνα του κόσμου. Μια τετραετής σφραγίδα που θα πυροδοτήσει άγνωστες εξελίξεις. Για τη Μέση Ανατολή, τη θάλασσα της Νότιας Κίνας, τις ισορροπίες ανάμεσα στα κράτη. Και ταυτόχρονα για το ρατσισμό, το μισογυνισμό και όλα όσα ο πορτοκαλί πρόεδρος πρεσβεύει.
Οι αλλαγές των χρονολογιών δεν αποτελούν πραγματικές αλλαγές. Είναι, όμως, καλές αφορμές για να δούμε από πού ερχόμαστε και πού πηγαίνουμε. Για να επιμερίσουμε τον χρόνο μας, να εξετάσουμε τις δυνάμεις μας, να διεκδικήσουμε το περαιτέρω. Ας ευχηθούμε πως το 2020 δεν θα είναι μια χρονιά επιβεβαίωσης των κακών οιωνών, μια χρονιά όπου ό,τι έμοιαζε λάθος επιβραβεύτηκε. Ας ελπίσουμε πως δεν θα είναι μια χρονιά που εμείς θα δοκιμάζουμε τις φουστανέλες μας μέχρι το 2021, πως οι αντιστάσεις θα επανέλθουν και θα απαιτήσουν πως το νεόκοπο παρόν μας δεν είναι τόσο βαθιά ριζωμένο στο παρελθόν και πως θα μπορέσει επιτέλους να γίνει μέλλον.
http://tsalapatis.blogspot.com/