Μια ιστορία για το κίνημα, τη ζωηρή άκρα αριστερά και τους ανθρώπους της (εκδόσεις Κουκκίδα)Την ιδέα της συγγραφής αυτού του βιβλίου την οφείλω στους κολλητούς μου Τάσο Κορωνάκη και Ηλία Χρονόπουλο. Αυτοί με ενθάρρυναν να καταγράψω τις ιστορίες μου, τις οποίες με κάθε ευκαιρία τους έλεγα και συνήθως γελάγαμε. Έτσι, στις αρχές του 2017 άρχισα να γράφω. Μάλλον στην απόφασή μου έπαιξαν ρόλο ο θάνατος του πατέρα μου το καλοκαίρι του 2016 και το ότι έμπαινα στα εξήντα. Άργησα αρκετά να ολοκληρώσω το γράψιμο, γιατί, εκτός από τα τρεχάματά μου, μου έτυχαν διάφορα δυσάρεστα προσωπικά γεγονότα.
Επειδή είμαι … πολιτικοποιημένος, επέλεξα να μην καταγράψω απλώς διάφορες ιστορίες, αλλά να τις εντάξω σε μια πολιτική αφήγηση που αρχίζει το 1967 και τελειώνει το 2016. Εστιάζω σε περιστατικά στα οποία συμμετείχα προσωπικά και αποφεύγω στη συστηματική πολιτική ανάλυση περιόδων και συμβάντων μεγάλης κλίμακας, γιατί έχουν γραφτεί γι’ αυτά πολλά σημαντικά και όπου το κάνω προσπαθώ, όσο γίνεται, οι σκέψεις μου να είναι παραπλήσιες με εκείνες που είχα τις συγκεκριμένες χρονικές στιγμές.
Προφανώς, η συγγραφή οποιουδήποτε τύπου αυτοβιογραφίας εμπεριέχει ενός είδους αλαζονεία, αλλά ποιος είμαι εγώ για να καταργήσω την ανθρώπινη ματαιοδοξία; Επιπλέον, ελπίζω ότι αυτή η αφήγηση, εκτός από τη ψυχαγωγική πλευρά της, μπορεί, καθώς περιλαμβάνει πολλά γεγονότα που δεν έχουν παρουσιαστεί εκτενώς, να συνεισφέρει στη γνώση, ιδιαίτερα των νεότερων – γι’ αυτό τον λόγο συχνά στο τέλος διάφορων κινηματικών ιστοριών αναφέρω κάποια, ίσως κάπως διδακτικά, συμπεράσματα. Λόγω χαρακτήρα, αλλά και της συνολικότερης οπτικής μου για τα πράγματα, το βιβλίο δεν είναι «κείμενο πολεμικής» απέναντι σε άλλες τάσεις του κινήματος – φυσικά, δεν κρύβει την περισσή αντιπάθειά του απέναντι στους δικαστές και τους εισαγγελείς. Για λόγους ασφάλειας, τόσο δικής μου όσο και άλλων συντρόφων, κάποιες ιστορίες δεν αναφέρονται, ενώ υπάρχει όλο κι όλο μόνο ένα ψεματάκι, μια φαρσούλα, που την έγραψα για να γελάσω. Δίνω μεγάλη σημασία στην καταγραφή των προσώπων με τα οποία κατά καιρούς συναντήθηκα και, ακόμα περισσότερο, συνεχίζουμε παρέα και λυπάμαι αν παρέλειψα κάποια. Αυτό ίσως να κουράζει κάπως στην ανάγνωση, αλλά πιστεύω πως τα πρόσωπα, τα «υποκείμενα», παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στον αγώνα και στο κίνημα, επιπλέον δε τα πρόσωπα που αναφέρω είναι η ιστορία μου: Δίχως αυτά δεν θα ήμουν εγώ.
Ευχαριστώ τον πολυμαθή και ευρυμνήμονα αδελφό μου, Αρίστο, για τη διαρκή επιμελητεία του, τις κολλητές και τους κολλητούς μου για την υποστήριξη, τις αφαιρέσεις και τις προσθήκες τους, τον φίλο μου Δημήτρη Δημόπουλο που εκδίδει το παρόν πόνημα, τους συντρόφους μου Χρυσαυγή Δασκάλα και Αλέκο Χατζιδάκι που επεξεργάστηκαν καλλιτεχνικά και τεχνικά αυτό το βιβλίο, τον επιμελητή μου, ενάρετο και ισόποσα αμαρτωλό, Στρατή Μπουράζο και την Αχώδδ μου, που διόρθωσε την ιστορία μου. Έγραψα το «Ω, λε φιλαλάκο» από μεράκι και με μεράκι, αποκάλυψα την αδυναμία μου στον δρόμο και τις ποικίλες αναμετρήσεις. Τώρα είναι σειρά σας να κρίνετε.